Μην κλείνεσαι όμως στον εαυτό σου και μην κυνηγάς εχθρούς.
Δεν έχεις δείγμα ευτυχίας πάνω σου.
Φαίνεται στο πρόσωπο, φαίνεται στο σφίξιμο του κορμιού, φαίνεται στις αντιδράσεις.
Όλα σου φταίνε, όλοι προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν, να σε ρίξουν, να σε πονέσουν.
Παντού γύρω σου έχεις εχθρούς. Ακόμη και τους φίλους, έτσι τους βλέπεις: καμουφλαρισμένους εχθρούς.
Γιατί;
Τι έφταιξε και σκέφτεσαι έτσι; Τι σε πείραξε και βλέπεις τα πάντα τόσο μαύρα;
Κουβαλάς πληγές, δεν το αρνούμαι. Υπήρξαν άνθρωποι που δε σου φέρθηκαν καλά. Δε κορόιδεψαν, σε πλήγωσαν, σε τσάκισαν.
Δεν πέρασες εύκολα, το ξέρω. Μα ό,τι κι αν ήταν ήρθε και πέρασε.
Δε σου λέω να ξεχάσεις αλλά κι αυτό το βιολί το δικό σου, δεν παλεύεται.
Κυνηγάς ολοένα αόρατους εχθρούς. Πολεμάς με αντιπάλους που δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία σου.
Κάθε κίνηση είσαι έτοιμος όχι απλά να την παρεξηγήσεις, αλλά να την καταδικάσεις.
Κι αυτό το λες ζωή.
Αλλά δεν είναι.
Αλληθώρισες να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου, αναζητώντας ανασηκωμένα μαχαίρια έτοιμα να σε καρφώσουν.
Βυθίστηκες στη μιζέρια της καχυποψίας κι από τότε ζεις εκεί. Αυτό διάλεξες, αυτό στηρίζεις.
Όλοι απέναντί σου. Όλοι εν δυνάμει θύτες με σένα το μοναδικό θύμα.
Και μέσα σε όλη αυτή την παράνοια της καχυποψίας που σε έχει κυριεύσει, δε σκέφτηκες το πιο σημαντικό.
Δε σκέφτηκες πως με όλα ετούτα τα τείχη που υψώνεις, εσύ είσαι που πληγώνεις περισσότερο τον εαυτό σου.
Τον καταδικάζεις στις πιο μαύρες σκέψεις, στις πιο ζόρικες καχυποψίες.
Και σε μοναξιά… Σκληρή μοναξιά…
Εσύ τον πληγώνεις κι όχι όλοι οι άλλοι που σε προσεγγίζουν.
Και μαζί με τον εαυτό σου, πληγώνεις κι εκείνους που έρχονται να σταθούν στο πλάι σου σωστά… Όπως πρέπει…
Σωστό το λες αυτό;
Όχι, δεν είναι…
Ό,τι ήρθε, το έζησες, το έκλαψες, το πόνεσες, έμαθες και τελείωσε.
Μην το ξεχνάς, είναι η δύναμή σου.
Αλλά προσπέρασέ το και μην το αφήνεις να σου κάνει άλλο κακό.
Μην εμπιστεύεσαι τους πάντες, κανείς δε στο ζητάει αυτό.
Να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους με την καθαρή ματιά και τα ξεκάθαρα λόγια.
Κι ας πονάνε μερικές φορές. Δε σε καλοπιάνουν, δε σε παραμυθιάζουν.
Είναι εκεί κοντά σου και θέλουν να παραμείνουν.
Κράτα τους. Μην τους αποδιώχνεις. Μην ψάχνεις καχύποπτα τις τσέπες τους να βρεις με τι έχουν σκοπό να σε πληγώσουν.
Μπορεί να μην το κάνουν και ποτέ. Κι αν πάλι το κάνουν, δέξου την κατάσταση ως έχει… Ένα ακόμη μάθημα ζωής.
Μην κλείνεσαι όμως στον εαυτό σου και μην κυνηγάς εχθρούς.
