2 συμπεθέρες και 1 μπακαλιάρος !!

0

Είμαστε κι εμείς μια από αυτές τις οικογένειες

Όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές οικογένειες, οι επίσημες αργίες αποτελούν αφορμή για μάζωξη συγγενική όπου το γέλιο με τα νεύρα συνυπάρχουν. Είμαστε κι εμείς μια από αυτές τις οικογένειες. Να σας συστήσω κατ'αρχήν τους συμμετέχοντες στο μίνι θεατρικό μας για να απολαύσετε την εξέλιξη του έργου.

O αντρούλης μου, ένας τυπικός ευγενικός γιος και γαμπρός που την βρίσκει με τα οικογενειακά γεύματα έχοντας ταυτόχρονα το χάρισμα να ελέγχει τις εξελίξεις και να σταματάει τις επελάσεις εκνευρισμού που οι υπόλοιποι θέλουν να του επιβάλλουν (σωστός)

Η υπογράφουσα, μια εντελώς βολική προσωπικότητα που μέλημά της να μην κακοκαρδίσει κανέναν. Το γνωμικό μου για να επιβιώσω; Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει (λάθος).

Η δική μου μαμά; Μια κατηγορία μόνη της. Η μαγειρική δεν είναι και το πιο δυνατό της σημείο, αλλά οι προθέσεις της αγνές. Το δε timing όταν μας παίρνει τηλέφωνο tragic! Η θα έχεις μπει για μπάνιο ή θα έχεις κάτσει να φας ή θα είσαι πάνω σε σκάλα να προσπαθείς να κρεμάσεις κουρτίνα ή γενικώς ότι ώρα θα κάνεις κάτι διαφορετικό ε τότε θα σε πάρει τηλέφωνο. Όπου θα σου αναλύσει με εξονυχιστικές λεπτομέρειες του τι έκανε μέσα στην ημέρα με ακρίβεια δευτερολέπτου. Θα κλείσει το τηλέφωνο και σε 3 λεπτά ΤΟ ΠΟΛΥ θα σε έχει ξαναπάρει να σου πει κάτι άσχετο που ξέχασε. Καλύτερα δε να μη σου συμβεί να βρέχει και να μην είσαι σπίτι! Απαντάς στο τηλέφωνο και ακούς μια φωνή συντετριμμένη, γεμάτη απόγνωση “Παιδί μου, βρέχει. Πού είστε; Ανησυχώ”

Η πεθερούλα; Άλλη μια εξέχουσα κατηγορία. Η μαγειρική το δυνατό της όπλο. Σκαρώνει πίτες και γλυκά στο μισάωρο. Έτσι και παραγγείλει ο γιόκας της φαγητό είναι ικανή να μείνει ξύπνια ένα 24ωρο για να τον ευχαριστήσει. Το να πας να φας μαζί της ή το ότι την παίρνεις τηλέφωνο είναι η απόδειξη ότι την αγαπάς κι ότι την σκέφτεσαι. Το δε φαγητό το δικό της είναι πάντα το καλύτερο. Άμα στραβώσει κάτι, έφταιγε το λάδι που ήταν παχύ, έφταιγε η φέτα που ήταν αλμυρή, έφταιγε το αλεύρι . ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν φταίει η ίδια. Μια μέρα να μην μιλήσουμε, επιστρατεύει όλα τα κλασσικά υποχθόνια όπλα της ελληνίδας μάνας

“ Αααχ μια μάνα έχετε και δεν προλαβαίνετε να πάρετε ένα τηλέφωνο. Θα πεθάνω κανα βράδυ και θα με βρείτε μετά από μια μέρα. Δεν πειράζει, εγώ εδώ ακλόνητη να σας προσφέρω , ακούραστη δίπλα σας τόσα χρόνια. Κι εμείς δουλεύαμε αλλά είχαμε σεβασμό” ΄.

Οι συμπεθέρες είναι πλέον χήρες. Περνούν αρκετό χρόνο μαζί και η σχέση τους περιγράφεται ως μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε. Η καθεμιά δεν χάνει ευκαιρία να αφήσει υπονοούμενα για το πόσο την αγαπάει το αντίστοιχο παιδί της και μας διεκδικούν λες και είμαστε έπαθλο. Grand souje ( γκράντ σουξέ ..ελληνιστί ) η αποδοχή από τον άνδρα της οικογένειας. Άμα ευχαριστηθεί ο κανακάρης τους ισοδυναμεί με απονομή τουλάχιστον Όσκαρ ή Χρυσού Σκούφου!!

Κι είμαστε μια εβδομάδα πριν από την 25η Μαρτίου κι εδώ σκάει ο μπακαλιάάρος!!.

