Κανείς δεν μπορεί να φέρει πίσω εκείνη την πιτσιρίκα.
«… μα μου ‘χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία»
Μου ‘χει λείψει και ξέρω ότι πια δε θα το ξαναβρώ πουθενά.
Χρόνια τώρα την αναζητώ, την αναμοχλεύω από το χτες αλλά ποτέ δε θα ξανάρθει στο σήμερα.
Χάθηκε εκείνη η αθώα ψυχή που αγαπούσε κι ενθουσιαζόταν χωρίς φόβο.
Το κορίτσι εκείνο που με τόση παρόρμηση, βούταγε στα πιο βαθιά κι αχαρτογράφητα νερά δίχως να έχει καμία αίσθηση κινδύνου. Δεν την ένοιαζε τι θα φέρει το αύριο.
Έδινε από την ψυχή της σε εκείνον που είχε βασιλιά, εκείνον τον ένα και μοναδικό της άνθρωπο. Ήταν αυθόρμητη και τον έλουζε με όλα τα υπέροχά της δώρα.
Το γέλιο της πηγαίο, οι θυσίες της όλες γνήσια λατρεία χωρίς σκοπιμότητες.. Κανείς δεν μπορεί να φέρει πίσω εκείνη την πιτσιρίκα, ούτε καν εκείνος που την ξερίζωσε σα να ‘ταν όμορφο λουλούδι. Τα όμορφα βλέπεις τα ξεριζώνουν από τον δικό τους τόπο για να τα κάνουν δικά τους.
Τα μυρίζουν, τους βγάζουν ένα ένα τα πέταλά τους κι αφού τα κατσιάσουν τα πετούν.
Στη θέση της τώρα, φύτρωσε κάτι άλλο, ένα αγριολούλουδο αυτή τη φορά, που ζει με λιγοστό ήλιο και νερό, γεμάτο με αγκάθια για να μην μπορεί να το αγγίζει κανείς. Αλλά σαν εκείνο το αγνό κι ονειροπόλο κορίτσι με το γλυκό χαμόγελο και τη ζεστή καρδιά δε θα ξανανθίσει. Είναι εκείνοι οι άπληστοι που πουλά
νε παραμύθια για να ρουφούν τη ζωή. Μόλις θα χορτάσουν θα δώσουν έναν κλότσο και θα πάνε να βρουν αλλού. Δε νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει πολύ το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Η ρομαντική της η ψυχή, η καθάρια της αύρα, η παιδική της αφέλεια. Ψάχνω μέσα μου μήπως και κάπου κρύβεται, αλλά βρίσκω μονάχα άμυνες κι αγκάθια. Μόνο δεύτερες και τρίτες σκέψεις, μόνο παραίτηση και σκληρή μοναξιά.
Υπήρξε. Δική σου.
Μα όση κι αν είναι η δύναμή μου…
Εκείνη χάθηκε πια, πάει.
Μου ‘χει λείψει και ξέρω ότι πια δε θα το ξαναβρώ πουθενά.
Χρόνια τώρα την αναζητώ, την αναμοχλεύω από το χτες αλλά ποτέ δε θα ξανάρθει στο σήμερα.
Χάθηκε εκείνη η αθώα ψυχή που αγαπούσε κι ενθουσιαζόταν χωρίς φόβο.
Το κορίτσι εκείνο που με τόση παρόρμηση, βούταγε στα πιο βαθιά κι αχαρτογράφητα νερά δίχως να έχει καμία αίσθηση κινδύνου. Δεν την ένοιαζε τι θα φέρει το αύριο.
Έδινε από την ψυχή της σε εκείνον που είχε βασιλιά, εκείνον τον ένα και μοναδικό της άνθρωπο. Ήταν αυθόρμητη και τον έλουζε με όλα τα υπέροχά της δώρα.
Το γέλιο της πηγαίο, οι θυσίες της όλες γνήσια λατρεία χωρίς σκοπιμότητες.. Κανείς δεν μπορεί να φέρει πίσω εκείνη την πιτσιρίκα, ούτε καν εκείνος που την ξερίζωσε σα να ‘ταν όμορφο λουλούδι. Τα όμορφα βλέπεις τα ξεριζώνουν από τον δικό τους τόπο για να τα κάνουν δικά τους.
Τα μυρίζουν, τους βγάζουν ένα ένα τα πέταλά τους κι αφού τα κατσιάσουν τα πετούν.
Στη θέση της τώρα, φύτρωσε κάτι άλλο, ένα αγριολούλουδο αυτή τη φορά, που ζει με λιγοστό ήλιο και νερό, γεμάτο με αγκάθια για να μην μπορεί να το αγγίζει κανείς. Αλλά σαν εκείνο το αγνό κι ονειροπόλο κορίτσι με το γλυκό χαμόγελο και τη ζεστή καρδιά δε θα ξανανθίσει. Είναι εκείνοι οι άπληστοι που πουλά
νε παραμύθια για να ρουφούν τη ζωή. Μόλις θα χορτάσουν θα δώσουν έναν κλότσο και θα πάνε να βρουν αλλού. Δε νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει πολύ το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Η ρομαντική της η ψυχή, η καθάρια της αύρα, η παιδική της αφέλεια. Ψάχνω μέσα μου μήπως και κάπου κρύβεται, αλλά βρίσκω μονάχα άμυνες κι αγκάθια. Μόνο δεύτερες και τρίτες σκέψεις, μόνο παραίτηση και σκληρή μοναξιά.
Υπήρξε. Δική σου.
Μα όση κι αν είναι η δύναμή μου…
Εκείνη χάθηκε πια, πάει.
Της Ελίνας Φυλακτού
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.