Δεν υπάρχουν πάντα κι ίσως με τη στάση σου, άθελά σου, να τους δημιουργείς από το πουθενά…
Φαίνεται στο πρόσωπο, φαίνεται στο σφίξιμο του κορμιού, φαίνεται στις αντιδράσεις.
Όλα σου φταίνε, όλοι προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν, να σε ρίξουν, να σε πονέσουν.
Παντού γύρω σου έχεις εχθρούς. Ακόμη και τους φίλους, έτσι τους βλέπεις: καμουφλαρισμένους εχθρούς.
Γιατί;
Τι έφταιξε και σκέφτεσαι έτσι; Τι σε πείραξε και βλέπεις τα πάντα τόσο μαύρα;
Κουβαλάς πληγές, δεν το αρνούμαι. Υπήρξαν άνθρωποι που δε σου φέρθηκαν καλά. Δε κορόιδεψαν, σε πλήγωσαν, σε τσάκισαν.
Δεν πέρασες εύκολα, το ξέρω. Μα ό,τι κι αν ήταν ήρθε και πέρασε.
Δε σου λέω να ξεχάσεις αλλά κι αυτό το βιολί το δικό σου, δεν παλεύεται.
Κυνηγάς ολοένα αόρατους εχθρούς. Πολεμάς με αντιπάλους που δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία σου.
Κάθε κίνηση είσαι έτοιμος όχι απλά να την παρεξηγήσεις, αλλά να την καταδικάσεις.
Κι αυτό το λες ζωή.
Αλλά δεν είναι.
Αλληθώρισες να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου, αναζητώντας ανασηκωμένα μαχαίρια έτοιμα να σε καρφώσουν.
Βυθίστηκες στη μιζέρια της καχυποψίας κι από τότε ζεις εκεί. Αυτό διάλεξες, αυτό στηρίζεις.
Όλοι απέναντί σου. Όλοι εν δυνάμει θύτες με σένα το μοναδικό θύμα.
Και μέσα σε όλη αυτή την παράνοια της καχυποψίας που σε έχει κυριεύσει, δε σκέφτηκες το πιο σημαντικό.
Δε σκέφτηκες πως με όλα ετούτα τα τείχη που υψώνεις, εσύ είσαι που πληγώνεις περισσότερο τον εαυτό σου.
Τον καταδικάζεις στις πιο μαύρες σκέψεις, στις πιο ζόρικες καχυποψίες.
Και σε μοναξιά… Σκληρή μοναξιά…
Εσύ τον πληγώνεις κι όχι όλοι οι άλλοι που σε προσεγγίζουν.
Και μαζί με τον εαυτό σου, πληγώνεις κι εκείνους που έρχονται να σταθούν στο πλάι σου σωστά… Όπως πρέπει…
Σωστό το λες αυτό;
Όχι, δεν είναι…
Ό,τι ήρθε, το έζησες, το έκλαψες, το πόνεσες, έμαθες και τελείωσε.
Μην το ξεχνάς, είναι η δύναμή σου.
Αλλά προσπέρασέ το και μην το αφήνεις να σου κάνει άλλο κακό.
Μην εμπιστεύεσαι τους πάντες, κανείς δε στο ζητάει αυτό.
Να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους με την καθαρή ματιά και τα ξεκάθαρα λόγια.
Κι ας πονάνε μερικές φορές. Δε σε καλοπιάνουν, δε σε παραμυθιάζουν.
Είναι εκεί κοντά σου και θέλουν να παραμείνουν.
Κράτα τους. Μην τους αποδιώχνεις. Μην ψάχνεις καχύποπτα τις τσέπες τους να βρεις με τι έχουν σκοπό να σε πληγώσουν.
Μπορεί να μην το κάνουν και ποτέ. Κι αν πάλι το κάνουν, δέξου την κατάσταση ως έχει… Ένα ακόμη μάθημα ζωής.
Μην κλείνεσαι όμως στον εαυτό σου και μην κυνηγάς εχθρούς.
Δεν υπάρχουν πάντα κι ίσως με τη στάση σου, άθελά σου, να τους δημιουργείς από το πουθενά…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.