Είναι που δεν ξέρεις αν και πότε θα υπάρξει επόμενο.
Κι αυτές οι στιγμές… Άτιμο πράγμα, έρχονται και φεύγουν.
Τις ζεις, τις απολαμβάνεις αλλά μες τον πυρετό τους, δεν τις καταλαβαίνεις.
Περνά ο χρόνος, περνούν κι αυτές. Κι εσύ απομένεις να συνειδητοποιείς τι στ’αλήθεια έγινε.
Τι ήταν αυτό που έζησες; Τι ομορφιά έκρυβε μέσα του; Πόσο γρήγορα πέρασε;
Κυρίως αυτή είναι η αίσθηση… Του πόσο γρήγορα πέρασε η στιγμή. Ήρθε και χάθηκε.
Έμεινε η ανάμνηση.
Μια ακόμη ανάμνηση τοποθετημένη σε προθήκη για να έχεις να την καμαρώνεις. Να θυμάσαι και να λες: όμορφα πράγματα έζησα.
Κι όντως έζησες.
Κι εκτιμάς και σέβεσαι.
Γιατί το κάθε χαμόγελο που σου σκάει η ζωή πρέπει να το σέβεσαι και να το υπολογίζεις. Είναι που δεν ξέρεις αν και πότε θα υπάρξει επόμενο.
Μόνο ελπίζεις.
Και μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά και η ζωή τις εκπλήξεις της τις κάνει.
Όπως και νάχει οι στιγμές που ήρθαν και πέρασαν είναι η δύναμή σου να προχωράς παρακάτω.
Είναι η αναζήτηση νέων που σου δίνει κίνητρο. Είναι η μνήμη που θέλει να δημιουργήσει κι άλλη μνήμη.
Συλλέκτης στιγμών ο άνθρωπος, το ξέρεις δα καλά.
Και κάνεις ό,τι μπορείς κι εσύ να πλουτίσεις τη συλλογή σου.
Ζεις τη ζωή σου όπως ξέρεις και μπορείς. Κι όταν δεν μπορείς, προσπαθείς. Παλεύεις για εκείνο το παραπάνω που θα σου χαρίσει μερικά χαμόγελα ευτυχίας.
Εκείνα τα χαμόγελα των γεμάτων στιγμών, της πληρότητας μέσα σου.
Μεγάλο πράγμα νασαι γεμάτος μέσα σου. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει.
Γι’αυτό παλεύεις, γι΄αυτό όλα.
Και το χρόνο που περνά δεν τον πολυσυμπαθείς, είναι η αλήθεια. Αλλά αυτός γεννήθηκε για να τρέχει κι εσύ για να τον κυνηγάς. Απλό είναι.
Τρέχετε και οι δυο, ο ένας μπροστά κι ο άλλος πίσω.
Ξέρεις ότι δε θα του παραβγείς ποτέ. Έτσι είναι δα φτιαγμένο το σύμπαν.
Αλλά δε σε πειράζει. Αυτό που σε νοιάζει είναι στο ατέλειωτο κυνηγητό σας, εκείνου να του πέφτουν στιγμές κι εσύ να τις μαζεύεις.
Να ευτυχείς για όσο κρατούν κι ύστερα, με αυτές για κυνητήριο δύναμη, να κυνηγάς άλλες.
Κι έτσι να κυλά η ζωή. Κι έτσι να μην τη σπαταλάς.
Κι έτσι να είσαι πλήρης.
Αυτό δε θέλει ο καθένας άλλωστε;
Στιγμές να ζει κι ύστερα να θυμάται, χαμόγελα να μετρά κι ένα παρακάτω να έχει να το κυνηγά και να ελπίζει…
Τις ζεις, τις απολαμβάνεις αλλά μες τον πυρετό τους, δεν τις καταλαβαίνεις.
Περνά ο χρόνος, περνούν κι αυτές. Κι εσύ απομένεις να συνειδητοποιείς τι στ’αλήθεια έγινε.
Τι ήταν αυτό που έζησες; Τι ομορφιά έκρυβε μέσα του; Πόσο γρήγορα πέρασε;
Κυρίως αυτή είναι η αίσθηση… Του πόσο γρήγορα πέρασε η στιγμή. Ήρθε και χάθηκε.
Έμεινε η ανάμνηση.
Μια ακόμη ανάμνηση τοποθετημένη σε προθήκη για να έχεις να την καμαρώνεις. Να θυμάσαι και να λες: όμορφα πράγματα έζησα.
Κι όντως έζησες.
Κι εκτιμάς και σέβεσαι.
Γιατί το κάθε χαμόγελο που σου σκάει η ζωή πρέπει να το σέβεσαι και να το υπολογίζεις. Είναι που δεν ξέρεις αν και πότε θα υπάρξει επόμενο.
Μόνο ελπίζεις.
Και μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά και η ζωή τις εκπλήξεις της τις κάνει.
Όπως και νάχει οι στιγμές που ήρθαν και πέρασαν είναι η δύναμή σου να προχωράς παρακάτω.
Είναι η αναζήτηση νέων που σου δίνει κίνητρο. Είναι η μνήμη που θέλει να δημιουργήσει κι άλλη μνήμη.
Συλλέκτης στιγμών ο άνθρωπος, το ξέρεις δα καλά.
Και κάνεις ό,τι μπορείς κι εσύ να πλουτίσεις τη συλλογή σου.
Ζεις τη ζωή σου όπως ξέρεις και μπορείς. Κι όταν δεν μπορείς, προσπαθείς. Παλεύεις για εκείνο το παραπάνω που θα σου χαρίσει μερικά χαμόγελα ευτυχίας.
Εκείνα τα χαμόγελα των γεμάτων στιγμών, της πληρότητας μέσα σου.
Μεγάλο πράγμα νασαι γεμάτος μέσα σου. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει.
Γι’αυτό παλεύεις, γι΄αυτό όλα.
Και το χρόνο που περνά δεν τον πολυσυμπαθείς, είναι η αλήθεια. Αλλά αυτός γεννήθηκε για να τρέχει κι εσύ για να τον κυνηγάς. Απλό είναι.
Τρέχετε και οι δυο, ο ένας μπροστά κι ο άλλος πίσω.
Ξέρεις ότι δε θα του παραβγείς ποτέ. Έτσι είναι δα φτιαγμένο το σύμπαν.
Αλλά δε σε πειράζει. Αυτό που σε νοιάζει είναι στο ατέλειωτο κυνηγητό σας, εκείνου να του πέφτουν στιγμές κι εσύ να τις μαζεύεις.
Να ευτυχείς για όσο κρατούν κι ύστερα, με αυτές για κυνητήριο δύναμη, να κυνηγάς άλλες.
Κι έτσι να κυλά η ζωή. Κι έτσι να μην τη σπαταλάς.
Κι έτσι να είσαι πλήρης.
Αυτό δε θέλει ο καθένας άλλωστε;
Στιγμές να ζει κι ύστερα να θυμάται, χαμόγελα να μετρά κι ένα παρακάτω να έχει να το κυνηγά και να ελπίζει…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.