Αιώνια παιδιά, που συνεχίζουν να εξελίσσονται...
Πόσες φορές κοιτάμε προς τα πίσω; Προς τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια;..
Το πράττουμε συνήθως έχοντας μια γλυκιά αίσθηση..
Όσο και να είναι τα χρόνια εκείνα, για πολλούς, άσχημα. Γεμάτα από σκληρές και άχαρες αναμνήσεις..
Τα θυμόμαστε με μία αίσθηση απώλειας.
Μετά λειτουργεί η λογική μας και θυμόμαστε αυτά που τότε μας πλήγωναν και συνερχόμαστε..
Αλλά, τελικά τι είναι αυτό που μας κάνει υποσυνείδητα να νοσταλγούμε εκείνα τα χρόνια;!..
Διαβάζω μία είδηση από το μακρινό 1980.
Ο εντεκάχρονος εαυτός μου τότε σίγουρα δεν πέρναγε καλά.
«Έδειχνε» καλά, αλλά δεν ήταν. Έπαιζε το «παιχνίδι» του ευτυχισμένου τέκνου.
Λίγο αργότερα, ο έφηβος εαυτός μου, περίμενε να φύγει!
Ώπα! Νάτο! Αυτό είναι!
Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα, γιατί το παρελθόν, όσο και αν μας είχε πικράνει, το νιώθουμε στο μνημονικό μας με νοσταλγία!..
Είναι η αίσθηση, ή μάλλον, η βεβαιότητα, πως τα καλύτερα έρχονται! Πως θα μεγαλώσουμε και θα περάσουν τα ζόρια μας!..
Στο «Όλιβερ Τουΐστ» του Ντίκενς, στο Ορφανοτροφείο, ένα από τα παιδιά ζωγραφίζει σκελετούς. Ο λόγος; Με αυτό τον τρόπο παρηγορείται πως τα βάσανα που περνάει εκεί, κάποτε θα «πεθάνουν»!
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, είμαστε ακόμα μικροί, χωρίς παρελθόν!
Μόνο παρόν και μέλλον έχουμε.
Το μέλλον!
Το μέλλον των εφηβικών μας χρόνων!
Είναι ένα υπέροχο μέλλον!
Είναι το μέλλον που, όταν μεγαλώσουμε, θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και «θα τους δείξουμε εμείς!»..
Είναι το μέλλον, που το έχουμε εξιδανικεύσει!..
Μετά, όταν τελικά μεγαλώσουμε και αρχίσουμε να διεκδικούμε τα όνειρα μας και αρχίσουν οι αναπόφευκτες «σφαλιάρες», αρχίζουμε τα «αν γύρναγα πίσω, θα το ξαναέκανα σωστά»..
Όσο περνούν τα χρόνια και αυξάνονται οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις και όσο πέφτουμε πάνω σε ίχνη από το παρελθόν, τόσο έχουμε αυτή τη γλυκιά νοσταλγία για τα νεανικά μας χρόνια..
…για την εποχή που περιμέναμε να μεγαλώσουμε (επιτέλους)!
Όμως, για μια στιγμή!
Τι ζούμε τώρα;!
Μα…. το παρελθόν του μέλλοντος μας, δε ζούμε και τώρα;!..
Ναι, εντάξει, έχουμε μεγαλώσει και έχουμε πλέον υποχρεώσεις. Αλλά και πάλι δεν έχουμε την ευκαιρία σε ένα καλύτερο και πολύ καλύτερο μέλλον;!
Άλλωστε, το σωστό είναι να είμαστε πάντα παιδιά.
Αιώνια παιδιά, που συνεχίζουν να εξελίσσονται..
Που…. Δε σταματούν να περιμένουν να μεγαλώσουν..
Έτσι!
Για να τους δείξουμε εμείς!..
Το πράττουμε συνήθως έχοντας μια γλυκιά αίσθηση..
Όσο και να είναι τα χρόνια εκείνα, για πολλούς, άσχημα. Γεμάτα από σκληρές και άχαρες αναμνήσεις..
Τα θυμόμαστε με μία αίσθηση απώλειας.
Μετά λειτουργεί η λογική μας και θυμόμαστε αυτά που τότε μας πλήγωναν και συνερχόμαστε..
Αλλά, τελικά τι είναι αυτό που μας κάνει υποσυνείδητα να νοσταλγούμε εκείνα τα χρόνια;!..
Διαβάζω μία είδηση από το μακρινό 1980.
Ο εντεκάχρονος εαυτός μου τότε σίγουρα δεν πέρναγε καλά.
«Έδειχνε» καλά, αλλά δεν ήταν. Έπαιζε το «παιχνίδι» του ευτυχισμένου τέκνου.
Λίγο αργότερα, ο έφηβος εαυτός μου, περίμενε να φύγει!
Ώπα! Νάτο! Αυτό είναι!
Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα, γιατί το παρελθόν, όσο και αν μας είχε πικράνει, το νιώθουμε στο μνημονικό μας με νοσταλγία!..
Είναι η αίσθηση, ή μάλλον, η βεβαιότητα, πως τα καλύτερα έρχονται! Πως θα μεγαλώσουμε και θα περάσουν τα ζόρια μας!..
Στο «Όλιβερ Τουΐστ» του Ντίκενς, στο Ορφανοτροφείο, ένα από τα παιδιά ζωγραφίζει σκελετούς. Ο λόγος; Με αυτό τον τρόπο παρηγορείται πως τα βάσανα που περνάει εκεί, κάποτε θα «πεθάνουν»!
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, είμαστε ακόμα μικροί, χωρίς παρελθόν!
Μόνο παρόν και μέλλον έχουμε.
Το μέλλον!
Το μέλλον των εφηβικών μας χρόνων!
Είναι ένα υπέροχο μέλλον!
Είναι το μέλλον που, όταν μεγαλώσουμε, θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και «θα τους δείξουμε εμείς!»..
Είναι το μέλλον, που το έχουμε εξιδανικεύσει!..
Μετά, όταν τελικά μεγαλώσουμε και αρχίσουμε να διεκδικούμε τα όνειρα μας και αρχίσουν οι αναπόφευκτες «σφαλιάρες», αρχίζουμε τα «αν γύρναγα πίσω, θα το ξαναέκανα σωστά»..
Όσο περνούν τα χρόνια και αυξάνονται οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις και όσο πέφτουμε πάνω σε ίχνη από το παρελθόν, τόσο έχουμε αυτή τη γλυκιά νοσταλγία για τα νεανικά μας χρόνια..
…για την εποχή που περιμέναμε να μεγαλώσουμε (επιτέλους)!
Όμως, για μια στιγμή!
Τι ζούμε τώρα;!
Μα…. το παρελθόν του μέλλοντος μας, δε ζούμε και τώρα;!..
Ναι, εντάξει, έχουμε μεγαλώσει και έχουμε πλέον υποχρεώσεις. Αλλά και πάλι δεν έχουμε την ευκαιρία σε ένα καλύτερο και πολύ καλύτερο μέλλον;!
Άλλωστε, το σωστό είναι να είμαστε πάντα παιδιά.
Αιώνια παιδιά, που συνεχίζουν να εξελίσσονται..
Που…. Δε σταματούν να περιμένουν να μεγαλώσουν..
Έτσι!
Για να τους δείξουμε εμείς!..
Γράφει ο Γιώργος Παρασκευόπουλος
eternalradio
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.