Κι όσο για σένα, πονηρή εμπιστοσύνη, κρύψου όπου γουστάρεις.
Πού πάει η εμπιστοσύνη όταν φεύγει και πού τη βρίσκω;
Ξέρεις;
Κι αν ναι, πες μου κι εμένα που όλο λέω ότι μαθαίνω από ζωή κι όλο σκοντάφτω πάνω στην άγνοιά μου.
Ξέρω πόσο δύσκολα χτίζεται. Το έζησα στο πετσί μου κάθε φορά που τα λάθη μού τη στέρησαν.
Ήξερα τότε τι έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να παλέψω σα να μην υπάρχει αύριο για να την ξανακερδίσω. Γιατί με ένοιαζε να την έχω.
Τώρα που μου τη στέρησαν, τώρα που βρέθηκα στην άλλη άκρη, πες μου, τι κάνω;
Δεν την έχω πια. Και στη θέση της χάσκει μια τρύπα στο κορμί μου. Εκεί στο ύψος της καρδιάς υπολογίζω.
Μια ανοιχτή πληγή είναι που τη συγκρατώ να μην αιμορραγεί κι εκείνη όλο κι επιμένει να μου δίνει σουβλιές.
Γιατί μπορεί. Γιατί δεν έχω τίποτα να τη γιατρέψω.
Έφυγε η εμπιστοσύνη. Πάει. Και τη θέλω πίσω.
Γιατί έμαθα να συγχωρώ, γιατί έμαθα να ζυγίζω πράγματα και να παίρνω και δύσκολες αποφάσεις.
Ας μου πει κάποιος πού πήγε κι εγώ θα πάω να τη φέρω. Γιατί δεν παλεύονται οι δεύτερες σκέψεις.
Δεν μπορώ να αντέξω τις εικόνες που ξεπετιούνται σε ανύποπτο χρόνο από κάθε μεριά του κεφαλιού μου, συνθέτοντας απίθανα σενάρια. Κι είμαι καλή στα σενάρια, γαμώτο. Πάντα ήμουν.
Με βασανίζουν οι σκέψεις, με γονατίζουν οι αμφιβολίες.
Δεν τις θέλω, δε μου προσφέρουν τίποτα παραπάνω από δυστυχία.
Όχι, δεν τις αγαπώ τις πληγές μου, αλλά κι αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης που κουβαλούν, δε μου αρέσει.
Και ζυγίζω τα πράγματα. Και λέω ότι προτιμώ να εμπιστεύομαι παρά να πονώ.
Θα μου πεις, να που η εμπιστοσύνη πονάει κιόλας. Ναι το ξέρω, το ζω στο πετσί μου.
Αλλά πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Κι εμένα δε μου αρέσουν τα “αν”. Δε μου κάνει μια υποθετική ζωή. Τη θέλω γεμάτη κι ας φάω και τα μούτρα μου.
Κι αυτή την εμπιστοσύνη που πήγε και μου κρύφτηκε, εγώ θα τη βρω.
Και θα την ξαναδώσω. Όπως κάποτε μου την έδωσαν κι εμένα. Γιατί πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες. Γιατί αναγνωρίζω το δικαίωμα και στο λάθος. Πρόσεξέ με, όχι στο επαναλαμβανόμενο λάθος. Στο λάθος…
Θα πιστέψω και πάλι, θα ζήσω όπως πρέπει.
Δε θα πω ψέματα ότι δε θα φυλάγομαι, αλλά σίγουρα θα μπλοκάρω μέσα μου όλα τα σενάρια της καταστροφής.
Έχω πείσμα εγώ και δεν το βάζω κάτω εύκολα.
Κι όσο για σένα, πονηρή εμπιστοσύνη, κρύψου όπου γουστάρεις.
Θα σε βρω…
Ξέρεις;
Κι αν ναι, πες μου κι εμένα που όλο λέω ότι μαθαίνω από ζωή κι όλο σκοντάφτω πάνω στην άγνοιά μου.
Ξέρω πόσο δύσκολα χτίζεται. Το έζησα στο πετσί μου κάθε φορά που τα λάθη μού τη στέρησαν.
Ήξερα τότε τι έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να παλέψω σα να μην υπάρχει αύριο για να την ξανακερδίσω. Γιατί με ένοιαζε να την έχω.
Τώρα που μου τη στέρησαν, τώρα που βρέθηκα στην άλλη άκρη, πες μου, τι κάνω;
Δεν την έχω πια. Και στη θέση της χάσκει μια τρύπα στο κορμί μου. Εκεί στο ύψος της καρδιάς υπολογίζω.
Μια ανοιχτή πληγή είναι που τη συγκρατώ να μην αιμορραγεί κι εκείνη όλο κι επιμένει να μου δίνει σουβλιές.
Γιατί μπορεί. Γιατί δεν έχω τίποτα να τη γιατρέψω.
Έφυγε η εμπιστοσύνη. Πάει. Και τη θέλω πίσω.
Γιατί έμαθα να συγχωρώ, γιατί έμαθα να ζυγίζω πράγματα και να παίρνω και δύσκολες αποφάσεις.
Ας μου πει κάποιος πού πήγε κι εγώ θα πάω να τη φέρω. Γιατί δεν παλεύονται οι δεύτερες σκέψεις.
Δεν μπορώ να αντέξω τις εικόνες που ξεπετιούνται σε ανύποπτο χρόνο από κάθε μεριά του κεφαλιού μου, συνθέτοντας απίθανα σενάρια. Κι είμαι καλή στα σενάρια, γαμώτο. Πάντα ήμουν.
Με βασανίζουν οι σκέψεις, με γονατίζουν οι αμφιβολίες.
Δεν τις θέλω, δε μου προσφέρουν τίποτα παραπάνω από δυστυχία.
Όχι, δεν τις αγαπώ τις πληγές μου, αλλά κι αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης που κουβαλούν, δε μου αρέσει.
Και ζυγίζω τα πράγματα. Και λέω ότι προτιμώ να εμπιστεύομαι παρά να πονώ.
Θα μου πεις, να που η εμπιστοσύνη πονάει κιόλας. Ναι το ξέρω, το ζω στο πετσί μου.
Αλλά πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Κι εμένα δε μου αρέσουν τα “αν”. Δε μου κάνει μια υποθετική ζωή. Τη θέλω γεμάτη κι ας φάω και τα μούτρα μου.
Κι αυτή την εμπιστοσύνη που πήγε και μου κρύφτηκε, εγώ θα τη βρω.
Και θα την ξαναδώσω. Όπως κάποτε μου την έδωσαν κι εμένα. Γιατί πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες. Γιατί αναγνωρίζω το δικαίωμα και στο λάθος. Πρόσεξέ με, όχι στο επαναλαμβανόμενο λάθος. Στο λάθος…
Θα πιστέψω και πάλι, θα ζήσω όπως πρέπει.
Δε θα πω ψέματα ότι δε θα φυλάγομαι, αλλά σίγουρα θα μπλοκάρω μέσα μου όλα τα σενάρια της καταστροφής.
Έχω πείσμα εγώ και δεν το βάζω κάτω εύκολα.
Κι όσο για σένα, πονηρή εμπιστοσύνη, κρύψου όπου γουστάρεις.
Θα σε βρω…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.