το σκοτάδι πάντα έχει νοσταλγικό χαρακτήρα...
Σκέψεις που σε γυροφέρνουν όταν πέφτει το σκοτάδι είναι η μεγαλύτερη εκδίκηση του μυαλού...
Την στιγμή που το μυαλό θέλει να κάνει το ξεσκαρτάρισμα της ημέρας εσύ προσπαθείς να αποθηκεύσεις εικόνες, ήχους,μυρωδιές του χτες ήδη....
Δεν σε νοιάζει για το τώρα όσο για το τότε...
Εκείνο το τότε που φαντάζει σκληρό και άκαμπτο μπροστά στα συναισθήματα σου και στα θέλω σου!
Η πιο εξελιγμένη μηχανή του χρόνου είναι το ίδιο το μυαλό....Ανακαλεί σε χρόνο tt κάθε λεπτομέρεια,που ενώ θα έπρεπε να ξεχάσεις ακόμα και το όνομα του,σου φωνάζει ψιτ : υπάρχει...και το θες να υπάρχει...είτε σαν κάτι μεγαλειώδες είτε σαν κάτι υποτυπώδες...
Σημασία έχει πως στιγματίζει κάθε νευρώνα του εγκεφάλου σου και σε εθίζει...
Ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου δεν είναι ο σκύλος αλλά ο ίδιος του ο εαυτός...πιστός σε κάθε ραντεβού με τις αναμνήσεις, σε κάθε εσωτερική ανανέωση,σε όλα όσα προστάζει το μυαλό προς όφελος της ψυχής...ή δεν είναι ετσι?Οι νύχτες κορίτσι μου δεν φτιάχτηκαν για να κοιμάσαι...φτιάχτηκαν για να τον σκέφτεσαι...όταν απλά πέφτεις απαλά στην αγκαλιά της νύχτας γίνεσαι έρμαιο της... ποιος θαρρείς πως γλίτωσε από όσα τον στοιχειώνουν και θα γλιτώσεις εσύ ; Ποιος θαρρείς πως σκέφτηκε πως θα ήταν αν.....και τελικά έκανε πίσω ;; Θες να κάνεις πίσω ; Όχι δεν θες....
Γιατί τον θες...πιο πολύ την νύχτα που ξέρεις ότι απλώνει την καρδιά του στα χέρια άλλης και το μυαλό του ακουμπισμένο σε χέρια ασφαλείας ....
Γιατί τα δικά σου χέρια δεν είναι φτιαγμένα για την ασφάλεια του και το ξέρεις...είναι για να τον κάνεις να πέσει στα πιο βαθειά μονοπάτια του μυαλού σου και να τον αφήσεις εκεί μέσα αβοήθητο...Όπως ακριβώς είσαι κι εσύ...αντέχεις να είστε δύο ;;; Εκείνος αντέχει ; Οι δικές του οι σκέψεις είναι σαν τις δικές σου ;
Ένας λαβύρινθος ....;; Μήπως κάπου σε περιμένει κι εσένα ο δικός σου Μινώταυρος για να δώσεις κι εσύ τον δικό σου αγώνα ; Και αν του ξεφύγεις ποιο το όφελος ;
ΕΓΩ ΖΩ για να βρω τον Μινώταυρο και να τον πιάσω από τα κέρατα και να του πω ως εδώ....βρήκα την έξοδο πια...καμία σκέψη,άνθρωπος, ανάμνηση δεν στέκεται εμπόδιο μου...η σκέψη μου τις νύχτες είναι ένα συνονθύλευμα απωλειών και κατακτήσεων...καθετί που κατακτώ με κάνει πιο δυνατή στα μάτια του....και καθετί που χάνω με κάνει νικήτρια....γιατί μαθαίνω και να χάνω..ίσως χρειαστεί να χάσω κι εκείνον κάποια στιγμή ..κι εκεί η σκέψη γίνεται εφιάλτης και το σκοτάδι βαραίνει το μυαλό ακόμα πιο πολύ...
Θα θελα να ήσουν εδώ η τελευταία σκέψη του....
η πρώτη θα είναι πάλι η ίδια....
