Το “μαζί” μας περιμένει να το ξαναβρούμε. Μπορούμε…
Χαθήκαμε.
Μη ρωτάς πώς έγινε, δεν ξέρω να σου πω. Αφεθήκαμε μάλλον στη φθορά του χρόνου και κάπου στην πορεία ξαναγίναμε εγώ κι εσύ. Χάσαμε το εμείς. Χάσαμε εκείνο το πολύτιμο “ένα” που έκανε την αγάπη μας τόσο μα τόσο μοναδική.
Το κόκκινό μας θάμπωσε, οι αγκαλιές μας έγιναν πιο διεκπεραιωτικές, πιο “να βγω από την υποχρέωση”…
Υποχρέωση η αγκαλιά; Υποχρέωση το πάθος;
Τι πάθαμε, μου λες; Τι μας φταίει; Γιατί δεν ανησυχείς εσύ κι ανησυχώ μόνο εγώ; Εγώ είμαι η υπερβολική ή εσύ ο υπερβολικά αδιάφορος;
Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο πως αλλιώς το φανταζόμουν όλο αυτό. Δεν περίμενα ποτέ πως το μαζί θα μας εγκατέλειπε.
Τώρα ο καθένας έχει το δωμάτιό του, το γραφείο του, εν μέρει και τη ζωή του. Προτιμάς να τρως στον καναπέ κι εγώ μπροστά από τον υπολογιστή. Προτιμάς να πετάγεσαι από το κρεβάτι από το να με χουζουρέψεις λίγο με αγκαλιές. Προτιμώ να είμαι πιο πολύ έξω παρά μέσα. Αλλάξαμε; Χαθήκαμε; Βαλτώσαμε; Τι στα κομμάτια συμβαίνει; Τι μας συμβαίνει και γιατί συμβαίνει; Δε θέλω να συμβαίνει.
Εγώ θέλω να σε λιώνω στα φιλιά ακόμη και σήμερα. Θέλω να σου φωνάζω όλη την ώρα ότι σ’αγαπάω κι εσύ να χαμογελάς. Συνέχεια να χαμογελάς θέλω και να με παίρνεις αγκαλιά. Να με λιώνεις κάτω από το βάρος σου, να μου κόβεις την ανάσα, να μη με αφήνεις να πάρω ανάσα, θέλω.
Θέλω πίσω το “μαζί”…
Δε θέλω το χώρια, δε σμίξαμε για να είμαστε χώρια. Τελείωνε τις υποχρεώσεις σου, να τελειώσω κι εγώ τις δικές μου και πάμε μια βόλτα. Δεν έχουμε άλλωστε πια τόσες πολλές.
Πιάσε με ξανά από το χέρι, όπως τότε, στις πρώτες βόλτες μας πριν χρόνια, πριν πολλά χρόνια. Πιάσε μου το χέρι να νιώσω τη ζεστασιά σου. Χάιδεψέ με να ριγήσω, κάνε με να πιστέψω και πάλι πως με θες, πως δεν είμαι το ίδιο πράγμα με το κομοδίνο. Είμαι η γυναίκα σου και αυτή θέλω να παραμείνω. Τι κι αν μεγάλωσαν τα παιδιά κι άδειασε το σπίτι; Είμαστε εμείς εδώ μέσα και πρέπει να αρκούμε για μια ευτυχία όπως μας αξίζει. Είμαι μαμά αλλά είμαι και σύζυγος. Είσαι μπαμπάς αλλά είσαι και σύζυγος. Είμαστε ανδρόγυνο, είμαστε ένα. Το θυμάσαι; Έλα να στο θυμίσω. Άσε με να σου θυμίσω πώς ήταν όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας.
