Δε φταίει ο ήλιος, όμως, ούτε το σκοτάδι.
Το να είσαι κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο, πολλοί το βλέπουν σαν τιμωρία. Σαν καταπίεση ή κάτι άσχημο και μελαγχολικό. Ο κόσμος είναι εκεί έξω και σε περιμένει κι εσύ επέλεξες να κλειστείς στους τέσσερις τοίχους; Κανείς δε θα το επέλεγε αυτό! Κανείς απ’ όσους συνάντησαν την ευτυχία έξω απ’ το σπίτι τους.
Μ’ εμάς; Με όλους εμάς που ό,τι ευτυχισμένο κι αληθινό ζήσαμε, ήτανε μέσα σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα δωμάτιο; Μ’ εμάς τι γίνεται; Θα πέσουν όλοι να μας φάνε και θα μας στέλνουν στο πυρ το εξώτερον, με φράσεις τύπου «Σε κρύβει σ’ ένα δωμάτιο, γιατί δεν έχει σκοπό να σ’ εμφανίσει ποτέ» ή «Ό, τι ζει σ’ ένα δωμάτιο, δεν είναι αληθινό. Συντηρείται με ψέματα»;
Όλες οι βόλτες των ζευγαριών εκεί έξω, που πιασμένοι χέρι-χέρι διατυμπανίζουν τον έρωτά τους, είναι όλες αληθινές ενώ το δικό μου ανήσυχο βάδισμα πάνω-κάτω στους διαδρόμους του σπιτιού μέχρι να ‘ρθεις, όχι; Δεν είναι αληθινά τα δικά μου αισθήματα, επειδή δεν τα είδε ο ήλιος ποτέ;
Έλα σε παρακαλώ λίγο νωρίτερα σήμερα, να το συζητήσουμε. Να γελάσουμε δυνατά με τις θεωρίες τους, να φανταστούμε τα σκληρά λόγια που θα συντρόφευαν την κριτική τους και να κάνουμε εικόνα τα επικριτικά τους βλέμματα, στο άκουσμα μιας σχέσης που δεν κυκλοφόρησε ποτέ χέρι-χέρι, που δε δείπνησε σε ακριβά εστιατόρια, αλλά στη μικρή κουζίνα ενός σπιτιού και που το μόνο καλό ρούχο από δαντέλα που φόρεσε μέχρι στιγμής, ήταν τα κόκκινα εσώρουχα που μου έφερες δώρο τα Χριστούγεννα.
Έλα να αποδείξουμε σε όλους πόσο λάθος κάνουν που θεωρούν τις σχέσεις που εξελίσσονται μέσα σ’ ένα δωμάτιο, μικρότερης αξίας ή σημασίας απ’ τις υπόλοιπες. Δεν είναι κι εσύ το ξέρεις καλά ε; Το ξέρεις γιατί ό,τι έχουμε ζήσει μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο, είχε δύναμη. Τόση δύναμη που κατάφερε να υπερνικήσει κάθε αντίσταση, κάθε φωνή της συνείδησής μας, κάθε «όχι» που βροντοφώναζε μέσα μας.
Κι είμαι σίγουρη πως δεν είναι μόνο το δικό μας δωμάτιο. Πόσες όμορφες ερωτικές ιστορίες θα έχουν γεννηθεί σε τόσα άλλα. Μικρά, μεγάλα, σκοτεινά ή φωτεινά δωμάτια, με κρεβάτια, καναπέδες ή απλά ένα στρώμα. Το πώς είναι τα δωμάτια δεν έχει σημασία, το ποιος είναι μέσα σε αυτά όμως έχει. Να τα γεμίζει, ένας και μόνο άνθρωπος!
Ο χρόνος στο δικό μας δωμάτιο κυλά γρήγορα. Ποτέ δε μου έφτασε. Ποτέ δε μου περίσσεψε να πω «Σε χόρτασα, σήμερα». Κυλά γρήγορα, αλλά κυλά πάντα προς όφελός μας. Εκεί μέσα έχω δώσει κι έχω δεχθεί τις ομορφότερες αγκαλιές, τα γευστικότερα φιλιά , τα ωραιότερα αγγίγματα.
