Ήρθε λοιπόν η ώρα να αντιστραφούν οι ρόλοι!
Πλησιάζουν Χριστούγεννα… οι δρόμοι φόρεσαν τα γιορτινά τους έτοιμοι να υποδεχτούν τα παιδιά που κοιτάνε όλο θαυμασμό με τα αθώα ματάκια τους, έχοντας την ελπίδα μήπως κατά τύχη ξεπροβάλλει ο Άγιος Βασίλης! Τα σπίτια στολισμένα, άνθρωποι βιαστικοί ετοιμάζονται πυρετωδώς για τις πιο ξεχωριστές μέρες του χρόνου! Γέλια ακούγονται από κάποιες πόρτες και φωνές παιδιών! Μοσχομυρίζει η γειτονιά κουραμπιέδες και μελομακάρονα!
Κάποια σπίτια όμως πνίγονται στην σιωπή και την μοναξιά… Είναι σπίτια ανθρώπων της τρίτης ηλικίας! Ξεχασμένοι από συγγενείς και εγγόνια, κάθονται σε μια γωνιά του σπιτιού άλλοτε ολομόναχοι και άλλοτε αν είναι τυχεροί έχοντας παρέα το ταίρι τους! Βυθίζονται στις σκέψεις των περασμένων γιορτών, όπου ήταν νέοι και φρόντιζαν για όλους, ετοίμαζαν τραπέζι, γλυκά, υποδέχονταν τα παιδιά και τα εγγόνια τους με μια μεγάλη αγκαλιά όλο αγάπη!
Μα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να συμβαίνει αυτό! Πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται μόνοι, ξεχασμένοι αυτοί οι άνθρωποι! Το βλέμμα μου καρφώνεται στην γιαγιά και τον παππού και τους χαμογελώ γλυκά! Οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων, σκέφτομαι! Οι ήρωες όλων μας! Ο παππούς και η γιαγιά μας! Πόσες φορές πήραν το μέρος μας σε τσακωμούς που είχαμε με τους γονείς μας; Πόσες φορές ήταν εκεί προστάτες, συμπαραστάτες, πάντα με μια γλυκιά κουβέντα και γνέφοντας καταφατικά σε κάθε μας απαίτηση; Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν χωρίς ποτέ να παραδεχτούν την κούραση τους; Αξίζει κάποιοι από αυτούς να είναι μόνοι;
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αντιστραφούν οι ρόλοι! Να γίνουμε εμείς οι ήρωες τους, προσφέροντας τους αγάπη, στοργή και τρυφερότητα! Και όχι μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων αλλά κάθε μέρα! Η παρουσία μας, τους δίνει χαρά! Τους δίνει ζωή! Γιατί η ζωή τους είμαστε ΕΜΕΙΣ!
Κάποια σπίτια όμως πνίγονται στην σιωπή και την μοναξιά… Είναι σπίτια ανθρώπων της τρίτης ηλικίας! Ξεχασμένοι από συγγενείς και εγγόνια, κάθονται σε μια γωνιά του σπιτιού άλλοτε ολομόναχοι και άλλοτε αν είναι τυχεροί έχοντας παρέα το ταίρι τους! Βυθίζονται στις σκέψεις των περασμένων γιορτών, όπου ήταν νέοι και φρόντιζαν για όλους, ετοίμαζαν τραπέζι, γλυκά, υποδέχονταν τα παιδιά και τα εγγόνια τους με μια μεγάλη αγκαλιά όλο αγάπη!
Μα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να συμβαίνει αυτό! Πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται μόνοι, ξεχασμένοι αυτοί οι άνθρωποι! Το βλέμμα μου καρφώνεται στην γιαγιά και τον παππού και τους χαμογελώ γλυκά! Οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων, σκέφτομαι! Οι ήρωες όλων μας! Ο παππούς και η γιαγιά μας! Πόσες φορές πήραν το μέρος μας σε τσακωμούς που είχαμε με τους γονείς μας; Πόσες φορές ήταν εκεί προστάτες, συμπαραστάτες, πάντα με μια γλυκιά κουβέντα και γνέφοντας καταφατικά σε κάθε μας απαίτηση; Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν χωρίς ποτέ να παραδεχτούν την κούραση τους; Αξίζει κάποιοι από αυτούς να είναι μόνοι;
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αντιστραφούν οι ρόλοι! Να γίνουμε εμείς οι ήρωες τους, προσφέροντας τους αγάπη, στοργή και τρυφερότητα! Και όχι μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων αλλά κάθε μέρα! Η παρουσία μας, τους δίνει χαρά! Τους δίνει ζωή! Γιατί η ζωή τους είμαστε ΕΜΕΙΣ!
Μαρία Αρφαρά
enallaktikidrasi
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.