αλλά στο σκοτάδι πάντα έχει νοσταλγικό χαρακτήρα.....
Την στιγμή που το μυαλό θέλει να κάνει το ξεσκαρτάρισμα της ημέρας εσύ προσπαθείς να αποθηκεύσεις εικόνες, ήχους,μυρωδιές του χτες ήδη....
Δεν σε νοιάζει για το τώρα όσο για το τότε...
Εκείνο το τότε που φαντάζει σκληρό και άκαμπτο μπροστά στα συναισθήματα σου και στα θέλω σου!
Η πιο εξελιγμένη μηχανή του χρόνου είναι το ίδιο το μυαλό....Ανακαλεί σε χρόνο tt κάθε λεπτομέρεια,που ενώ θα έπρεπε να ξεχάσεις ακόμα και το όνομα του,σου φωνάζει ψιτ : υπάρχει...και το θες να υπάρχει...είτε σαν κάτι μεγαλειώδες είτε σαν κάτι υποτυπώδες...
Σημασία έχει πως στιγματίζει κάθε νευρώνα του εγκεφάλου σου και σε εθίζει...
Ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου δεν είναι ο σκύλος αλλά ο ίδιος του ο εαυτός...πιστός σε κάθε ραντεβού με τις αναμνήσεις, σε κάθε εσωτερική ανανέωση,σε όλα όσα προστάζει το μυαλό προς όφελος της ψυχής...ή δεν είναι ετσι?Οι νύχτες κορίτσι μου δεν φτιάχτηκαν για να κοιμάσαι...φτιάχτηκαν για να τον σκέφτεσαι...όταν απλά πέφτεις απαλά στην αγκαλιά της νύχτας γίνεσαι έρμαιο της... ποιος θαρρείς πως γλίτωσε από όσα τον στοιχειώνουν και θα γλιτώσεις εσύ ; Ποιος θαρρείς πως σκέφτηκε πως θα ήταν αν.....και τελικά έκανε πίσω ;; Θες να κάνεις πίσω ; Όχι δεν θες....
Γιατί τον θες...πιο πολύ την νύχτα που ξέρεις ότι απλώνει την καρδιά του στα χέρια άλλης και το μυαλό του ακουμπισμένο σε χέρια ασφαλείας ....
Γιατί τα δικά σου χέρια δεν είναι φτιαγμένα για την ασφάλεια του και το ξέρεις...είναι για να τον κάνεις να πέσει στα πιο βαθειά μονοπάτια του μυαλού σου και να τον αφήσεις εκεί μέσα αβοήθητο...Όπως ακριβώς είσαι κι εσύ...αντέχεις να είστε δύο ;;; Εκείνος αντέχει ; Οι δικές του οι σκέψεις είναι σαν τις δικές σου ;
Ένας λαβύρινθος ....;; Μήπως κάπου σε περιμένει κι εσένα ο δικός σου Μινώταυρος για να δώσεις κι εσύ τον δικό σου αγώνα ; Και αν του ξεφύγεις ποιο το όφελος ;
ΕΓΩ ΖΩ για να βρω τον Μινώταυρο και να τον πιάσω από τα κέρατα και να του πω ως εδώ....βρήκα την έξοδο πια...καμία σκέψη,άνθρωπος, ανάμνηση δεν στέκεται εμπόδιο μου...η σκέψη μου τις νύχτες είναι ένα συνονθύλευμα απωλειών και κατακτήσεων...καθετί που κατακτώ με κάνει πιο δυνατή στα μάτια του....και καθετί που χάνω με κάνει νικήτρια....γιατί μαθαίνω και να χάνω..ίσως χρειαστεί να χάσω κι εκείνον κάποια στιγμή ..κι εκεί η σκέψη γίνεται εφιάλτης και το σκοτάδι βαραίνει το μυαλό ακόμα πιο πολύ...
Θα θελα να ήσουν εδώ η τελευταία σκέψη του....
η πρώτη θα είναι πάλι η ίδια....
αλλά στο σκοτάδι πάντα έχει νοσταλγικό χαρακτήρα.....
Από την Kathy Routh
eternalradio
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.