Φτάνει ένα «τέλος του κόσμου»
για να βγουν στη φόρα τα ανεκπλήρωτά μας

0

Όμορφη η ζωή ρε κι όλα τα άλλα τα βάζουμε για προσάναμμά.

23 Σεπτεμβρίου ή αλλιώς η τελευταία μέρα του κόσμου.
Αν και μεταξύ μας, από το μιλένιουμ και δώθε, ιδέα δεν έχω πόσες τέτοιες τελευταίες μέρες έχουμε ζήσει.
Όπως και να έχει, μια τέτοια σημαδιακή μέρα δεν μπορεί κανείς παρά να πάρει σημαντικές αποφάσεις στη ζωή του.
Θα φάω, είπε μια φίλη πρωί πρωί. Αύριο δε θα βρεθεί κανείς να με ζυγίσει.
Θα πιω, είπε μια άλλη φίλη. Τόσο αλκοόλ είναι αμαρτία να πάει χαμένο.
Θα του πω όλα δεν του είπα, είπε μια τρίτη φίλη. Γιατί είναι κρίμα να τελειώσουν όλα χωρίς να τα ξέρει.
Θα ψάξω να τον βρω. Γιατί είναι αμαρτία να μην περάσουμε αγκαλιά τις τελευταίες ώρες.
Θα κάνω επιτέλους για μια φορά αυτό που γουστάρω. Γιατί δε θα μου δοθεί καμία άλλη ευκαιρία.
Αυτά διαβάζω από το πρωί στο μαρτυριάρικο το facebook και μπαίνω στο τριπάκι να σκεφτώ εγώ τι θα κάνω.
Τι θα έκανα αν αυτή εδώ που διανύουμε ήταν η τελευταία μέρα μου στον κόσμο αυτό;
Πολλά είναι η απάντηση.
Πολλές αγκαλιές, πολλές αλλαγές, πολλές εξομολογήσεις.
Πόσα να χωρέσουν, άλλωστε, να πεις στους ανθρώπους που αγαπάς μέσα σε λίγες ώρες;
Πόσες μνήμες να κρύψεις σε μια αγκαλιά, πόσα συναισθήματα να πνίξεις σε φιλιά, πόσα να χωρέσεις σε ένα σ’αγαπώ.
Από την άλλη, σκέφτομαι όλα εκείνα τα απωθημένα, όλα εκείνα τα  δεν τόλμησα ποτέ που κουβαλάμε πάνω μας. Εκείνα που περιμένουν ένα τέλος του κόσμο κατά τας γραφάς για να μιλήσουν, να απαιτήσουν, να πάρουν το χώρο τους.
Γεμίσαμε απωθημένα, γεμίσαμε ατολμίες, γεμίσαμε συμβιβασμούς.
Γιατί;
Από φόβο; Από υπολογισμό;
Δεν ξέρω. Είναι πολλά όμως τα μαζεμένα μας. Πολλά τα ανεκπλήρωτα που ρωτούν το γιατί τους κι εμείς δεν έχουμε τι να τους απαντήσουμε.
Και φτάνει ένα “τέλος του κόσμου” για να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο μικρή είναι η ζωή για να τη σπαταλάμε σε πρέπει και μη.
Πόσο μικρή είναι για να μην είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι.
Μήπως πρέπει κάτι να αλλάξουμε μέσα μας; Μήπως να επιτρέψουμε μετά σε αυτή εκ των έσω αλλαγή, να βγει κι έξω μας;
Μήπως να προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο παραπάνω ευτυχισμένοι χωρίς κάγκελα; Πήξαμε στα προστατευτικά κιγκλιδώματα. Ας μας προστατεύσει κάποιος από τα προστατευτικά κιγκλιδώματα, δεν τα θέλουμε πια.
Όμορφο πράγμα να είσαι ελεύθερος να πηγαίνεις όπου σε πάει η καρδιά σου.
Όμορφη η ζωή ρε κι όλα τα άλλα τα βάζουμε για προσάναμμά.
Αγκαλιάζουμε τον κόσμο μας, λέμε τα σ’αγαπώ μας, ζούμε τη ζωή που θέλουμε.
Όσο για το τέλος του κόσμου, θα έρθει και θα περάσει.
Κι αν δεν περάσει, μαγκιά του. Πάμε για τα επόμενα…

Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top