Ναι, έτσι θα γίνει…
Πέρασε κάποιος και φορούσε το άρωμά σου.
Έτσι στα ξαφνικά, από το πουθενά, αυτή η τόσο γνώριμη μυρωδιά πλημμύρισε τα ρουθούνια μου.
Άνοιξε το μυαλό μου, σκίρτησε η καρδιά μου.
Για μια στιγμή πίστεψα ότι ήσουν εσύ και γύρισα απότομα να δω. Φοβισμένα θα έλεγε κάποιος, ανυπόμονα θα αντιγύριζα εγώ.
Δεν ήσουν εσύ.
Κι εγώ έμεινα με την απορία.
Ήθελα να ήσουν ή όχι;
Δεν έδωσα απάντηση. Βλέπεις όλο αυτό μεταξύ μας από την ώρα που χωρίσαμε είναι μπερδεμένο.
Σε νοιάζομαι, δε χωρά αμφιβολία. Σε αγαπάω με το δικό μου τρόπο. Όπως αγαπώ τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου κι απλά κάποια στιγμή προσπέρασαν. Ή τους προσπέρασα εγώ… Για μένα άλλωστε το ίδιο κάνει.
Πίσω όμως δε σε θέλω. Καλά είμαστε χώρια, ρολάρει η ζωή χωρίς εσένα. Όχι ότι της έκανες τίποτα και τη φρέναρες. Απλά δε βρήκες τη θέση σου όταν έπρεπε και τώρα είναι αργά. Οπότε όχι, δε σε θέλω πίσω. Αλλά η μυρωδιά σου είναι γραμμένη με κάποιο τρόπο στη μνήμη.
Είναι άλλωστε μνήμη το άρωμα, το ξέρω πια καλά…
Και το σκίρτημα μέσα μου μαρτυρούσε ότι θα χαιρόμουν να σε δω. Δε θα επιδίωκα να σε συναντήσω αλλά αν η τύχη το έφερνε έτσι όπως έπρεπε, πολύ θα το χαιρόμουν.
Περίεργη είμαι, το ξέρω. Αλλά έτσι είμαι.
Τι νόημα έχει θα μου πεις να τα αναμοχλεύω όλα αυτά… Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως και οι χωρισμένοι έχουν το δικαίωμα στην επιθυμία. Δεν είναι πισωγύρισμα, μην τα μπερδεύεις. Είναι απλά επιθυμία για ανθρώπινη, όχι ερωτική επαφή. Όταν δε με έχεις πειράξει πουθενά, όταν μου έχεις σταθεί όμορφα, γιατί να μη σε νοιάζομαι; Γιατί να μη χαρώ να σε δω;
Επειδή χωρίσαμε; Ε και; Ο χωρισμός δε χρειάζεται να είναι πάντα διαγραφή. Και δε χρειάζεται να τον συνοδεύει και η υποκρισία του “δε με νοιάζει, δε θέλω να τον δω”…
Εγώ θέλω να σε δω τυχαία στο τρένο. Θέλω να με κάνει η μυρωδιά να γυρίσω και να σε δω να με κοιτάς με εκείνο το ζεστό βλέμμα και το στραβό, αμήχανο χαμόγελο. Θα ανοίξω τα χέρια μου και θα σε αγκαλιάσω, θα χαρώ αληθινά και θα σε ρωτήσω τι κάνεις. Κι ύστερα, όταν έρθει η ώρα, θα φύγω. Δίχως τύψεις που σε αφήνω πίσω, δίχως δεύτερες σκέψεις. Εμείς οι δυο έχουμε τελειώσει. Όσο για την αγάπη που μας δένει, αυτή δεν τελειώνει. Θα σε νοιάζομαι, θα με νοιάζεσαι, θα μένουμε σε απόσταση και θα περιμένουμε καμιά φορά κανένα άρωμα να μας θυμίσει όσα κάποτε ζήσαμε. Θα τα αναπολούμε για λίγο κι ύστερα με ένα μικρό χαμόγελο θα συνεχίζουμε τις ζωές μας.
