Αφήνομαι σε μένα και στη ζωή… αβίαστα, αυθόρμητα, αμετάκλητα...
Μου είπαν να προλάβω να ζήσω πριν πεθάνω. Μετά μου είπαν πως πρέπει να ζήσω για να «αξίζει» να ζω. Με εκπαίδευσαν στο να φοβάμαι τα τέλη και να αποζητώ τις «νέες αρχές». Τους είδα να προσπαθούν απελπισμένα να προλάβουν, μπας και έρθει το τέλος. Τους άκουσα να φωνάζουν με απόγνωση να φτάσουν σε τερματισμό που άλλοι όρισαν.
Στη στάση της μαθητικής παράνοιας των 18, στη στάση της καλής ζωής των 25, στην πιο τερατώδη στάση που «πρέπει να παντρευτείς» των 30, στην στάση του «επαναπροσδιορίζομαι» των 45, στη στάση του «κάτι πρέπει να κάνω για να μη πάθω κατάθλιψη» των 55, στη στάση του «ζω για τα εγγόνια» των 65 και στον θλιβερό τερματισμό των «ελπίζω να πρόλαβες να κάνεις όσα ήθελες» των 75+ . Μια ζωή μέσα σε ταβάνια, εξετάσεις, φόβο και άγχος.
Να προλάβω να ζήσω, να περάσω τη στάση επιτυχημένα για να επιβεβαιωθώ από τη χαρά των άλλων, να φοβάμαι να ζήσω όπως θέλω μπας και δε φτάσω στον τερματισμό όπως πρέπει. Να θέλω να ψηλώσω και να μαζεύω τις φτερούγες μου για να μη λογοκριθώ. Όλη τη ζωή μας την περνάμε με φόβο του τέλους ενώ εμείς έχουμε επιλέξει να τερματίσουμε τις δικές μας ανάγκες. τα δικά μας θέλω, την δική μας οπτική. Μας έμαθαν όλα αυτά.
Αλλά κάπου στην πορεία… είδα πως όταν μπορείς και αφήνεις κάτι πίσω, σε υποδέχεται ένα όμορφο μπροστά. Όταν δεν βιάζεσαι απολαμβάνεις τις μέρες σου, γεμίζεις την καρδιά σου με συναισθήματα. Στάσεις δεν υπάρχουν παρά μόνο άνθρωποι. Αυτοί που σε «κονταίνουν» και αυτοί που σε κάνουν να πετάξεις ψηλά. Ο χρόνος δε υπάρχει, παρά μόνο οι στιγμές. Μια στιγμή για πάντα στη μνήμη μας.
Είδα πως όταν δεν βιάζομαι να μιλήσω για να γεμίσω την ώρα μου… η σιωπή με οδηγεί στις απαντήσεις που ψάχνω. Είδα πως όταν στέκομαι και αφουγκράζομαι εμένα την ίδια, όταν ξεχνάω τους άλλους, τις στάσεις που μου φόρτωσαν και τις προσδοκίες τους… γνωρίζω μέσα μου τι ακριβώς θέλω να κάνω με τις μέρες που μου χαρίστηκαν.
Αφήνομαι σε μένα και στη ζωή… αβίαστα, αυθόρμητα, αμετάκλητα και αφήνω τα ταβάνια και το ρολόι που χτυπάει σε όσους θέλουν να ζουν με χαλινάρια.
Στη στάση της μαθητικής παράνοιας των 18, στη στάση της καλής ζωής των 25, στην πιο τερατώδη στάση που «πρέπει να παντρευτείς» των 30, στην στάση του «επαναπροσδιορίζομαι» των 45, στη στάση του «κάτι πρέπει να κάνω για να μη πάθω κατάθλιψη» των 55, στη στάση του «ζω για τα εγγόνια» των 65 και στον θλιβερό τερματισμό των «ελπίζω να πρόλαβες να κάνεις όσα ήθελες» των 75+ . Μια ζωή μέσα σε ταβάνια, εξετάσεις, φόβο και άγχος.
Να προλάβω να ζήσω, να περάσω τη στάση επιτυχημένα για να επιβεβαιωθώ από τη χαρά των άλλων, να φοβάμαι να ζήσω όπως θέλω μπας και δε φτάσω στον τερματισμό όπως πρέπει. Να θέλω να ψηλώσω και να μαζεύω τις φτερούγες μου για να μη λογοκριθώ. Όλη τη ζωή μας την περνάμε με φόβο του τέλους ενώ εμείς έχουμε επιλέξει να τερματίσουμε τις δικές μας ανάγκες. τα δικά μας θέλω, την δική μας οπτική. Μας έμαθαν όλα αυτά.
Αλλά κάπου στην πορεία… είδα πως όταν μπορείς και αφήνεις κάτι πίσω, σε υποδέχεται ένα όμορφο μπροστά. Όταν δεν βιάζεσαι απολαμβάνεις τις μέρες σου, γεμίζεις την καρδιά σου με συναισθήματα. Στάσεις δεν υπάρχουν παρά μόνο άνθρωποι. Αυτοί που σε «κονταίνουν» και αυτοί που σε κάνουν να πετάξεις ψηλά. Ο χρόνος δε υπάρχει, παρά μόνο οι στιγμές. Μια στιγμή για πάντα στη μνήμη μας.
Είδα πως όταν δεν βιάζομαι να μιλήσω για να γεμίσω την ώρα μου… η σιωπή με οδηγεί στις απαντήσεις που ψάχνω. Είδα πως όταν στέκομαι και αφουγκράζομαι εμένα την ίδια, όταν ξεχνάω τους άλλους, τις στάσεις που μου φόρτωσαν και τις προσδοκίες τους… γνωρίζω μέσα μου τι ακριβώς θέλω να κάνω με τις μέρες που μου χαρίστηκαν.
Αφήνομαι σε μένα και στη ζωή… αβίαστα, αυθόρμητα, αμετάκλητα και αφήνω τα ταβάνια και το ρολόι που χτυπάει σε όσους θέλουν να ζουν με χαλινάρια.
Χαρά Βλαχοδήμου
enallaktikidrasi
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.