Πάντα υπάρχει εκείνος που «δε θα το έκανε ποτέ αυτό»

0

Κλείδωσέ το σε ένα συρτάρι του μυαλού και ζήσε ό,τι έρχεται.

Έρωτας ήταν που τώρα ανήκει στο παρελθόν. Δεν ήταν γραφτό του να κρατήσει.
Έρωτας ήταν που δεν απομυθοποιήθηκε και δεν ξεθώριασε ποτέ.
Έρωτας ήταν που έμεινε πίσω σου κι εσύ τώρα τον θυμάσαι.
Δεν είσαι μαζί του. Είσαι αλλού. Κι όμως. Ενώ είσαι καλά, ενώ δείχνεις να έχεις όσα θέλεις, πάντα κάνεις συγκρίσεις.
Εκείνος ο Ένας, ο καθ’ όλα τέλειος έρχεται να συγκριθεί με κάθε άντρα που θα σταθεί δίπλα σου. Στραβά δεν είχε, λάθη δεν έκανε. Κι αν του έμελλε να κάνει, εσύ δε θα το μάθεις ποτέ. Δεν πρόλαβες να δεις τις γωνίες του, δεν ξέρεις καν αν είχε. Δεν έπεσες πάνω τους με φόρα, δε χτύπησες. Κι έτσι, σκέφτεσαι ότι όλα του ήταν τέλεια.
Είναι εκείνος που δε θα το έκανε ποτέ αυτό.
Δε θα έκανε ποτέ αυτό που δε θα σου άρεσε.
Δε θα έκανε ποτέ αυτό που θα σε στενοχωρούσε.
Δε θα έκανε ποτέ αυτό που δε θα σε ικανοποιούσε.
Θα ήταν ο τέλειος σύντροφος.
Θα ήταν ο τέλειος εραστής.
Θα ήταν ο τέλειος συνοδοιπόρος.
Θα ήταν πολλά. Τόσα πολλά που μπορείς να απαριθμείς ολόκληρες λίστες για αυτό το φανταστικό σου εραστή που απλά… δεν υπάρχει. Και το πιθανότερο είναι να μην υπήρξε και ποτέ έτσι όπως εσύ τον έφτιαξες στο κεφαλάκι σου.
Εσύ τον έβαλες στο θρόνο του. Εσύ του έδωσες το μήκος και το πλάτος, αλλά κυρίως το ύψος που ήθελες.
Εσύ του έδωσες όλα εκείνα τα μαγικά στοιχεία που τον έκαναν τέλειο. Και τον άφησες εκεί, στη μέση της ζωής σου, πραγματικό μα ολότελα ψεύτικο, να στοιχειώνει καθέναν που θα μπει στη ζωή σου και θα τολμήσει να είναι κάτι λιγότερο από τέλειος.
Κι έτσι πορεύεσαι. Με κάθε σχέση σου να απαριθμείται από τρεις. Εσένα, εκείνον κι ένα φάντασμα. Έναν άνθρωπο που παλεύει να αποκτήσει νόημα δίπλα σου κι εσύ τον έχεις σε μόνιμη κρίση, σε μόνιμη σύγκριση. Κι όταν με τη στάση του τον διώχνεις από κοντά σου, λες απλά ότι δεν ήταν για να μείνει.
Δε σκέφτεσαι μήτε για μια στιγμή πόσο λάθος κάνεις. Ο παρόντας έρωτας, μάτια μου, δε θέλει να τον συγκρίνεις με κανέναν από καιρό χαμένο αγαπητικό. Δεν τις αντέχει τις συγκρίσεις το πετσί του, πώς να το κάνουμε. Λιγνεύει, γίνεται διάφανος και κάποια στιγμή ολότελα αόρατος. Και φταις εσύ. Φταις εσύ που κοιτάς προς αυτόν μα δεν τον βλέπεις. Τον διαπερνάς και εστιάζεις σε κάτι που δεν είχες στην ουσία ποτέ. Ή που κι αν το είχες, πια δεν υπάρχει. Και κάπως έτσι τον διώχνεις.
Μην το κάνεις. Άσε εκείνο που έφυγε και δεν απομυθοποίησες ποτέ. Κλείδωσέ το σε ένα συρτάρι του μυαλού και ζήσε ό,τι έρχεται. Δε θα είναι τέλειο αλλά μπορεί να γίνει. Αν του δώσεις την ευκαιρία να ανθίσει, πριν το πετσοκόψεις με συγκρίσεις, μπορεί να γίνει το δικό σου τέλειο. Μπορεί να κάνει πράγματα που δε θα σκεφτόσουν ποτέ ότι υπήρχαν.
Και το κυριότερο, μπορεί να διαγράψει οριστικά εκείνον…
Εκείνο που «δε θα το έκανε ποτέ αυτό»…

Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top