Πέφτει το πρώτο τηλέφωνο ( σε μένα φυσικά, τι νομίζατε ότι θα ενοχλούσαν τον άρχοντα σύζυγό μου;) από την μαμά την δική μου. Όπου έχω γυρίσει κομμάτια από την δουλειά , με τρελό πονοκέφαλο, με νεύρα γιατί περίμενα 30 λεπτά στην στάση του λεωφορείου και με τρελό άγχος περιμένοντας να μιλήσω στο δικό μου παιδί που είναι άρρωστο και είναι σε νοσοκομείο στο Λονδίνο όπου και μένει μόνιμα. Έχω ίσα - ίσα 1 ώρα κενό στο σπίτι πριν φύγω για μάθημα υπολογιστών και τρέχω σαν το μαλάκα να προλάβω να μαγειρέψω.

Πέφτει η πρόσκληση για να φάμε στο σπίτι της. Της λέω ότι θα συνεννοηθώ με τον σύζυγο και θα μιλήσουμε το βράδυ. Κλείνει….και σε 3 λεπτά ξαναπαίρνει, να ρωτήσει αν νηστεύουμε, αν θέλουμε μπακαλιάρο ή κατσικάκι!!!

- « Μάνα πνίγομαι, κλείσε. Θα μιλήσουμε το βράδυ».
- « Μην ξεχάσεις και δεν με πάρεις το βράδυ γιατί θέλω να πάω αύριο να ψωνίσω».

Μετά από 3 ώρες μαζευόμαστε σπίτι εξουθενωμένοι και οι δύο και ψάχνουμε αγωνιωδώς να μάθουμε πως είναι το παιδί μας . Το κινητό του δεν πιάνει και τα δικά μας νεύρα τσατάλια. Διατηρούμε την ψυχραιμία μας και καθόμαστε να βάλουμε μια μπουκιά στο στόμα μας. Με την πρώτη πηρουνιά….ντριιιν η μανούλαααα !

- « Έλα δεν με πήρες, τι έγινε; Θα ΄ρθειτε;»
- «Τώρα κάτσαμε να φάμε, δεν έχουμε μιλήσει θα σε πάρω μετά»
- « Α καλά, περιμένω»

Περνάνε 10 λεπτάκια, ίσα που είχε πάει το φαγητάκι στο στομάχι και….ντριιιν ! Η πεθερούλαααα ! Με παρότρυνση του συζύγου δεν το σηκώνω για να τελειώσουμε το καημένο το φαγητό μας, μπας και ηρεμήσουμε οι έρημοι. Καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε ότι οκ θα πάμε στην μαμά μου την 25η Μαρτίου και ναι, θέλουμε μπακαλιάρο.

Για να αποφύγω το εγκεφαλικό παίρνω πρώτα την μαμά μου.

- « Έλα μαμά οκ θα έρθουμε την Τρίτη. Ο γαμπρούλης σου θέλει μπακαλιάρο και κολοκυθάκια τηγανητά».
- « Α ωραίααα! Με κουρκούτι τον τρώτε τον μπακαλιάρο;» ( όχι με ασβέστη ήθελα να απαντήσω εκείνη την στιγμή αλλά…)
- Μαμά φτιάξτο όπως θες δεν έχουμε θέμα.
- Καλά θα συννενοηθώ με την πεθερά σου (αυτό είναι που φοβάμαι!!) Καληνύχτα

Ναι καλά σιγά μην δε ξανάπαιρνε. Για να μην σας κουράζω άλλο τα τηλέφωνα και τα ερωτήματα κρίσιμα και απανωτά. Να φτιάξει σαλάτα, τι σαλάτα, με πόσο λάδι, να κάνει και κάτι ακόμα κλπ κλπ. Εννοείται πως μας διέκοψε την στιγμή που μας πήρε το παιδί μας και θέλαμε να μάθουμε τα νέα του.

Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο, είναι η πεθερούλα.

- « Έλα βρε παιδί μου, πού είστε; Πήρα και πριν και ανησύχησα; Καλά είστε; »( ουουου τι να σου πω, τέλειαααα)
- « Δεν το ακούσαμε, μιλάγαμε με το παιδί»( ψεματάκι για να γλιτώσω)
- « Θα έρθετε την 25η Μαρτίου να φάμε; Καλά πήρα έέέναα μπακαλιάρο κάτασπρο.»
- «Θα πάμε όλοι μαζί στην μαμά μου, τώρα μίλησα. Θα σε πάρει να συννενοηθείτε».
- « Α ναι; Τι θα φάμε; Εκείνη θέλει κατσικάκι αλλά είναι δυνατόν; 25η Μαρτίου τρώνε μπακαλιάρο!»( όπως αντιλαμβάνεστε γνώριζε ότι είχε προηγηθεί η συμπεθέρα στο κάλεσμα)
- «Μπακαλιάρο θα κάνει και κολοκυθάκια» ( εδώ έχω αρχίσει και διαλύομαι εσωτερικά με την τόση ανάλυση του ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ την ερχόμενη Τρίτη!!)
- «Καλά θα μιλήσω γιατί αυτή δεν ξέρει να ψωνίζει, άμα είναι να πάω τον δικό μου».