Έλα να σε αγαπήσω ξανά. Έλα να σου θυμίσω πώς είναι να με αγαπάς. Έλα…
σε περιμένω…
σε αγαπώ…
Το “μαζί” μας περιμένει να το ξαναβρούμε. Μπορούμε…
Έλα…
Μη ρωτάς πώς έγινε, δεν ξέρω να σου πω. Αφεθήκαμε μάλλον στη φθορά του χρόνου και κάπου στην πορεία ξαναγίναμε εγώ κι εσύ. Χάσαμε το εμείς. Χάσαμε εκείνο το πολύτιμο “ένα” που έκανε την αγάπη μας τόσο μα τόσο μοναδική.
Το κόκκινό μας θάμπωσε, οι αγκαλιές μας έγιναν πιο διεκπεραιωτικές, πιο “να βγω από την υποχρέωση”…
Υποχρέωση η αγκαλιά; Υποχρέωση το πάθος;
Τι πάθαμε, μου λες; Τι μας φταίει; Γιατί δεν ανησυχείς εσύ κι ανησυχώ μόνο εγώ; Εγώ είμαι η υπερβολική ή εσύ ο υπερβολικά αδιάφορος;
Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο πως αλλιώς το φανταζόμουν όλο αυτό. Δεν περίμενα ποτέ πως το μαζί θα μας εγκατέλειπε.
Τώρα ο καθένας έχει το δωμάτιό του, το γραφείο του, εν μέρει και τη ζωή του. Προτιμάς να τρως στον καναπέ κι εγώ μπροστά από τον υπολογιστή. Προτιμάς να πετάγεσαι από το κρεβάτι από το να με χουζουρέψεις λίγο με αγκαλιές. Προτιμώ να είμαι πιο πολύ έξω παρά μέσα. Αλλάξαμε; Χαθήκαμε; Βαλτώσαμε; Τι στα κομμάτια συμβαίνει; Τι μας συμβαίνει και γιατί συμβαίνει; Δε θέλω να συμβαίνει.
Εγώ θέλω να σε λιώνω στα φιλιά ακόμη και σήμερα. Θέλω να σου φωνάζω όλη την ώρα ότι σ’αγαπάω κι εσύ να χαμογελάς. Συνέχεια να χαμογελάς θέλω και να με παίρνεις αγκαλιά. Να με λιώνεις κάτω από το βάρος σου, να μου κόβεις την ανάσα, να μη με αφήνεις να πάρω ανάσα, θέλω.
Θέλω πίσω το “μαζί”…
Δε θέλω το χώρια, δε σμίξαμε για να είμαστε χώρια. Τελείωνε τις υποχρεώσεις σου, να τελειώσω κι εγώ τις δικές μου και πάμε μια βόλτα. Δεν έχουμε άλλωστε πια τόσες πολλές.
Πιάσε με ξανά από το χέρι, όπως τότε, στις πρώτες βόλτες μας πριν χρόνια, πριν πολλά χρόνια. Πιάσε μου το χέρι να νιώσω τη ζεστασιά σου. Χάιδεψέ με να ριγήσω, κάνε με να πιστέψω και πάλι πως με θες, πως δεν είμαι το ίδιο πράγμα με το κομοδίνο. Είμαι η γυναίκα σου και αυτή θέλω να παραμείνω. Τι κι αν μεγάλωσαν τα παιδιά κι άδειασε το σπίτι; Είμαστε εμείς εδώ μέσα και πρέπει να αρκούμε για μια ευτυχία όπως μας αξίζει. Είμαι μαμά αλλά είμαι και σύζυγος. Είσαι μπαμπάς αλλά είσαι και σύζυγος. Είμαστε ανδρόγυνο, είμαστε ένα. Το θυμάσαι; Έλα να στο θυμίσω. Άσε με να σου θυμίσω πώς ήταν όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας.
Έλα να σε αγαπήσω ξανά. Έλα να σου θυμίσω πώς είναι να με αγαπάς. Έλα…
σε περιμένω…
σε αγαπώ…
Το “μαζί” μας περιμένει να το ξαναβρούμε. Μπορούμε…
Έλα…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.