Με άγγιζαν δυο χέρια, όπως πραγματικά θέλανε να με αγγίξουν, χωρίς να παρεμβάλλουν τα βλέμματα των περίεργων ανθρώπων και χωρίς να πρέπει να πείσουμε κανέναν πως είμαστε ερωτευμένοι. Γιατί είμαστε! Είμαστε και το ξέρουμε οι ίδιοι, δε θέλουμε να μας το επιβεβαιώσουν οι άλλοι.
Δεν εξετάζω καν το γιατί μέχρι σήμερα δε μου ‘χεις προτείνει όλο αυτό που ζούμε εδώ μέσα να το μοιραστούμε με τον έξω κόσμο. Δε με νοιάζει. Με νοιάζει που το ζω. Με νοιάζει που όσο αυτό κρατήσει, η ευκαιρία που μου έδωσες, θα είναι όλη δική μου. Δε θα τη μοιράζομαι. Δε θα ‘ναι πολλά τα δωμάτια που θα κλείνεσαι.
Είσαι κάθε βράδυ εδώ κι αυτό μου αρκεί. Γεμίζουμε αυτό το δωμάτιο με γέλια, πειράγματα, ατάκες που θα ζήλευαν και τα καλύτερα σίριαλ κι ερωτικές σκηνές γεμάτες πάθος, ιδρώτα κι ηδονή. Η μεγαλύτερη ηδονή έρχεται, επειδή απλά υπάρχεις στο δωμάτιο. Επειδή η αύρα και των δυο μας ταίριαξε απ’ την πρώτη στιγμή.
Το μόνο πράγμα που δε χωρά σ’ αυτούς τους τέσσερις τοίχους, είναι η χαρά μου που σε συνάντησα και που ζούμε όλο αυτό. Θα ήθελα να βγω και να φωνάξω σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν πως αυτές οι σχέσεις φθείρουν την ψυχή, πόση ζωντάνια, χαρά κι ηδονή έχει δώσει σε μένα. Και πως δε θεωρώ τίποτα πιο αληθινό, από αυτό που εδώ μέσα ζούμε.
Μου εκμυστηρεύεσαι ό,τι σου συμβαίνει, καθετί που σ’ ενοχλεί και οτιδήποτε σε κάνει ευτυχισμένο. Έχω δει τα δάκρυά σου. Μου έχεις εξομολογηθείς τους φόβους και τις ανασφάλειές σου. Έχεις δει κάθε σημάδι στο σώμα μου κι εγώ ξέρω κάθε σημάδι που άφησε πάνω σου όποιος σε πλήγωσε. Όλα μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο. Αυτό που μέσα του έχει εκείνον τον άνθρωπο που θες να ανοιχτείς. Τον άνθρωπο που βιάστηκες ν’ αποκαλέσεις κάτι «όχι και τόσο σημαντικό» μα οι εξομολογήσεις σου σε ‘κείνον και τα βράδια που περνάς μαζί του, έγιναν πιο συχνά από εκείνα που κοιμάσαι σπίτι σου.
Ούτε οι φίλοι σου δε σε γνωρίζουν καλά-καλά. Κρύβεις από κάποιους το πόσο όμορφα περνάς σε αυτό το δωμάτιο κι εκείνοι αν μάθαιναν την ύπαρξή μου, η «σχεδόν σχέση» θα ήμουν εγώ; Σχεδόν είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου και με όλους τους άλλους. Με αυτούς που δεν έμαθαν ποτέ από σένα την αλήθεια και με τον εαυτό σου, που αδυνατεί να παραδεχθεί πως τα δυο χρόνια σε ένα δωμάτιο, δεν είναι συνήθεια ούτε κάτι σχεδόν ίδιο με όλα τα άλλα.
