Κατάλαβε το κι αποδέξου το.
Δίδαξε μου, εσύ που όλα τα ξέρεις, πως πρέπει να αγαπάει μια καρδιά.
Μάθε μου ποιος είναι ο σωστός τρόπος να βαρούν οι χτύποι της. Και ποιο είναι το κατάλληλο άτομο για να ερωτευτεί.
Είσαι άνδρας και πρέπει να ερωτευτείς γυναίκα.
Πρέπει.
Και γιατί πρέπει;
Ποιος ανώτερος νόμος είναι αυτός που όρισε τι είναι το διαφορετικό και τι το φυσιολογικό;
Κι από ποια οπτική γωνία μπορεί κανείς να ορίσει ποιο είναι τι;
Και και, να δεχτώ αυτό που λένε οι πολλοί.
Άνδρας και γυναίκα.
Όπως τα όρισαν οι γραφές. Όπως τα δέχτηκαν οι άνθρωποι.
Κι αν εσύ είσαι αλλιώτικος; Αν εσύ νιώθεις αλλιώς;
Τι πρέπει να κάνεις;
Πόσο να καταπιέσεις τούτη την έρημη καρδιά να μη χτυπάει; Πόσο να πνίξεις όλα εκείνα τα αισθήματα που σε κυριεύουν για ένα ομόφυλο πλάσμα;
Δίλημμα.
Από τη μια πλευρά, μια κοινωνία που αρέσκεται να στιγματίζει και να σταυρώνει το διαφορετικό. Που μοστράρεται για προχωρημένη την ίδια ώρα που ζεσταίνει την πίσσα και μαδά τα πούπουλα για να διαπομπεύσει το αλλιώτικο.
Από την άλλη, οι άνθρωποι που ασπάστηκαν τη διαφορετικότητα τους. Που αυτοί δεν την αναγνωρίζουν ως κάτι το αλλιώτικο, απλά παραδέχονται τους εαυτούς τους ως μειοψηφία σε έναν κόσμο straight.
Σε έναν κόσμο που κοιτά το δέντρο, την ίδια ώρα που καίγεται το δάσος.
Ναι, φίλε. Υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι.
Δεν μπορείς να τους κρύψεις, όσο κι αν προσπάθησες.
Είναι άνθρωποι που παλεύουν σε έναν κόσμο που τους αρνείται την ύπαρξη, να αγαπηθούν, να ζήσουν, να γίνουν οικογένεια.
Είναι ο Μηνάς που έφυγε, ο Κώστας που έμεινε να τον κλαίει και τόσοι άλλοι, πριν ή και μετά από αυτούς.
Είναι άνθρωποι με προσωπικότητα, ήθος και αξία. Άνθρωποι που η καρδιά τους σκίρτησε διαφορετικά και δεν κρύφτηκαν πίσω από ενοχικά δάχτυλα. Το αποδέχτηκαν και ζήτησαν και από εσένα κι από εμένα να το αποδεχτούμε.
Τώρα το τι κάναμε εμείς, είναι άλλο θέμα.
Ο έρωτας, μάτια μου, δεν έχει φύλο. Σ’αρέσει, δε σ’αρέσει, έτσι είναι…
Δεν μπαίνει σε καλούπια. Δε φυλακίζεται. Κι αν θέλουν να τον λένε καταραμένο, οι άγιοι τούτου του κόσμου, ας το κάνουν.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αγωνίζονται να ζήσουν σαν όλους τους άλλους. Αγωνίζονται να αποκτήσουν δικαιώματα, σε έναν κόσμο που τους αναγνωρίζει μόνο υποχρεώσεις.
Όχι ρε φίλε, δεν είναι υποχρέωση κανενός να είναι δυστυχισμένος. Δεν είναι υποχρέωση του να ζει όπως θέλεις εσύ κι εγώ. Θα ζήσει όπως του λέει η καρδιά του. Κι αν αυτή βροντοφωνάζει πως είναι ομοφυλόφιλος, καλά θα κάνεις να το δεχτείς.
Δεν είναι αρρώστια. Είναι επιλογή.
