Θέλω φως. Μόνο φως…
Όχι δεν είμαι καλά. Κι ας χαμογελώ, ας κάνω σα να μην τρέχει τίποτα.
‘Ολα γύρω μου τρέχουν κι εγώ απομένω μόνη. Η μόνη στάσιμη.
Φίλοι φτάχνουν τη ζωή τους. Ή τη χαλάνε. Την τολμούν σε κάθε περίπτωση. Ερωτεύονται, ξενιτεύονται, πειραματίζονται, ρισκάρουν.
Κι εγώ μένω στα ίδια. Αλλαγή καμία εξωτερικά. Μόνο μέσα μου. Εκεί αλλάζω ολοένα, θέλω δε θέλω…
Θέλω… Μεγάλη λέξη…
Πολλά είναι αυτά που θέλω αλλά δεν τα τολμώ.
Είναι κι αυτό το αιώνια προστατευμένο περιβάλλον που προσπαθεί να με σώσει από κάθε λάθος. Με περιορίζει, μου υπαγορεύει, με καθοδηγεί.
Κι εγώ υπακούω. Άλλοτε από ευγνωμοσύνη για όσα κάνει για μένα κι άλλοτε από αγάπη. Άλλες φορές πάλι από ένα μίγμα και των δυο. Είναι οι δικοί μου άνθρωποι, εκείνοι που δίχως αμφιβολία με αγαπούν.
Κι εγώ τους αγαπώ γι’αυτό και τους χαρίζω τη ζωή μου και τις επιλογές που τη χρωματίζουν.
Τις δικές τους αποφάσεις τις ονοματίζω δικές μου και προχωρώ. Κι έτσι αυτοί είναι καλά. Όσο για μένα;
Λέω ότι είμαι ευτυχισμένη αλλά δεν είμαι. Πώς θα μπορούσα άλλωστε έτσι λειψή να μιλήσω για ευτυχία;
Μου λείπουν πράγματα. Μου λείπουν αποφάσεις. Μου λείπουν στιγμές.
Μου λείπουν ακόμη και τα λάθη που ήθελα να κάνω και δε με άφησαν.
Πικρά μετανιώνω αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Πορσελάνινη κούκλα με περιποιημένα, όμορφα φορέματα και δεμένα χέρια και πόδια.
Ζωγραφισμένο χαμόγελο και τίποτα άλλο. Συναίσθημα μηδέν. Αχρησιμοποίητη. Ατσαλάκωτη.
Δεν το ήθελα να γίνει έτσι. Δεν το θέλω που είναι έτσι. Που είμαι έτσι.
Ξέρεις επαναστατώ κιόλας κάποιες φορές. Είναι τότε που το φορτίο μου γίνεται τόσο βαρύ κι εγώ δεν το αντέχω. Θέλω να το διώξω από πάνω μου, να πάψω να το έχω, να το πετάξω.
Επαναστατώ και διεκδικώ το δικαίωμα στα λάθη. Σε αποφάσεις που μπορεί να μην είναι σωστές αλλά θα είναι δικές μου. Δε ζητώ πολλά, μόνο τα αυτονόητα.
Μέχρι στιγμής δεν έχει πετύχει καμία επανάστασή μου. Και δε φταίει κανείς άλλος παρά μόνο εγώ. Γιατί σαν ξεφουσκώνει το ποτάμι μέσα μου, σα χύνονται προς τα έξω τα παράπονα, κάθε επαναστατικό ένστικτο εξαφανίζεται. Έρχονται τύψεις, μαλώματα, δειλία.
Αυτή είμαι λέω και αράζω στο προστατευμένο από όλα καβούκι.
Αλλά δεν είμαι αυτή και το ξέρω. Μια κότα είμαι που δεν τολμάει να διεκδικήσει ότι της ανήκει από αγάπη.
Κι όμως πρέπει να το κάνω. Πρέπει να σταθώ στο ύψος μου και να τραβήξω τη διαχωριστική μου γραμμή. Εκείνοι κι εγώ. Η ζωή τους, η ζωή μου.
Τους αγαπώ αλλά θα ζήσω για μένα.
Ας κάνω λάθη, ας μην αρέσω σε όλους, ας μη με αγαπάνε όλοι βρε αδερφέ.
Μου φτάνει που οι αποφάσεις μου θα φέρουν την υπογραφή μου. Θαναι δικές μου και δε θα τις έχει κατευθύνει κανένας συναισθηματικός “εκβιασμός”, καμία οφειλή, κανένας φόβος.
Γιατί βαρέθηκα να κρύβω στα σκοτάδια την ψυχή μου.