Σχέση είναι κι αυτή, απλά φοβάσαι πως αν τη βαπτίσεις έτσι, θα έχει την τύχη όλων των δεσμών που ζούσες κι άφηνες τον ήλιο να φωτίζει. Δε φταίει ο ήλιος, όμως, ούτε το σκοτάδι. Φταίει που τώρα που με βρήκες, φοβάσαι να βγούμε από αυτό το δωμάτιο. Κάπως έτσι κι εγώ…
Θα μείνεις εδώ απόψε;
Μ’ εμάς; Με όλους εμάς που ό,τι ευτυχισμένο κι αληθινό ζήσαμε, ήτανε μέσα σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα δωμάτιο; Μ’ εμάς τι γίνεται; Θα πέσουν όλοι να μας φάνε και θα μας στέλνουν στο πυρ το εξώτερον, με φράσεις τύπου «Σε κρύβει σ’ ένα δωμάτιο, γιατί δεν έχει σκοπό να σ’ εμφανίσει ποτέ» ή «Ό, τι ζει σ’ ένα δωμάτιο, δεν είναι αληθινό. Συντηρείται με ψέματα»;
Όλες οι βόλτες των ζευγαριών εκεί έξω, που πιασμένοι χέρι-χέρι διατυμπανίζουν τον έρωτά τους, είναι όλες αληθινές ενώ το δικό μου ανήσυχο βάδισμα πάνω-κάτω στους διαδρόμους του σπιτιού μέχρι να ‘ρθεις, όχι; Δεν είναι αληθινά τα δικά μου αισθήματα, επειδή δεν τα είδε ο ήλιος ποτέ;
Έλα σε παρακαλώ λίγο νωρίτερα σήμερα, να το συζητήσουμε. Να γελάσουμε δυνατά με τις θεωρίες τους, να φανταστούμε τα σκληρά λόγια που θα συντρόφευαν την κριτική τους και να κάνουμε εικόνα τα επικριτικά τους βλέμματα, στο άκουσμα μιας σχέσης που δεν κυκλοφόρησε ποτέ χέρι-χέρι, που δε δείπνησε σε ακριβά εστιατόρια, αλλά στη μικρή κουζίνα ενός σπιτιού και που το μόνο καλό ρούχο από δαντέλα που φόρεσε μέχρι στιγμής, ήταν τα κόκκινα εσώρουχα που μου έφερες δώρο τα Χριστούγεννα.
Έλα να αποδείξουμε σε όλους πόσο λάθος κάνουν που θεωρούν τις σχέσεις που εξελίσσονται μέσα σ’ ένα δωμάτιο, μικρότερης αξίας ή σημασίας απ’ τις υπόλοιπες. Δεν είναι κι εσύ το ξέρεις καλά ε; Το ξέρεις γιατί ό,τι έχουμε ζήσει μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο, είχε δύναμη. Τόση δύναμη που κατάφερε να υπερνικήσει κάθε αντίσταση, κάθε φωνή της συνείδησής μας, κάθε «όχι» που βροντοφώναζε μέσα μας.
Κι είμαι σίγουρη πως δεν είναι μόνο το δικό μας δωμάτιο. Πόσες όμορφες ερωτικές ιστορίες θα έχουν γεννηθεί σε τόσα άλλα. Μικρά, μεγάλα, σκοτεινά ή φωτεινά δωμάτια, με κρεβάτια, καναπέδες ή απλά ένα στρώμα. Το πώς είναι τα δωμάτια δεν έχει σημασία, το ποιος είναι μέσα σε αυτά όμως έχει. Να τα γεμίζει, ένας και μόνο άνθρωπος!
Ο χρόνος στο δικό μας δωμάτιο κυλά γρήγορα. Ποτέ δε μου έφτασε. Ποτέ δε μου περίσσεψε να πω «Σε χόρτασα, σήμερα». Κυλά γρήγορα, αλλά κυλά πάντα προς όφελός μας. Εκεί μέσα έχω δώσει κι έχω δεχθεί τις ομορφότερες αγκαλιές, τα γευστικότερα φιλιά , τα ωραιότερα αγγίγματα.
