Έτσι για την αλητεία!
Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί χωρίς το ξυπνητήρι.
Για την ακρίβεια θέλω να ξυπνήσω μεσημέρι. Και να μη σηκωθώ ελατήριο από το κρεβάτι.
Ούτε σέρνοντας.
Να μην έχω να σκεφτώ ημερήσιο πρόγραμμα και υποχρεώσεις.
Να τρέξω, να φύγω, να έρθω, να πάω, να φέρω, να, να, να. Θέλω να βγω για έναν καφέ, αυτόν το χαλαρό που έχω ξεχάσει τι γεύση έχει.
Και όχι εκείνον του ποδιού που αναρωτιέσαι αν τον ήπιες ή τον ξέχασες. Να αφεθώ σε συζητήσεις και αναλύσεις, να γελάσω, να ξεχάσω.
Να ζήσω μόνο τη στιγμή.
Θέλω να πάρω τον εαυτό μου από το χέρι και να τον πάω εκείνη την βόλτα που όλο του υπόσχομαι και όλο την αναβάλλω. Κι εκείνος περιμένει καρτερικά χωρίς διαμαρτυρίες, γιατί ξέρει πως δεν τον ξεχνώ. Μα στη ζωή πολλές φορές πρέπει να ξέρουμε να περιμένουμε. Θέλω να δω ταινία ολόκληρη, να με ταξιδέψει, χωρίς να κοιμηθώ ή να χαθώ σε σκέψεις. Θέλω να βρω για μια στιγμή εκείνο το παιδί με τα λαμπερά μάτια, το υποσχόμενο βλέμμα, με την πονηρή αθωότητα, τον τσαμπουκά και την ηρεμία.
Να βάλω εκείνο το δερμάτινο, των πιο τρελών μου χρόνων. Που έχει την μυρωδιά της νιότης μου, το σχήμα του κορμιού μου. Μοναδικός μάρτυρας και συνταξιδιώτης μιας μοναδικής διαδρομής συλλογής εμπειριών. Που κουβαλάει πάνω του δάκρυα και αρώματα και αγγίγματα. Να του χαρίσω μια ακόμα βόλτα στα λημέρια τα παλιά. Έτσι για την αλητεία!
Θέλω να ταξιδέψω, με ένα σακίδιο στον ώμο να γυρίσω στις γειτονιές του κόσμου. Τις πιο απόμακρες, τις πιο ξεχασμένες. Εκεί που ζει η ανθρωπιά και η απλότητα. Να θυμηθώ ποιος είναι ο κόσμος μας και να βρω που κρύβεται η ομορφιά του. Να γνωρίσω ανθρώπους άλλης εποχής, ξεχασμένους μέσα στην δική μας. Να μυρίσω, να γευτώ, να ζήσω όλα αυτά που μου στερεί ο χρόνος ο αδυσώπητος. Τρέχει αμείλικτος κουρδίζοντας καλά το ρολόι της ζωής, με τους δείκτες να σου υπενθυμίζουν ότι οτιδήποτε περνάει, πίσω δεν γυρνάει. Τικ-τακ, τικ-τακ, ζήσε, ζήσε.
Θέλω να θυμηθώ όλα όσα η καθημερινότητα προσπαθεί να με κάνει να ξεχάσω, κι εγώ σε πείσμα αντιστέκομαι. Όσα οι ρυθμοί παίρνουν παραμάζωμα και σου χαρίζουν απλόχερα ρουτίνα και απάθεια. Θέλω να πάρω εκείνη την βαθιά ανάσα και στην εκπνοή της να αδειάσω ότι περιττό και άσχημο λίμνασε κάπου μέσα μου. Θέλω να καρφιτσώσω μόνιμη και πρώτη ανάρτηση εμένα και όσα με κάνουν να γελώ.
Και όλα αυτά για να χαρίσω απλόχερα σ’ εκείνους που αγαπώ τον καλύτερο μου εαυτό. Την πιο όμορφη εκδοχή μου.
Για να μ ’αγαπώ, για ν’ αγαπώ και να με αγαπούν. Γι’ αυτό!
