Κι όλα θα τα βρούμε…
Μίλα μου.
Στέκομαι απέναντί σου και ρωτώ τι έχεις. Δεν είσαι καλά, το βλέπω. Κάτι σου φταίει.
Κάτι σε έχει ενοχλήσει και σκοτείνιασε τα μάτια σου.
Δεν ξέρω αν διακρίνω θλίψη, παράπονο ή θυμό. Μπλέκουν λίγο τούτα τα συναισθήματα και μπερδεύομαι.
Μα κάτι έχεις. Κι ας λες εκείνο το αιώνιο τίποτά σου.
Τίποτα…
Δε γίνεται να μην έχεις τίποτα. Αφού έχεις κάτι. Και το βλέπω. Κι όταν χαμογελάς για να το καμουφλάρεις, το νιώθω.
Μίλα μου. Μην το κλείνεις όλο αυτό μέσα σου.
Οι σιωπές σου γίνονται πληγές. Γίνονται σαράκι που σε τρώει από μέσα. Σε τσακίζει κι είσαι εσύ που το επιτρέπεις. Γιατί;
Μίλα μου.
Με το καλό, με το άγριο, με κλάμα, με φωνές. Δε με πειράζει. Εδώ είμαι δε φεύγω.
Σου αναγνωρίζω το δικαίωμα στο να ξεσπάσεις. Επιβάλλεται να το κάνεις άλλωστε!
Βγάλε ότι έχεις μέσα σου. Εξωτερίκευσέ το κι ότι γίνει.
Φωλιάζοντάς το στην ψυχή σου μόνο κακό κάνεις.
Δεν είναι κακοί οι καυγάδες μάτια μου. Άσε τους άλλους να τους φοβούνται.
Άσε τους να τρέμουν τα ξεσπάσματα.
Τις σιωπές να φοβάσαι. Εκείνες είναι που κρύβουν απωθημένα, πίκρες και θυμούς.
Τις σιωπές να φοβάσαι και να τις πολεμάς. Να χτυπάς το χέρι κάτω και να ανοίγεις το στόμα σου. Να λες τι σε ενόχλησε, να λες τι δεν περίμενες, να μου λες τι έκανα λάθος.
Δεν είπα ποτέ ότι κάνω τα πάντα σωστά. Και τα χειρότερα λάθη μου ήταν και είναι πάντα εκείνα που δεν καταλαβαίνω καν πως κάνω. Αυτά που δεν εντοπίζω δεν κάνω και καμιά προσπάθεια να τα διορθώσω. Μην τα αφήνεις να μένουν έτσι. Μη μου λες τίποτα καθώς συννεφιάζεις. Πέτα μου κατάμουτρα τι σε πείραξε. Αν ήταν λάθος θα το λύσουμε. Αν απλά σου φάνηκε, πάλι θα λύσουμε την παρεξήγηση.
Για όλα υπάρχει λύση μάτια μου, αρκεί να μάθεις να μου μιλάς. Βγες από το καβούκι σου και βγάλε προς τα έξω όσα νιώθεις.
Καλά, κακά, τα θέλω… Είναι δικά σου κι είναι σημαντικά.
Μην τα κρύβεις. Δηλητηριάζουν κι εσένα κι εμένα μα κυρίως εμάς.
Μίλα μου. Κι ό,τι κι αν είναι θα περάσει. Δε θα στήσει τοίχο ανάμεσά μας, δε θα μας ψυχράνει. Απλά θα μας γνωρίσει λίγο καλύτερα.
Απλά θα μας συστήσει τα όρια των εαυτών μας.
Απλά θα επαναπροσδιορίσει τα όρια της κοινής μας ζωής.
Γι’αυτό μίλα μου…
Μίλα μου χωρίς ντροπή, χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Κι όλα θα τα βρούμε…
Στέκομαι απέναντί σου και ρωτώ τι έχεις. Δεν είσαι καλά, το βλέπω. Κάτι σου φταίει.
Κάτι σε έχει ενοχλήσει και σκοτείνιασε τα μάτια σου.
Δεν ξέρω αν διακρίνω θλίψη, παράπονο ή θυμό. Μπλέκουν λίγο τούτα τα συναισθήματα και μπερδεύομαι.
Μα κάτι έχεις. Κι ας λες εκείνο το αιώνιο τίποτά σου.
Τίποτα…
Δε γίνεται να μην έχεις τίποτα. Αφού έχεις κάτι. Και το βλέπω. Κι όταν χαμογελάς για να το καμουφλάρεις, το νιώθω.
Μίλα μου. Μην το κλείνεις όλο αυτό μέσα σου.
Οι σιωπές σου γίνονται πληγές. Γίνονται σαράκι που σε τρώει από μέσα. Σε τσακίζει κι είσαι εσύ που το επιτρέπεις. Γιατί;
Μίλα μου.
Με το καλό, με το άγριο, με κλάμα, με φωνές. Δε με πειράζει. Εδώ είμαι δε φεύγω.
Σου αναγνωρίζω το δικαίωμα στο να ξεσπάσεις. Επιβάλλεται να το κάνεις άλλωστε!
Βγάλε ότι έχεις μέσα σου. Εξωτερίκευσέ το κι ότι γίνει.
Φωλιάζοντάς το στην ψυχή σου μόνο κακό κάνεις.
Δεν είναι κακοί οι καυγάδες μάτια μου. Άσε τους άλλους να τους φοβούνται.
Άσε τους να τρέμουν τα ξεσπάσματα.
Τις σιωπές να φοβάσαι. Εκείνες είναι που κρύβουν απωθημένα, πίκρες και θυμούς.
Τις σιωπές να φοβάσαι και να τις πολεμάς. Να χτυπάς το χέρι κάτω και να ανοίγεις το στόμα σου. Να λες τι σε ενόχλησε, να λες τι δεν περίμενες, να μου λες τι έκανα λάθος.
Δεν είπα ποτέ ότι κάνω τα πάντα σωστά. Και τα χειρότερα λάθη μου ήταν και είναι πάντα εκείνα που δεν καταλαβαίνω καν πως κάνω. Αυτά που δεν εντοπίζω δεν κάνω και καμιά προσπάθεια να τα διορθώσω. Μην τα αφήνεις να μένουν έτσι. Μη μου λες τίποτα καθώς συννεφιάζεις. Πέτα μου κατάμουτρα τι σε πείραξε. Αν ήταν λάθος θα το λύσουμε. Αν απλά σου φάνηκε, πάλι θα λύσουμε την παρεξήγηση.
Για όλα υπάρχει λύση μάτια μου, αρκεί να μάθεις να μου μιλάς. Βγες από το καβούκι σου και βγάλε προς τα έξω όσα νιώθεις.
Καλά, κακά, τα θέλω… Είναι δικά σου κι είναι σημαντικά.
Μην τα κρύβεις. Δηλητηριάζουν κι εσένα κι εμένα μα κυρίως εμάς.
Μίλα μου. Κι ό,τι κι αν είναι θα περάσει. Δε θα στήσει τοίχο ανάμεσά μας, δε θα μας ψυχράνει. Απλά θα μας γνωρίσει λίγο καλύτερα.
Απλά θα μας συστήσει τα όρια των εαυτών μας.
Απλά θα επαναπροσδιορίσει τα όρια της κοινής μας ζωής.
Γι’αυτό μίλα μου…
Μίλα μου χωρίς ντροπή, χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Κι όλα θα τα βρούμε…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.