Ναι, έτσι θα γίνει…
Έτσι στα ξαφνικά, από το πουθενά, αυτή η τόσο γνώριμη μυρωδιά πλημμύρισε τα ρουθούνια μου.
Άνοιξε το μυαλό μου, σκίρτησε η καρδιά μου.
Για μια στιγμή πίστεψα ότι ήσουν εσύ και γύρισα απότομα να δω. Φοβισμένα θα έλεγε κάποιος, ανυπόμονα θα αντιγύριζα εγώ.
Δεν ήσουν εσύ.
Κι εγώ έμεινα με την απορία.
Ήθελα να ήσουν ή όχι;
Δεν έδωσα απάντηση. Βλέπεις όλο αυτό μεταξύ μας από την ώρα που χωρίσαμε είναι μπερδεμένο.
Σε νοιάζομαι, δε χωρά αμφιβολία. Σε αγαπάω με το δικό μου τρόπο. Όπως αγαπώ τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου κι απλά κάποια στιγμή προσπέρασαν. Ή τους προσπέρασα εγώ… Για μένα άλλωστε το ίδιο κάνει.
Πίσω όμως δε σε θέλω. Καλά είμαστε χώρια, ρολάρει η ζωή χωρίς εσένα. Όχι ότι της έκανες τίποτα και τη φρέναρες. Απλά δε βρήκες τη θέση σου όταν έπρεπε και τώρα είναι αργά. Οπότε όχι, δε σε θέλω πίσω. Αλλά η μυρωδιά σου είναι γραμμένη με κάποιο τρόπο στη μνήμη.
Είναι άλλωστε μνήμη το άρωμα, το ξέρω πια καλά…
Και το σκίρτημα μέσα μου μαρτυρούσε ότι θα χαιρόμουν να σε δω. Δε θα επιδίωκα να σε συναντήσω αλλά αν η τύχη το έφερνε έτσι όπως έπρεπε, πολύ θα το χαιρόμουν.
Περίεργη είμαι, το ξέρω. Αλλά έτσι είμαι.
Τι νόημα έχει θα μου πεις να τα αναμοχλεύω όλα αυτά… Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως και οι χωρισμένοι έχουν το δικαίωμα στην επιθυμία. Δεν είναι πισωγύρισμα, μην τα μπερδεύεις. Είναι απλά επιθυμία για ανθρώπινη, όχι ερωτική επαφή. Όταν δε με έχεις πειράξει πουθενά, όταν μου έχεις σταθεί όμορφα, γιατί να μη σε νοιάζομαι; Γιατί να μη χαρώ να σε δω;
Επειδή χωρίσαμε; Ε και; Ο χωρισμός δε χρειάζεται να είναι πάντα διαγραφή. Και δε χρειάζεται να τον συνοδεύει και η υποκρισία του “δε με νοιάζει, δε θέλω να τον δω”…
Εγώ θέλω να σε δω τυχαία στο τρένο. Θέλω να με κάνει η μυρωδιά να γυρίσω και να σε δω να με κοιτάς με εκείνο το ζεστό βλέμμα και το στραβό, αμήχανο χαμόγελο. Θα ανοίξω τα χέρια μου και θα σε αγκαλιάσω, θα χαρώ αληθινά και θα σε ρωτήσω τι κάνεις. Κι ύστερα, όταν έρθει η ώρα, θα φύγω. Δίχως τύψεις που σε αφήνω πίσω, δίχως δεύτερες σκέψεις. Εμείς οι δυο έχουμε τελειώσει. Όσο για την αγάπη που μας δένει, αυτή δεν τελειώνει. Θα σε νοιάζομαι, θα με νοιάζεσαι, θα μένουμε σε απόσταση και θα περιμένουμε καμιά φορά κανένα άρωμα να μας θυμίσει όσα κάποτε ζήσαμε. Θα τα αναπολούμε για λίγο κι ύστερα με ένα μικρό χαμόγελο θα συνεχίζουμε τις ζωές μας.
Ναι, έτσι θα γίνει…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.