Κι αγώνας. Αδιάκοπος αγώνας για το καλύτερό μας…
Τους αγαπώ τους ανθρώπους.
Κοινότυπο θα μου πεις αλλά έτσι είναι. Τους αγαπώ με τα καλά και τα άσχημά τους. Τους αγαπώ στις δυνατές κι αδύναμες στιγμές τους.
Μ’αρέσουν ακόμη και τα κουσούρια τους -κι ας με ενοχλούν καμιά φορά- γιατί απλούστατα μου θυμίζουν τα δικά μου.
Άνθρωποι φίλε. Καθένας διαφορετικός κι όμως όλοι τόσο ίδιοι.
Δε μιλώ για δυο μάτια, δυο πόδια, μια καρδιά. Δεν το πάω εκεί, μην μπερδεύεσαι.
Λέω για την ομοιότητα του μέσα μας. Των αντιδράσεων, των φόβων, των χαρών μας.
Ναι δεν είμαστε ίδιοι χαρακτήρες, δε σκεφτόμαστε το ίδιο. Πολλές οι διαφορές, είναι γεγονός. Και δόξα τω Θεώ να λέμε γιατί σκέψου τι βαρετή που θα ήταν η ζωή αν ήμασταν όλοι ίδιοι.
Μιλώ για τη βαθύτερη ουσία μας, αυτή που ξέρει πώς πονούν, πώς γελούν, πώς ονειρεύονται.
Όνειρα κάνουμε ίδια, τραγουδά μια φίλη κι άδικο δεν έχει.
Σκέψου το. Ζητάμε το καλύτερο, για μας για τους γύρω μας. Το ποιο είναι το καλύτερο, άλλο θέμα, δε μας αφορά. Αλλάζει. Αλλά ο σκοπός είναι κοινός.
Γελάμε στη χαρά και κλαίμε στη λύπη.
Ποια χαρά και ποια λύπη; Άλλες για τον ένα, άλλες για τον άλλο.
Η αλμύρα από το δάκρυ όμως και το κελάρυσμα του γέλιου ίδια σε όλους.
Κοιτώ τριγύρω και τους βλέπω όλους αλλιώτικους. Αν όμως κοιταχτώ καλά μες τον καθρέφτη, κοιταχτώ βαθιά μέσα μου, θα με βρω ίδια με όλους τους.
Ζω, υπάρχω, παλεύω. Διεκδικώ ή και όχι, αντιδρώ ή και όχι, γελώ ή κλαίω, αγαπώ ή απεχθάνομαι…
Και προχωρώ. Άλλοτε όρθια κι άλλοτε πεσμένη.
Και δίπλα μου περπατούν κι άλλοι. Άλλους τους ξέρω, άλλους πάλι όχι.
Άλλοι κάτι μου θυμίζουν, άλλοι πάλι τίποτα.
Περπατούν κι αυτοί μαζί με μένα με όποιον τρόπο μπορούν.
Περπατούν για να επιβιώσουν, περπατούν για εκείνο το αύριο που θα είναι καλύτερο. Με τον τρόπο που ο καθένας ορίζει καλύτερο.
Κοινός στόχος αυτό το καλύτερο, αυτό μας κάνει και μοιάζουμε.
Μας κάνει να συμπάσχουμε ο ένας στον αγώνα του αλλουνού, έστω και βουβά. Μιας και καθώς είπαμε, δε γνωριζόμαστε. Μαντεύουμε μόνο.
Κι είναι εύκολο να μαντέψουμε καθώς είμαστε ίδιοι…
Άνθρωποι… Ένα μυαλό, μια καρδιά, μια ζωή.
Όνειρα, πόθοι,ελπίδες.
Κι αγώνας. Αδιάκοπος αγώνας για το καλύτερό μας…
Άνθρωποι. Τόσο διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι…
Τόσο… άνθρωποι…
Κοινότυπο θα μου πεις αλλά έτσι είναι. Τους αγαπώ με τα καλά και τα άσχημά τους. Τους αγαπώ στις δυνατές κι αδύναμες στιγμές τους.
Μ’αρέσουν ακόμη και τα κουσούρια τους -κι ας με ενοχλούν καμιά φορά- γιατί απλούστατα μου θυμίζουν τα δικά μου.
Άνθρωποι φίλε. Καθένας διαφορετικός κι όμως όλοι τόσο ίδιοι.
Δε μιλώ για δυο μάτια, δυο πόδια, μια καρδιά. Δεν το πάω εκεί, μην μπερδεύεσαι.
Λέω για την ομοιότητα του μέσα μας. Των αντιδράσεων, των φόβων, των χαρών μας.
Ναι δεν είμαστε ίδιοι χαρακτήρες, δε σκεφτόμαστε το ίδιο. Πολλές οι διαφορές, είναι γεγονός. Και δόξα τω Θεώ να λέμε γιατί σκέψου τι βαρετή που θα ήταν η ζωή αν ήμασταν όλοι ίδιοι.
Μιλώ για τη βαθύτερη ουσία μας, αυτή που ξέρει πώς πονούν, πώς γελούν, πώς ονειρεύονται.
Όνειρα κάνουμε ίδια, τραγουδά μια φίλη κι άδικο δεν έχει.
Σκέψου το. Ζητάμε το καλύτερο, για μας για τους γύρω μας. Το ποιο είναι το καλύτερο, άλλο θέμα, δε μας αφορά. Αλλάζει. Αλλά ο σκοπός είναι κοινός.
Γελάμε στη χαρά και κλαίμε στη λύπη.
Ποια χαρά και ποια λύπη; Άλλες για τον ένα, άλλες για τον άλλο.
Η αλμύρα από το δάκρυ όμως και το κελάρυσμα του γέλιου ίδια σε όλους.
Κοιτώ τριγύρω και τους βλέπω όλους αλλιώτικους. Αν όμως κοιταχτώ καλά μες τον καθρέφτη, κοιταχτώ βαθιά μέσα μου, θα με βρω ίδια με όλους τους.
Ζω, υπάρχω, παλεύω. Διεκδικώ ή και όχι, αντιδρώ ή και όχι, γελώ ή κλαίω, αγαπώ ή απεχθάνομαι…
Και προχωρώ. Άλλοτε όρθια κι άλλοτε πεσμένη.
Και δίπλα μου περπατούν κι άλλοι. Άλλους τους ξέρω, άλλους πάλι όχι.
Άλλοι κάτι μου θυμίζουν, άλλοι πάλι τίποτα.
Περπατούν κι αυτοί μαζί με μένα με όποιον τρόπο μπορούν.
Περπατούν για να επιβιώσουν, περπατούν για εκείνο το αύριο που θα είναι καλύτερο. Με τον τρόπο που ο καθένας ορίζει καλύτερο.
Κοινός στόχος αυτό το καλύτερο, αυτό μας κάνει και μοιάζουμε.
Μας κάνει να συμπάσχουμε ο ένας στον αγώνα του αλλουνού, έστω και βουβά. Μιας και καθώς είπαμε, δε γνωριζόμαστε. Μαντεύουμε μόνο.
Κι είναι εύκολο να μαντέψουμε καθώς είμαστε ίδιοι…
Άνθρωποι… Ένα μυαλό, μια καρδιά, μια ζωή.
Όνειρα, πόθοι,ελπίδες.
Κι αγώνας. Αδιάκοπος αγώνας για το καλύτερό μας…
Άνθρωποι. Τόσο διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι…
Τόσο… άνθρωποι…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.