Μέσα κι έξω…
Στέκεσαι εκεί, κάπου…
Δε μιλάω, σε παρατηρώ.
Ναι, είσαι αυτό που πολλές θα ήθελαν… Φτάνεις τη λίμπιντο σε άλλα επίπεδα! Ωραίος, μελαχρινός, διανοούμενος, τυπάκι από τα λίγα. Και το ξέρεις. Κι όσο το ξέρεις, αυτό σε κάνει να θες πιο πολύ να επιβεβαιώνεσαι απέναντι στον καθρέφτη σου. Ωραία και καλά, όλα αυτά, μωρό μου, δε λέω. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην ομορφιά; Μα… Μα, έλα που εγώ, σε θέλω αλλιώς… Μην παρεξηγήσεις αυτό που θα σου πω…
Δε σε θέλω “ατσαλάκωτο” …
Συνεχίζω και σε παρατηρώ βαθύτερα. Είσαι σαν ακριβό Ελβετικό ρολόι. Κάθε σου κίνηση, κάθε λέξη σου προγραμματισμένη με απίστευτη τελειότητα. Με μια αγωνία στο βλέμμα, για να τα έχεις όλα τέλεια.
Μάθε, πως, έτσι και αλλιώς, αυτό δεν επιτυγχάνεται στο έπακρο, εκατό ζωές να ζήσεις, ακόμα τ’ακούς; Πού πήγε η φλόγα σου; Πού πήγε το πάθος, που με ξεσήκωνε και με στροβίλιζε σαν κυκλώνας; Στα μάτια των άλλων, φαντάζεις απροβλημάτιστος και “κουλ”. Μα, έλα που σε ξέρω…
Μεγάλωσες, αποφάσισες να σοβαρευτείς και να μπεις σε “κουτάκια” που οι άλλοι διάλεξαν για σένα, χωρίς να σε ρωτήσουν αν τα θες… Τα θες;
Νιώθεις ό,τι κάνεις; Φοβάσαι να αφεθείς; Πες μου γιατί; Άφησε τη χαραμάδα που εγώ ξέρω, να τη δουν κι άλλοι…Ανθισμένοι κήποι υπάρχουν εκεί μέσα….
Αν δε σε ήξερα, η εικόνα που βγάζεις, θα με φόβιζε! Ειλικρινά στο λέω. Οι άλλοι, όμως; Το ξέρουν, θαρρείς; Πόσα τείχη πρέπει να σκάψουν για να σε βρουν;
Σε θέλω όπως σε ήξερα! Ανέμελο, με χιούμορ, με το απλό σου το τζην. Τότε που γέλαγες δυνατά και παρέσυρες όλους τους άλλους, έτσι σε θέλω! Tότε που μπαίναμε μέσα στο αμάξι με μισοτελειωμένο ντεπόζιτο και τραβάγαμε όπου μας έβγαζε… Τσαλακωμένο, με ρυτίδες, έτσι σε θέλω, ναι!
Προσπάθησέ το, όχι μόνο επειδή στο ζητάω, αλλά επειδή στην ελευθερία σου κρύβεται η δύναμή σου!
Πέταξε το καπέλο σου κι άσε τον ήλιο να σε ζεστάνει…
Μέσα κι έξω…
Δε μιλάω, σε παρατηρώ.
Ναι, είσαι αυτό που πολλές θα ήθελαν… Φτάνεις τη λίμπιντο σε άλλα επίπεδα! Ωραίος, μελαχρινός, διανοούμενος, τυπάκι από τα λίγα. Και το ξέρεις. Κι όσο το ξέρεις, αυτό σε κάνει να θες πιο πολύ να επιβεβαιώνεσαι απέναντι στον καθρέφτη σου. Ωραία και καλά, όλα αυτά, μωρό μου, δε λέω. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην ομορφιά; Μα… Μα, έλα που εγώ, σε θέλω αλλιώς… Μην παρεξηγήσεις αυτό που θα σου πω…
Δε σε θέλω “ατσαλάκωτο” …
Συνεχίζω και σε παρατηρώ βαθύτερα. Είσαι σαν ακριβό Ελβετικό ρολόι. Κάθε σου κίνηση, κάθε λέξη σου προγραμματισμένη με απίστευτη τελειότητα. Με μια αγωνία στο βλέμμα, για να τα έχεις όλα τέλεια.
Μάθε, πως, έτσι και αλλιώς, αυτό δεν επιτυγχάνεται στο έπακρο, εκατό ζωές να ζήσεις, ακόμα τ’ακούς; Πού πήγε η φλόγα σου; Πού πήγε το πάθος, που με ξεσήκωνε και με στροβίλιζε σαν κυκλώνας; Στα μάτια των άλλων, φαντάζεις απροβλημάτιστος και “κουλ”. Μα, έλα που σε ξέρω…
Μεγάλωσες, αποφάσισες να σοβαρευτείς και να μπεις σε “κουτάκια” που οι άλλοι διάλεξαν για σένα, χωρίς να σε ρωτήσουν αν τα θες… Τα θες;
Νιώθεις ό,τι κάνεις; Φοβάσαι να αφεθείς; Πες μου γιατί; Άφησε τη χαραμάδα που εγώ ξέρω, να τη δουν κι άλλοι…Ανθισμένοι κήποι υπάρχουν εκεί μέσα….
Αν δε σε ήξερα, η εικόνα που βγάζεις, θα με φόβιζε! Ειλικρινά στο λέω. Οι άλλοι, όμως; Το ξέρουν, θαρρείς; Πόσα τείχη πρέπει να σκάψουν για να σε βρουν;
Σε θέλω όπως σε ήξερα! Ανέμελο, με χιούμορ, με το απλό σου το τζην. Τότε που γέλαγες δυνατά και παρέσυρες όλους τους άλλους, έτσι σε θέλω! Tότε που μπαίναμε μέσα στο αμάξι με μισοτελειωμένο ντεπόζιτο και τραβάγαμε όπου μας έβγαζε… Τσαλακωμένο, με ρυτίδες, έτσι σε θέλω, ναι!
Προσπάθησέ το, όχι μόνο επειδή στο ζητάω, αλλά επειδή στην ελευθερία σου κρύβεται η δύναμή σου!
Πέταξε το καπέλο σου κι άσε τον ήλιο να σε ζεστάνει…
Μέσα κι έξω…
Της Εύης Μαυρογιάννη
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.