Θέλω φως. Μόνο φως…
‘Ολα γύρω μου τρέχουν κι εγώ απομένω μόνη. Η μόνη στάσιμη.
Φίλοι φτάχνουν τη ζωή τους. Ή τη χαλάνε. Την τολμούν σε κάθε περίπτωση. Ερωτεύονται, ξενιτεύονται, πειραματίζονται, ρισκάρουν.
Κι εγώ μένω στα ίδια. Αλλαγή καμία εξωτερικά. Μόνο μέσα μου. Εκεί αλλάζω ολοένα, θέλω δε θέλω…
Θέλω… Μεγάλη λέξη…
Πολλά είναι αυτά που θέλω αλλά δεν τα τολμώ.
Είναι κι αυτό το αιώνια προστατευμένο περιβάλλον που προσπαθεί να με σώσει από κάθε λάθος. Με περιορίζει, μου υπαγορεύει, με καθοδηγεί.
Κι εγώ υπακούω. Άλλοτε από ευγνωμοσύνη για όσα κάνει για μένα κι άλλοτε από αγάπη. Άλλες φορές πάλι από ένα μίγμα και των δυο. Είναι οι δικοί μου άνθρωποι, εκείνοι που δίχως αμφιβολία με αγαπούν.
Κι εγώ τους αγαπώ γι’αυτό και τους χαρίζω τη ζωή μου και τις επιλογές που τη χρωματίζουν.
Τις δικές τους αποφάσεις τις ονοματίζω δικές μου και προχωρώ. Κι έτσι αυτοί είναι καλά. Όσο για μένα;
Λέω ότι είμαι ευτυχισμένη αλλά δεν είμαι. Πώς θα μπορούσα άλλωστε έτσι λειψή να μιλήσω για ευτυχία;
Μου λείπουν πράγματα. Μου λείπουν αποφάσεις. Μου λείπουν στιγμές.
Μου λείπουν ακόμη και τα λάθη που ήθελα να κάνω και δε με άφησαν.
Πικρά μετανιώνω αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Πορσελάνινη κούκλα με περιποιημένα, όμορφα φορέματα και δεμένα χέρια και πόδια.
Ζωγραφισμένο χαμόγελο και τίποτα άλλο. Συναίσθημα μηδέν. Αχρησιμοποίητη. Ατσαλάκωτη.
Δεν το ήθελα να γίνει έτσι. Δεν το θέλω που είναι έτσι. Που είμαι έτσι.
Ξέρεις επαναστατώ κιόλας κάποιες φορές. Είναι τότε που το φορτίο μου γίνεται τόσο βαρύ κι εγώ δεν το αντέχω. Θέλω να το διώξω από πάνω μου, να πάψω να το έχω, να το πετάξω.
Επαναστατώ και διεκδικώ το δικαίωμα στα λάθη. Σε αποφάσεις που μπορεί να μην είναι σωστές αλλά θα είναι δικές μου. Δε ζητώ πολλά, μόνο τα αυτονόητα.
Μέχρι στιγμής δεν έχει πετύχει καμία επανάστασή μου. Και δε φταίει κανείς άλλος παρά μόνο εγώ. Γιατί σαν ξεφουσκώνει το ποτάμι μέσα μου, σα χύνονται προς τα έξω τα παράπονα, κάθε επαναστατικό ένστικτο εξαφανίζεται. Έρχονται τύψεις, μαλώματα, δειλία.
Αυτή είμαι λέω και αράζω στο προστατευμένο από όλα καβούκι.
Αλλά δεν είμαι αυτή και το ξέρω. Μια κότα είμαι που δεν τολμάει να διεκδικήσει ότι της ανήκει από αγάπη.
Κι όμως πρέπει να το κάνω. Πρέπει να σταθώ στο ύψος μου και να τραβήξω τη διαχωριστική μου γραμμή. Εκείνοι κι εγώ. Η ζωή τους, η ζωή μου.
Τους αγαπώ αλλά θα ζήσω για μένα.
Ας κάνω λάθη, ας μην αρέσω σε όλους, ας μη με αγαπάνε όλοι βρε αδερφέ.
Μου φτάνει που οι αποφάσεις μου θα φέρουν την υπογραφή μου. Θαναι δικές μου και δε θα τις έχει κατευθύνει κανένας συναισθηματικός “εκβιασμός”, καμία οφειλή, κανένας φόβος.
Γιατί βαρέθηκα να κρύβω στα σκοτάδια την ψυχή μου.
Θέλω φως. Μόνο φως…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.