Για την ακρίβεια θέλω να ξυπνήσω μεσημέρι. Και να μη σηκωθώ ελατήριο από το κρεβάτι.
Ούτε σέρνοντας.
Να μην έχω να σκεφτώ ημερήσιο πρόγραμμα και υποχρεώσεις.
Να τρέξω, να φύγω, να έρθω, να πάω, να φέρω, να, να, να. Θέλω να βγω για έναν καφέ, αυτόν το χαλαρό που έχω ξεχάσει τι γεύση έχει.
Και όχι εκείνον του ποδιού που αναρωτιέσαι αν τον ήπιες ή τον ξέχασες. Να αφεθώ σε συζητήσεις και αναλύσεις, να γελάσω, να ξεχάσω.
Να ζήσω μόνο τη στιγμή.
Θέλω να πάρω τον εαυτό μου από το χέρι και να τον πάω εκείνη την βόλτα που όλο του υπόσχομαι και όλο την αναβάλλω. Κι εκείνος περιμένει καρτερικά χωρίς διαμαρτυρίες, γιατί ξέρει πως δεν τον ξεχνώ. Μα στη ζωή πολλές φορές πρέπει να ξέρουμε να περιμένουμε. Θέλω να δω ταινία ολόκληρη, να με ταξιδέψει, χωρίς να κοιμηθώ ή να χαθώ σε σκέψεις. Θέλω να βρω για μια στιγμή εκείνο το παιδί με τα λαμπερά μάτια, το υποσχόμενο βλέμμα, με την πονηρή αθωότητα, τον τσαμπουκά και την ηρεμία.
Να βάλω εκείνο το δερμάτινο, των πιο τρελών μου χρόνων. Που έχει την μυρωδιά της νιότης μου, το σχήμα του κορμιού μου. Μοναδικός μάρτυρας και συνταξιδιώτης μιας μοναδικής διαδρομής συλλογής εμπειριών. Που κουβαλάει πάνω του δάκρυα και αρώματα και αγγίγματα. Να του χαρίσω μια ακόμα βόλτα στα λημέρια τα παλιά. Έτσι για την αλητεία!
Θέλω να ταξιδέψω, με ένα σακίδιο στον ώμο να γυρίσω στις γειτονιές του κόσμου. Τις πιο απόμακρες, τις πιο ξεχασμένες. Εκεί που ζει η ανθρωπιά και η απλότητα. Να θυμηθώ ποιος είναι ο κόσμος μας και να βρω που κρύβεται η ομορφιά του. Να γνωρίσω ανθρώπους άλλης εποχής, ξεχασμένους μέσα στην δική μας. Να μυρίσω, να γευτώ, να ζήσω όλα αυτά που μου στερεί ο χρόνος ο αδυσώπητος. Τρέχει αμείλικτος κουρδίζοντας καλά το ρολόι της ζωής, με τους δείκτες να σου υπενθυμίζουν ότι οτιδήποτε περνάει, πίσω δεν γυρνάει. Τικ-τακ, τικ-τακ, ζήσε, ζήσε.
Θέλω να θυμηθώ όλα όσα η καθημερινότητα προσπαθεί να με κάνει να ξεχάσω, κι εγώ σε πείσμα αντιστέκομαι. Όσα οι ρυθμοί παίρνουν παραμάζωμα και σου χαρίζουν απλόχερα ρουτίνα και απάθεια. Θέλω να πάρω εκείνη την βαθιά ανάσα και στην εκπνοή της να αδειάσω ότι περιττό και άσχημο λίμνασε κάπου μέσα μου. Θέλω να καρφιτσώσω μόνιμη και πρώτη ανάρτηση εμένα και όσα με κάνουν να γελώ.
Και όλα αυτά για να χαρίσω απλόχερα σ’ εκείνους που αγαπώ τον καλύτερο μου εαυτό. Την πιο όμορφη εκδοχή μου.
Για να μ ’αγαπώ, για ν’ αγαπώ και να με αγαπούν. Γι’ αυτό!
Της Αλεξάνδρας Πετρίδου
infonautics.info/eternalradio
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.