Η ηρεμία σας πάνω από όλα.
Έλα να πούμε για θυμό.
Έλα να μιλήσουμε για εκείνο το πνιγηρό συναίσθημα της αδικίας που το νιώθεις να εμποδίζει τον αέρα να εισέλθει στα πνευμόνια σου.
Και για εκείνα τα δάκρυα που ξεσπούν όταν το επιμελώς φυλαγμένο ποτήρι σου, ξεχειλίζει.
Πίκρα, θυμός, αδικία. Ενίοτε κι απόγνωση. Κι αυτή η αίσθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τούτη την κατάσταση.
Θέλεις, αλλά δεν μπορείς.
Γιατί το να σηκώσεις ανάστημα συνεπάγεται κι ένα πλήθος συνεπειών.
Γιατί το ανάστημα μπορεί να μετονομαστεί σε ανεργία. Κι εσύ έχεις ανάγκες κι έξοδα. Μπορεί να έχεις και οικογένεια με παιδιά. Ή μόνο τον εαυτό σου. Όπως και να έχει τα χρήματα τα χρειάζεσαι.
Δύσκολες εποχές για επαναστάσεις, λένε. Κι εσύ με βαθιά ντροπή συμφωνείς.
Και κάπως έτσι σκύβεις το κεφάλι. Κι αφήνεις το αφεντικό να λέει ό,τι έχει να πει. Τον αφήνεις να ξεσπάει την έντασή του, τον αφήνεις να γίνεται εριστικός, αυστηρός, άδικος.
Και δε μιλάς.
Μόνο σφίγγεις τα δόντια και λες πως μέρα είναι και θα περάσει.
Το καλό που της θέλεις δηλαδή να περάσει γιατί δεν την παλεύεις. Κι από το σφίξιμο των δοντιών το κεφάλι σου πάει να σπάσει. Κι εσύ εκείνη την ώρα θα ήθελες άλλα κεφάλια σπασμένα, όχι το δικό σου.
Μόνο που δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν πρέπει και να θέλεις να κάνεις.
Γιατί η βία, έστω και σαν ιδέα, σου είναι αποκρουστική. Το θυμάσαι αυτό;
Δεν είσαι έτσι εσύ και δεν πρόκειται να επιτρέψεις να σε κάνουν έτσι τα μαύρα τα σκοτάδια της κρίσης, αυτά που φθείρουν κι αλλοιώνουν τους ανθρώπους.
Εσένα η καρδιά σου είναι καθαρή. Και θες να την αγαπάς τη δουλειά σου. Γιατί πάνω από όλα ζητάς να είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος όλες τις ώρες της ημέρας κι όχι μόνο αυτές που παραδίνεσαι στη λήθη του ύπνου.
Θα μου πεις πως μπορεί να γίνει αυτό όταν είσαι καθημερινά ο σάκος του μποξ για τα ξεσπάσματα του καθενός.
Κι εγώ θα σου απαντήσω πως δεν ξέρω. Ξέρω όμως, κι αυτό λέω κι εγώ καθημερινά στον εαυτό μου, ότι πρέπει.
Πρέπει να βρούμε τρόπο κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας να μπλοκάρουμε τα παράλογα. Να μη μας νοιάζουν βρε αδερφέ οι παραλογισμοί των άλλων, να μη μας αγγίζουν.
Μόνο έτσι θα τη βγάλουμε καθαρή σε τούτη τη γαμημένη κρίση. Και που θα πάει, θα ακουστεί κάποια στιγμή το κρακ του τροχού που γυρνάει. Κι αν δεν έχουμε πέσει όλοι στα ψυχοφάρμακα ως τότε, θα το ακούσουμε.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, μη θυμώνετε αδέρφια. Η ηρεμία σας πάνω από όλα. Όσο για τα παράλογα; Αφήστε να κάνουν τη δουλειά τους. Και κυρίως φροντίστε να μη σας στερήσουν τη δική σας δουλειά…
Έλα να μιλήσουμε για εκείνο το πνιγηρό συναίσθημα της αδικίας που το νιώθεις να εμποδίζει τον αέρα να εισέλθει στα πνευμόνια σου.
