Αν δεν είναι αμοιβαίο είναι παιχνίδι σίγουρο

Και λίγο, πολύ, παιχνίδι κατάντησαν οι περισσότερες σχέσεις.

Πολλές φορές δεν φταίνε οι άνθρωποι που μας πληγώνουν.
Οι προσδοκίες μας φταίνε.

Αυτό το ότι ο άλλος πιθανά είναι ο ιδανικός. Το ότι καλύτερο μας έχει συμβεί.
Αυτή η υπερανάλυση του άλλου σε βαθμό στραβισμού δικού μας.
Όλοι μας θέλουμε να πιστέψουμε σε κάτι.
Σε έναν άνθρωπο συγκεκριμένα.
Σε εκείνον.
Που δεν έχω καταλήξει αν υπάρχει πραγματικά ή αν εμείς συμβιβαζόμαστε με κάποιον για ένα καλύτερο αύριο, μεθαύριο, πιθανό «για πάντα».

Έρχεται η στιγμή όμως που εκείνος, ο άλλος, σε πληγώνει.
Άθελα του, ηθελημένα, το κάνει.
Κι εκεί αρχίζεις να κατηγορείς.
Γιατί έτσι έχουμε μάθει παιδιά.
Να κατηγορούμε.

Γιατί είναι πιο εύκολο από το να πάρεις και λίγο ευθύνη πάνω σου.
Γιατί εξ αρχής έβλεπες.
Γιατί εξ αρχής φαίνονται όλα άλλωστε.
Απλά εμείς αργούμε να τα δούμε.
Πολλές φορές φταίμε κι εμείς.
Για εκείνη την δεύτερη ευκαιρία που δώσαμε.
Εκείνο τον παραπάνω χρόνο.
Εκείνες τις έξτρα στιγμές.
Λίγη παράταση.
Από ένα ήδη ληγμένο παιχνίδι.
Από την αρχή φαίνεται όταν κάτι είναι αμοιβαίο.

Η μάλλον καλύτερα από την αρχή το νιώθεις όταν είναι αμοιβαίο.
Όταν ο άλλος δεν χάνει ευκαιρία για να σε δει.
Όταν βρίσκει χρόνο μέσα στο πήξιμο του το μεσημερι για ένα μήνυμα.
Ουσιαστικά Όταν είναι εκεί μαζί σου ακόμα κ αν δεν είναι.
Όταν κι οι δυο είστε εκεί.
Αν δεν είναι αμοιβαίο είναι παιχνίδι σίγουρο.
Και λίγο, πολύ, παιχνίδι κατάντησαν οι περισσότερες σχέσεις.
Σε άλλες χάνεις, σε άλλες κερδίζεις, σε όλες μαθαίνεις.

Μαρία Χριστίνα Σωτήρου

ewoman