η αφετηρία μεταφέρθηκε και πήρε μαζί της τα όνειρα μας.
Μια ζωή είπες, και την χάσαμε. Για πάντα είπες, και μας τελείωσε.
Πως ξυπνούσαμε ο ένας χωρίς τον άλλον ούτε το καταλάβαμε.
Αγάπη ήταν και πέρασε. Μα περνάει άραγε η αγάπη ποτέ.
Η μήπως γίνεται και αυτό;
Σε τούτο τον κόσμο που όλα ακυρώνονται, την ίδια στιγμή που τα χέρια και οι καρδιές,
κλείνουν συμφωνίες, με αφιερώσεις ζωής… ναι μπορείς να πεις πως γίνεται.
Και εσύ, εγώ, όλοι μας επιβιώνουμε. Φυσάμε το γιαούρτι, μαζεύουμε το χυμένο γάλα απ’ το χώμα,
αλλά επιβιώνουμε. Ένας καφές, μια παρέα, ένα χαμόγελο που θα σου δείξει πως δεν είσαι η μοναδική με αυτή την τύχη,
και πάλι απ’ την αρχή.
Μια ζωή είπες, και την ξεκινάμε…για πάντα λέμε… αλλά τώρα.
Να πιστέψω τελικά πως ζούμε για το τώρα.
Το αύριο απλά το μαντεύουμε, και κάθε φορά που το αναφέρουμε,
πετάμε και ένα έχει ο Θεός.
Απο φόβο.. απο το άγνωστο που κρύβει.
Μια ζωή είπες, μα δεν τη ζήσαμε.
Τελικά είναι η ζωή μεγάλη, και πολύ, κάπου χάσαμε την άκρη της κλωστής.
Τα συναντήσαμε τα τέρατα, και αντί να πολεμήσουμε παραδοθήκαμε.
Είπαμε πως εμείς δεν θα κάνουμε την διαφορά,
ξεχάσαμε πως ήμασταν οι διαφορετικοί.
Είπαμε πως εμείς θα είχαμε το πάντα…
και μας έμεινε το χθες.
Η κάθε μέρα ίδια πλέον, παγιώθηκε στη ζωή μας.
Και εμείς στο τέρμα, η αφετηρία μεταφέρθηκε και πήρε μαζί της τα όνειρα μας.
Πως ξυπνούσαμε ο ένας χωρίς τον άλλον ούτε το καταλάβαμε.
Αγάπη ήταν και πέρασε. Μα περνάει άραγε η αγάπη ποτέ.
Η μήπως γίνεται και αυτό;
Σε τούτο τον κόσμο που όλα ακυρώνονται, την ίδια στιγμή που τα χέρια και οι καρδιές,
κλείνουν συμφωνίες, με αφιερώσεις ζωής… ναι μπορείς να πεις πως γίνεται.
Και εσύ, εγώ, όλοι μας επιβιώνουμε. Φυσάμε το γιαούρτι, μαζεύουμε το χυμένο γάλα απ’ το χώμα,
αλλά επιβιώνουμε. Ένας καφές, μια παρέα, ένα χαμόγελο που θα σου δείξει πως δεν είσαι η μοναδική με αυτή την τύχη,
και πάλι απ’ την αρχή.
Μια ζωή είπες, και την ξεκινάμε…για πάντα λέμε… αλλά τώρα.
Να πιστέψω τελικά πως ζούμε για το τώρα.
Το αύριο απλά το μαντεύουμε, και κάθε φορά που το αναφέρουμε,
πετάμε και ένα έχει ο Θεός.
Απο φόβο.. απο το άγνωστο που κρύβει.
Μια ζωή είπες, μα δεν τη ζήσαμε.
Τελικά είναι η ζωή μεγάλη, και πολύ, κάπου χάσαμε την άκρη της κλωστής.
Τα συναντήσαμε τα τέρατα, και αντί να πολεμήσουμε παραδοθήκαμε.
Είπαμε πως εμείς δεν θα κάνουμε την διαφορά,
ξεχάσαμε πως ήμασταν οι διαφορετικοί.
Είπαμε πως εμείς θα είχαμε το πάντα…
και μας έμεινε το χθες.
Η κάθε μέρα ίδια πλέον, παγιώθηκε στη ζωή μας.
Και εμείς στο τέρμα, η αφετηρία μεταφέρθηκε και πήρε μαζί της τα όνειρα μας.
Της Θεοδώρας Ατζεμιάν
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.