Εσύ προχώρησες όπως διάλεξες.
Ένας κόμπος στο λαιμό. Ένα πνιχτός λυγμός που δειλιάζει να ξεσπάσει γιατί ξέρει πως δε θα έχει επιστροφή.
Υγραίνονται τα βλέφαρα κι εσύ πεισματικά γυρνάς τα δάκρυα πίσω.
Δε θες να κλάψεις.
Θες να σταθείς στο ύψος σου. Μόνο που αυτό το ύψος όσο πάει και μικραίνει. Μικροσκοπική νιώθεις. Τοσοδούλα και αδύναμη.
Είναι οι επιλογές που σε χτυπάνε κατάμουτρα. Είναι όλα αυτά που ήθελες να κάνεις και δεν τόλμησες. Είναι αυτά που φοβόσουν να διαλέξεις και τώρα σου λείπουν.
Φαντάσματα μιας άλλης ζωής που θα μπορούσε να ήταν δική σου αν εσύ είχες διαλέξει αλλιώς.
Αλλά δεν το έκανες. Όταν στο σταυροδρόμι κλήθηκες να διαλέξεις πορεία, αντί να ακούσεις την καρδιά, πήγες με το μυαλό. Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς κανόνισες πώς ήθελες να είναι η ζωή σου κι έκανες το πρώτο βήμα.
Ίσως και να μετεωρίστηκες λιγάκι ακούγοντας την καρδιά να σου ουρλιάζει εκείνο το “πού πας”…
Ένα “πού πας” που σε στοιχειώνει χρόνια κάνοντας παρέα στο “να τι κατάφερες”.
Γεμάτη την ήθελες τη ζωή σου κι όμως ποτίστηκες στη μοναξιά. Μια επιτυχημένη μοναξιά που δεν κόπιασες να τη φτιάξεις. Ήρθαν οι επιλογές σου και την κατσίκωσαν στη ζωή σου.
Και τώρα τι;
Βλέπεις φίλες να νταντεύουν τα παιδιά τους κι εσύ νταντεύεις ένα τσούρμο υφιστάμενους. Σου χαμογελούν κι από πίσω σου σε θάβουν.
Δεν είσαι μάνα. Είσαι απλά μια αφεντικίνα που γαυγίζει. Επιτυχημένη λένε, αλλά το τι είναι τελικά επιτυχία και τι αποτυχία στη ζωή δεν είσαι και τόσο σίγουρη ότι μπορείς να το απαντήσεις.
Είσαι σε σχέση αλλά δεν είσαι σύντροφος. Κι αυτό είναι που σε κάνει πιο μόνη κι από μόνη. Όλα του φαίνεσθαι, όλα σε ένα διάφανο, κενό κόσμο, τον κόσμο σου.
Κοιτάς πόσο καθαρό είναι το σπίτι σου και πόσο χάος επικρατεί στις φίλες σου. Ζωγραφιές, παιχνίδια, μπιμπερό ανταγωνίζονται τα δικά σου χαρτιά.
Και κάπου εκεί σου σφηνώνεται εκείνος. Εκείνος που ήθελε παιδί, που ήθελε πάνω από ζευγάρι να γίνετε οικογένεια κι εσύ φοβήθηκες.
Είχες μια καριέρα να χτίσεις, πόσα μεταπτυχιακά να αξιοποιήσεις. Τον αγνόησες κι αυτόν και την καρδιά σου. Και κάπου, δίχως να το πολυκαταλάβεις πώς έγινε, τον έχασες.
Τη μέρα που τον είδες μετά από χρόνια στο πάρκο, θα την κλαις για πάντα. Ένα καρότσι με ένα μωρό κι αυτός. Παραδίπλα μια γυναίκα που εκείνη την ώρα κατάλαβες ότι θα ήθελες να ήσουν εσύ αλλά δεν ήσουν.
Είχε αποτύχει μαζί σου αλλά δεν παραιτήθηκε από τη ζωή. Συνέχισε.
‘Ηταν σύντροφος και μπαμπάς.
Κι εσύ;
Εσύ προχώρησες όπως διάλεξες.
Μόνη κι επιτυχημένη. Ή μήπως αποτυχημένη; Τούτο το ερώτημα δεν πρόκειται να το απαντήσεις, μην το κουράζεις.