Με άγγιζαν δυο χέρια, όπως πραγματικά θέλανε να με αγγίξουν, χωρίς να παρεμβάλλουν τα βλέμματα των περίεργων ανθρώπων και χωρίς να πρέπει να πείσουμε κανέναν πως είμαστε ερωτευμένοι. Γιατί είμαστε! Είμαστε και το ξέρουμε οι ίδιοι, δε θέλουμε να μας το επιβεβαιώσουν οι άλλοι.
Δεν εξετάζω καν το γιατί μέχρι σήμερα δε μου ‘χεις προτείνει όλο αυτό που ζούμε εδώ μέσα να το μοιραστούμε με τον έξω κόσμο. Δε με νοιάζει. Με νοιάζει που το ζω. Με νοιάζει που όσο αυτό κρατήσει, η ευκαιρία που μου έδωσες, θα είναι όλη δική μου. Δε θα τη μοιράζομαι. Δε θα ‘ναι πολλά τα δωμάτια που θα κλείνεσαι.
Είσαι κάθε βράδυ εδώ κι αυτό μου αρκεί. Γεμίζουμε αυτό το δωμάτιο με γέλια, πειράγματα, ατάκες που θα ζήλευαν και τα καλύτερα σίριαλ κι ερωτικές σκηνές γεμάτες πάθος, ιδρώτα κι ηδονή. Η μεγαλύτερη ηδονή έρχεται, επειδή απλά υπάρχεις στο δωμάτιο. Επειδή η αύρα και των δυο μας ταίριαξε απ’ την πρώτη στιγμή.
Το μόνο πράγμα που δε χωρά σ’ αυτούς τους τέσσερις τοίχους, είναι η χαρά μου που σε συνάντησα και που ζούμε όλο αυτό. Θα ήθελα να βγω και να φωνάξω σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν πως αυτές οι σχέσεις φθείρουν την ψυχή, πόση ζωντάνια, χαρά κι ηδονή έχει δώσει σε μένα. Και πως δε θεωρώ τίποτα πιο αληθινό, από αυτό που εδώ μέσα ζούμε.
Μου εκμυστηρεύεσαι ό,τι σου συμβαίνει, καθετί που σ’ ενοχλεί και οτιδήποτε σε κάνει ευτυχισμένο. Έχω δει τα δάκρυά σου. Μου έχεις εξομολογηθείς τους φόβους και τις ανασφάλειές σου. Έχεις δει κάθε σημάδι στο σώμα μου κι εγώ ξέρω κάθε σημάδι που άφησε πάνω σου όποιος σε πλήγωσε. Όλα μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο. Αυτό που μέσα του έχει εκείνον τον άνθρωπο που θες να ανοιχτείς. Τον άνθρωπο που βιάστηκες ν’ αποκαλέσεις κάτι «όχι και τόσο σημαντικό» μα οι εξομολογήσεις σου σε ‘κείνον και τα βράδια που περνάς μαζί του, έγιναν πιο συχνά από εκείνα που κοιμάσαι σπίτι σου.
Ούτε οι φίλοι σου δε σε γνωρίζουν καλά-καλά. Κρύβεις από κάποιους το πόσο όμορφα περνάς σε αυτό το δωμάτιο κι εκείνοι αν μάθαιναν την ύπαρξή μου, η «σχεδόν σχέση» θα ήμουν εγώ; Σχεδόν είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου και με όλους τους άλλους. Με αυτούς που δεν έμαθαν ποτέ από σένα την αλήθεια και με τον εαυτό σου, που αδυνατεί να παραδεχθεί πως τα δυο χρόνια σε ένα δωμάτιο, δεν είναι συνήθεια ούτε κάτι σχεδόν ίδιο με όλα τα άλλα.
Σχέση είναι κι αυτή, απλά φοβάσαι πως αν τη βαπτίσεις έτσι, θα έχει την τύχη όλων των δεσμών που ζούσες κι άφηνες τον ήλιο να φωτίζει. Δε φταίει ο ήλιος, όμως, ούτε το σκοτάδι. Φταίει που τώρα που με βρήκες, φοβάσαι να βγούμε από αυτό το δωμάτιο. Κάπως έτσι κι εγώ…
Θα μείνεις εδώ απόψε;
Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.