Είναι έρωτας που να πάρει! Κατάλαβε το κι αποδέξου το.
Μάθε μου ποιος είναι ο σωστός τρόπος να βαρούν οι χτύποι της. Και ποιο είναι το κατάλληλο άτομο για να ερωτευτεί.
Είσαι άνδρας και πρέπει να ερωτευτείς γυναίκα.
Πρέπει.
Και γιατί πρέπει;
Ποιος ανώτερος νόμος είναι αυτός που όρισε τι είναι το διαφορετικό και τι το φυσιολογικό;
Κι από ποια οπτική γωνία μπορεί κανείς να ορίσει ποιο είναι τι;
Και και, να δεχτώ αυτό που λένε οι πολλοί.
Άνδρας και γυναίκα.
Όπως τα όρισαν οι γραφές. Όπως τα δέχτηκαν οι άνθρωποι.
Κι αν εσύ είσαι αλλιώτικος; Αν εσύ νιώθεις αλλιώς;
Τι πρέπει να κάνεις;
Πόσο να καταπιέσεις τούτη την έρημη καρδιά να μη χτυπάει; Πόσο να πνίξεις όλα εκείνα τα αισθήματα που σε κυριεύουν για ένα ομόφυλο πλάσμα;
Δίλημμα.
Από τη μια πλευρά, μια κοινωνία που αρέσκεται να στιγματίζει και να σταυρώνει το διαφορετικό. Που μοστράρεται για προχωρημένη την ίδια ώρα που ζεσταίνει την πίσσα και μαδά τα πούπουλα για να διαπομπεύσει το αλλιώτικο.
Από την άλλη, οι άνθρωποι που ασπάστηκαν τη διαφορετικότητα τους. Που αυτοί δεν την αναγνωρίζουν ως κάτι το αλλιώτικο, απλά παραδέχονται τους εαυτούς τους ως μειοψηφία σε έναν κόσμο straight.
Σε έναν κόσμο που κοιτά το δέντρο, την ίδια ώρα που καίγεται το δάσος.
Ναι, φίλε. Υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι.
Δεν μπορείς να τους κρύψεις, όσο κι αν προσπάθησες.
Είναι άνθρωποι που παλεύουν σε έναν κόσμο που τους αρνείται την ύπαρξη, να αγαπηθούν, να ζήσουν, να γίνουν οικογένεια.
Είναι ο Μηνάς που έφυγε, ο Κώστας που έμεινε να τον κλαίει και τόσοι άλλοι, πριν ή και μετά από αυτούς.
Είναι άνθρωποι με προσωπικότητα, ήθος και αξία. Άνθρωποι που η καρδιά τους σκίρτησε διαφορετικά και δεν κρύφτηκαν πίσω από ενοχικά δάχτυλα. Το αποδέχτηκαν και ζήτησαν και από εσένα κι από εμένα να το αποδεχτούμε.
Τώρα το τι κάναμε εμείς, είναι άλλο θέμα.
Ο έρωτας, μάτια μου, δεν έχει φύλο. Σ’αρέσει, δε σ’αρέσει, έτσι είναι…
Δεν μπαίνει σε καλούπια. Δε φυλακίζεται. Κι αν θέλουν να τον λένε καταραμένο, οι άγιοι τούτου του κόσμου, ας το κάνουν.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αγωνίζονται να ζήσουν σαν όλους τους άλλους. Αγωνίζονται να αποκτήσουν δικαιώματα, σε έναν κόσμο που τους αναγνωρίζει μόνο υποχρεώσεις.
Όχι ρε φίλε, δεν είναι υποχρέωση κανενός να είναι δυστυχισμένος. Δεν είναι υποχρέωση του να ζει όπως θέλεις εσύ κι εγώ. Θα ζήσει όπως του λέει η καρδιά του. Κι αν αυτή βροντοφωνάζει πως είναι ομοφυλόφιλος, καλά θα κάνεις να το δεχτείς.
Δεν είναι αρρώστια. Είναι επιλογή.
Είναι έρωτας που να πάρει! Κατάλαβε το κι αποδέξου το.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.