Λυπάμαι, αλλά από φόβο έχασες.
Υγραίνονται τα βλέφαρα κι εσύ πεισματικά γυρνάς τα δάκρυα πίσω.
Δε θες να κλάψεις.
Θες να σταθείς στο ύψος σου. Μόνο που αυτό το ύψος όσο πάει και μικραίνει. Μικροσκοπική νιώθεις. Τοσοδούλα και αδύναμη.
Είναι οι επιλογές που σε χτυπάνε κατάμουτρα. Είναι όλα αυτά που ήθελες να κάνεις και δεν τόλμησες. Είναι αυτά που φοβόσουν να διαλέξεις και τώρα σου λείπουν.
Φαντάσματα μιας άλλης ζωής που θα μπορούσε να ήταν δική σου αν εσύ είχες διαλέξει αλλιώς.
Αλλά δεν το έκανες. Όταν στο σταυροδρόμι κλήθηκες να διαλέξεις πορεία, αντί να ακούσεις την καρδιά, πήγες με το μυαλό. Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς κανόνισες πώς ήθελες να είναι η ζωή σου κι έκανες το πρώτο βήμα.
Ίσως και να μετεωρίστηκες λιγάκι ακούγοντας την καρδιά να σου ουρλιάζει εκείνο το “πού πας”…
Ένα “πού πας” που σε στοιχειώνει χρόνια κάνοντας παρέα στο “να τι κατάφερες”.
Γεμάτη την ήθελες τη ζωή σου κι όμως ποτίστηκες στη μοναξιά. Μια επιτυχημένη μοναξιά που δεν κόπιασες να τη φτιάξεις. Ήρθαν οι επιλογές σου και την κατσίκωσαν στη ζωή σου.
Και τώρα τι;
Βλέπεις φίλες να νταντεύουν τα παιδιά τους κι εσύ νταντεύεις ένα τσούρμο υφιστάμενους. Σου χαμογελούν κι από πίσω σου σε θάβουν.
Δεν είσαι μάνα. Είσαι απλά μια αφεντικίνα που γαυγίζει. Επιτυχημένη λένε, αλλά το τι είναι τελικά επιτυχία και τι αποτυχία στη ζωή δεν είσαι και τόσο σίγουρη ότι μπορείς να το απαντήσεις.
Είσαι σε σχέση αλλά δεν είσαι σύντροφος. Κι αυτό είναι που σε κάνει πιο μόνη κι από μόνη. Όλα του φαίνεσθαι, όλα σε ένα διάφανο, κενό κόσμο, τον κόσμο σου.
Κοιτάς πόσο καθαρό είναι το σπίτι σου και πόσο χάος επικρατεί στις φίλες σου. Ζωγραφιές, παιχνίδια, μπιμπερό ανταγωνίζονται τα δικά σου χαρτιά.
Και κάπου εκεί σου σφηνώνεται εκείνος. Εκείνος που ήθελε παιδί, που ήθελε πάνω από ζευγάρι να γίνετε οικογένεια κι εσύ φοβήθηκες.
Είχες μια καριέρα να χτίσεις, πόσα μεταπτυχιακά να αξιοποιήσεις. Τον αγνόησες κι αυτόν και την καρδιά σου. Και κάπου, δίχως να το πολυκαταλάβεις πώς έγινε, τον έχασες.
Τη μέρα που τον είδες μετά από χρόνια στο πάρκο, θα την κλαις για πάντα. Ένα καρότσι με ένα μωρό κι αυτός. Παραδίπλα μια γυναίκα που εκείνη την ώρα κατάλαβες ότι θα ήθελες να ήσουν εσύ αλλά δεν ήσουν.
Είχε αποτύχει μαζί σου αλλά δεν παραιτήθηκε από τη ζωή. Συνέχισε.
‘Ηταν σύντροφος και μπαμπάς.
Κι εσύ;
Εσύ προχώρησες όπως διάλεξες.
Μόνη κι επιτυχημένη. Ή μήπως αποτυχημένη; Τούτο το ερώτημα δεν πρόκειται να το απαντήσεις, μην το κουράζεις.
Λυπάμαι, αλλά από φόβο έχασες.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.