Και για εκείνα τα δάκρυα που ξεσπούν όταν το επιμελώς φυλαγμένο ποτήρι σου, ξεχειλίζει.
Πίκρα, θυμός, αδικία. Ενίοτε κι απόγνωση. Κι αυτή η αίσθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τούτη την κατάσταση.
Θέλεις, αλλά δεν μπορείς.
Γιατί το να σηκώσεις ανάστημα συνεπάγεται κι ένα πλήθος συνεπειών.
Γιατί το ανάστημα μπορεί να μετονομαστεί σε ανεργία. Κι εσύ έχεις ανάγκες κι έξοδα. Μπορεί να έχεις και οικογένεια με παιδιά. Ή μόνο τον εαυτό σου. Όπως και να έχει τα χρήματα τα χρειάζεσαι.
Δύσκολες εποχές για επαναστάσεις, λένε. Κι εσύ με βαθιά ντροπή συμφωνείς.
Και κάπως έτσι σκύβεις το κεφάλι. Κι αφήνεις το αφεντικό να λέει ό,τι έχει να πει. Τον αφήνεις να ξεσπάει την έντασή του, τον αφήνεις να γίνεται εριστικός, αυστηρός, άδικος.
Και δε μιλάς.
Μόνο σφίγγεις τα δόντια και λες πως μέρα είναι και θα περάσει.
Το καλό που της θέλεις δηλαδή να περάσει γιατί δεν την παλεύεις. Κι από το σφίξιμο των δοντιών το κεφάλι σου πάει να σπάσει. Κι εσύ εκείνη την ώρα θα ήθελες άλλα κεφάλια σπασμένα, όχι το δικό σου.
Μόνο που δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν πρέπει και να θέλεις να κάνεις.
Γιατί η βία, έστω και σαν ιδέα, σου είναι αποκρουστική. Το θυμάσαι αυτό;
Δεν είσαι έτσι εσύ και δεν πρόκειται να επιτρέψεις να σε κάνουν έτσι τα μαύρα τα σκοτάδια της κρίσης, αυτά που φθείρουν κι αλλοιώνουν τους ανθρώπους.
Εσένα η καρδιά σου είναι καθαρή. Και θες να την αγαπάς τη δουλειά σου. Γιατί πάνω από όλα ζητάς να είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος όλες τις ώρες της ημέρας κι όχι μόνο αυτές που παραδίνεσαι στη λήθη του ύπνου.
Θα μου πεις πως μπορεί να γίνει αυτό όταν είσαι καθημερινά ο σάκος του μποξ για τα ξεσπάσματα του καθενός.
Κι εγώ θα σου απαντήσω πως δεν ξέρω. Ξέρω όμως, κι αυτό λέω κι εγώ καθημερινά στον εαυτό μου, ότι πρέπει.
Πρέπει να βρούμε τρόπο κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας να μπλοκάρουμε τα παράλογα. Να μη μας νοιάζουν βρε αδερφέ οι παραλογισμοί των άλλων, να μη μας αγγίζουν.
Μόνο έτσι θα τη βγάλουμε καθαρή σε τούτη τη γαμημένη κρίση. Και που θα πάει, θα ακουστεί κάποια στιγμή το κρακ του τροχού που γυρνάει. Κι αν δεν έχουμε πέσει όλοι στα ψυχοφάρμακα ως τότε, θα το ακούσουμε.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, μη θυμώνετε αδέρφια. Η ηρεμία σας πάνω από όλα. Όσο για τα παράλογα; Αφήστε να κάνουν τη δουλειά τους. Και κυρίως φροντίστε να μη σας στερήσουν τη δική σας δουλειά…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.