Αφού ολοκληρώνεται η τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση και πάνω που έκλειναν τα ματάκια μου….να σου η μαμά μου πάλι.

- « Έλα αγάπη μου, μόλις μίλησα με την πεθερά σου και κανονίσαμε αύριο να πάω από εκεί να πάμε μαζί να αγοράσουμε μπακαλιάρο. Τον θέλετε χοντρό ή ψιλό;».
- « 'Ελεος ρε μάνα, μπορείτε να μας αφήσετε να ηρεμήσουμε please;».

Την επόμενη μέρα σειρά παίρνει η πεθερουλίτα, όπου μιλώντας με τον γιόκα της , τον ρωτάει αν θέλει παντζάρια από κονσέρβα ή αν θέλει να τα πάρει από την λαϊκή!! Ήμαρτον!
Ο άντρας μου απαντάει « Μάνα κάντε ότι θέλετε, δεν έχω πρόβλημα. Να φάμε όλοι μαζί είπαμε και μας έχετε πρήξει στα τηλέφωνα» .

Το θέατρο παραλόγου με αμφότερες μανούλες σε κρεσέντο , συνεχίζεται με ερωτήματα κρίσιμα για την τύχη της ανθρωπότητας. Μερικά από αυτά ;

- «Γιατί είχε νεύρα ο γιός μου χθες που τον ρώτησα για τα παντζάρια ; Να σας ευχαριστήσουμε θέλουμε κι εσείς με το παραμικρό πια όλο αντιμίλημα»
- «Να φτιάξω σκορδαλιά με καρύδι ή πατάτα; »
- «Να κάνω γλυκό; Τι γλυκό; »
- « Σαλάτα ντομάτα ή μαρούλι;»
- « Κολοκυθάκια στρογγυλά ή μακρουλά»

Μέχρι και την στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο οι ετοιμασίες και τα ερωτήματα είναι σε εξέλιξη.

Το δε τελευταίο τηλεφώνημα θα πέσει σήμερα το βράδυ. Πρώτα θα πάρει η μαμά η δική μου να μου πει το πόσο χαρούμενη είναι που θα πάμε αύριο στο σπίτι της. Μετά θα πάρει η πεθερούλα να μάθει ΑΚΡΙΒΩΣ τι ώρα θα περάσουμε να την πάρουμε γιατί αν δεν έχουμε φάει έως την μία και μισή…σβήνει, τρέμει το στομάχι της, παθαίνει εκνευρισμό. Αφού έχω πια πειστεί ότι δύο παρά τέταρτο το πιάτο μου γίνεται κολοκύθα και τσουπ εξαφανίζεται!

Τώρα θα σκέφτεστε κάποιες. Μα καλά γιατί δεν λέτε όχι δεν ερχόμαστε; Ε γιατί τις αγαπάμε ρε γαμώτο και δεν μας πάει καρδιά να τις αφήσουμε μόνες τους. Άσε που θα ακολουθήσουν τηλεφωνήματα για το πόσο χάλια ξύπνησαν και για το πόσες αρρυθμίες τους προκάλεσε η απουσία μας.

Αποφάσισα λοιπόν να καταγράψω τα θεατρικά δρώμενα της οικογένειας έτσι ώστε όταν μεταλλαχθώ και υιοθετήσω τέτοια συμπεριφορά κι εγώ να μου τρίψει στα μούτρα το κείμενο το δικό μου παιδί και να αναφωνήσει:

« Θυμάσαι; Μάνα κάνεις τα ίδια που κορόιδευες. ΔΕΝ θέλω μπακαλιάρο, άσε με ήσυχο»

Σε αυτό το κομβικό σημείο το βλέπω…θα πάθω κι εγώ αρρυθμίες. Αχάριστα παιδιά τι να πει κανείς! Τα μεγαλώνεις , τους τα προσφέρεις όλα και ξαφνικά γίνεσαι ενοχλητική.

Κλείνοντας το παραλήρημα μου εύχομαι για την αυριανή ημέρα, χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και στους εορτάζοντες, να περάσετε όμορφα και να αρχίσετε την δική σας επανάσταση με όποιο τρόπο εσείς θέλετε. ΖΗΤΩ το έθνος.

Και πού είστε; ….Μην απαντάτε στα τηλέφωνα !

Υ.Γ. Όλα αυτά για να μη ξεχνάμε τον παλιό καλό καιρό... Προ Κορωνοϊού

Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top