Κι έτσι ο χρόνος κυλά.
Ένας στο γραφείο κι άλλος στο σαλόνι.
Κι ανάμεσα τοίχοι και σιωπή. Είναι περασμένη η ώρα κι όμως κανείς δεν αποφασίζει να πάει να κοιμηθεί. Δε θέλει να δει τα μούτρα ο ένας του άλλου.
Καυγάς.
Από εκείνους τους άσχημους που δεν έχουν λέξεις. Έχουν μόνο τη γλώσσα του σώματος να βγάζει όλη την ένταση. Δίχως μια φωνή να ξεθυμάνει όσα βράζουν μέσα στον καθένα.
Δίχως ένα λυτρωτικό κλάμα. Δίχως τίποτα.
Μόνο νεύρο στην κίνηση κι απόσταση.
Ναι, αυτοί είναι οι χειρότεροι καυγάδες. Γιατί δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσουν. Δεν ξέρεις το βάθος των αιτιών, δεν ξέρεις τις σκέψεις.
Θες να μιλήσει ο άλλος ακόμη κι ας είναι να σε βρίσει. Δεν την αντέχεις τη σιωπή του. Δεν το αντέχεις να θρονιάζεται στον καναπέ και να αρνείται να σε αντιμετωπίσει.
Να αρνείται και να σε δει ακόμη.
Το έχουν θα μου πεις αυτό οι ανθρώπινες σχέσεις. Έχουν κι εκείνες τις στιγμές που αργότερα δε θέλεις να τις θυμάσαι. Έχουν εκείνες τις μοναχικές ώρες που θέλεις να σπάσεις τοίχους, να σπάσεις τα χέρια σου χτυπώντας, να τα πληγιάσεις για να ηρεμήσουν. Να ηρεμήσεις.
Δεν κάνεις όμως τίποτα. Ούτε εσύ ούτε κανείς.
Κανένα βήμα από κανέναν. Γιατί ο καθένας έχεις το δίκιο του. Έτσι νομίζει, αυτό λέει από μέσα του.
Καθένας έχει το δίκιο του και κανείς δεν το διεκδικεί. Κανείς δεν το παραχωρεί.
Κι έτσι ο χρόνος κυλά. Λεπτά σιωπής που αφουγκράζεσαι τι κάνει ο άλλος αφού δεν τολμάς να δεις.
Καρδιοχτυπάς σε κάθε κίνηση που θα μαρτυρήσει ότι έρχεται κι απογοητεύεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι ήταν λάθος ο συναγερμός.
Δεν έρχεται κανείς. Εσύ κι ο βουβός θυμός σου να αναμετριέστε σε 4 ντουβάρια.
Εσύ και η έντασή σου που δε λέει να σε αφήσει.
Κουνήσου.
Πήγαινε εσύ.
Αυτός που πέφτει πρώτος έχει και το δίκιο, έλεγε ένας σοφός παλιά. Αυτός που πέφτει πρώτος αγαπάει περισσότερο, έλεγε μια σοφή παλιότερα.
Και η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, όπως ήταν και θα είναι πάντοτε.
Οι καυγάδες είναι για να ξεπερνιούνται. Είναι για να λησμονιούνται και μετά να γελοιοποιούνται. Γιατί έρχεται η ώρα που τους θυμάσαι και λες “τι σκατά είχα μες το κεφάλι μου και το έκανα θέμα;”
Το ίδιο θα λέει κι ο άλλος.
Κάνε το βήμα και πήγαινε εσύ στο σαλόνι αφού δεν έρχεται το σαλόνι σε σένα.
Και τραβάτε επιτέλους για ύπνο, αρκετά τον ξενυχτίσατε το “μακαρίτη”…
Τραβάτε μαζί, πρόσωπο με πρόσωπο, με παλάμες να ακουμπούν. Όχι πλάτη με πλάτη. Ποτέ πλάτη με πλάτη.
Άντε καληνύχτα…
Κι ανάμεσα τοίχοι και σιωπή. Είναι περασμένη η ώρα κι όμως κανείς δεν αποφασίζει να πάει να κοιμηθεί. Δε θέλει να δει τα μούτρα ο ένας του άλλου.
Καυγάς.
Από εκείνους τους άσχημους που δεν έχουν λέξεις. Έχουν μόνο τη γλώσσα του σώματος να βγάζει όλη την ένταση. Δίχως μια φωνή να ξεθυμάνει όσα βράζουν μέσα στον καθένα.
Δίχως ένα λυτρωτικό κλάμα. Δίχως τίποτα.
Μόνο νεύρο στην κίνηση κι απόσταση.
Ναι, αυτοί είναι οι χειρότεροι καυγάδες. Γιατί δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσουν. Δεν ξέρεις το βάθος των αιτιών, δεν ξέρεις τις σκέψεις.
Θες να μιλήσει ο άλλος ακόμη κι ας είναι να σε βρίσει. Δεν την αντέχεις τη σιωπή του. Δεν το αντέχεις να θρονιάζεται στον καναπέ και να αρνείται να σε αντιμετωπίσει.
Να αρνείται και να σε δει ακόμη.
Το έχουν θα μου πεις αυτό οι ανθρώπινες σχέσεις. Έχουν κι εκείνες τις στιγμές που αργότερα δε θέλεις να τις θυμάσαι. Έχουν εκείνες τις μοναχικές ώρες που θέλεις να σπάσεις τοίχους, να σπάσεις τα χέρια σου χτυπώντας, να τα πληγιάσεις για να ηρεμήσουν. Να ηρεμήσεις.
Δεν κάνεις όμως τίποτα. Ούτε εσύ ούτε κανείς.
Κανένα βήμα από κανέναν. Γιατί ο καθένας έχεις το δίκιο του. Έτσι νομίζει, αυτό λέει από μέσα του.
Καθένας έχει το δίκιο του και κανείς δεν το διεκδικεί. Κανείς δεν το παραχωρεί.
Κι έτσι ο χρόνος κυλά. Λεπτά σιωπής που αφουγκράζεσαι τι κάνει ο άλλος αφού δεν τολμάς να δεις.
Καρδιοχτυπάς σε κάθε κίνηση που θα μαρτυρήσει ότι έρχεται κι απογοητεύεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι ήταν λάθος ο συναγερμός.
Δεν έρχεται κανείς. Εσύ κι ο βουβός θυμός σου να αναμετριέστε σε 4 ντουβάρια.
Εσύ και η έντασή σου που δε λέει να σε αφήσει.
Κουνήσου.
Πήγαινε εσύ.
Αυτός που πέφτει πρώτος έχει και το δίκιο, έλεγε ένας σοφός παλιά. Αυτός που πέφτει πρώτος αγαπάει περισσότερο, έλεγε μια σοφή παλιότερα.
Και η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, όπως ήταν και θα είναι πάντοτε.
Οι καυγάδες είναι για να ξεπερνιούνται. Είναι για να λησμονιούνται και μετά να γελοιοποιούνται. Γιατί έρχεται η ώρα που τους θυμάσαι και λες “τι σκατά είχα μες το κεφάλι μου και το έκανα θέμα;”
Το ίδιο θα λέει κι ο άλλος.
Κάνε το βήμα και πήγαινε εσύ στο σαλόνι αφού δεν έρχεται το σαλόνι σε σένα.
Και τραβάτε επιτέλους για ύπνο, αρκετά τον ξενυχτίσατε το “μακαρίτη”…
Τραβάτε μαζί, πρόσωπο με πρόσωπο, με παλάμες να ακουμπούν. Όχι πλάτη με πλάτη. Ποτέ πλάτη με πλάτη.
Άντε καληνύχτα…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.