δεν θα χρειαζόταν να τις βγάλουμε από την ντουλάπα με τη ναφθαλίνη…
Ένα τραγούδι παίζει δυνατά στο ραδιόφωνο κάποιου αυτοκινήτου. Ο άνεμος το ταξιδεύει παντού. Η μελωδία, γνώριμη και αγαπημένη. Ο στίχος το ίδιο. Μιλά για παλιές αγάπες που πήγαν στον παράδεισο. Σηκώνω τα μάτια από το χαρτομάνι. Το ίδιο και η συνάδελφος από το διπλανό γραφείο. Πρόσφατα χωρισμένη η Μαίρη, κλαίει ακόμα τον «μακαρίτη». Μια συμπάθεια την αισθάνομαι, το ομολογώ. Ένας χωρισμός δεν είναι ποτέ εύκολος, αλλά κάποτε οφείλεις στον εαυτό σου να γυρίσει τη σελίδα. Άλλωστε μην ξεχνάς, τη ρημάδα την ιστορία εσύ τη γράφεις!
«Ελπίζω να είναι καλά όπου και να βρίσκεται. Λες να με σκέφτεται καθόλου;»
Συγκρατούμαι πραγματικά να μην της απαντήσω ό, τι σκέφτομαι.
«Δηλαδή βρε αγάπη, αν σε σκεφτόταν δεν θα το ξέραμε; Θα σε έπαιρνε ένα τηλέφωνο, ένα mail, κάτι. Εν ανάγκη, υπάρχουν και τα σύννεφα καπνού! Εσύ σε μια ταράτσα, αυτός στην άλλη! Πάντως, θα το ξέραμε».
Επειδή όμως είναι περασμένη η ώρα, εγώ κουρασμένη και η Μητέρα Τερέζα έχει ξυπνήσει μέσα μου, το «ράβω». Κι εκεί που θέλω απεγνωσμένα να γυρίσω στη δουλειά μου, εκείνη «τρώγεται».
«Τον αγαπάω ακόμη. Θέλω να είναι καλά εκεί που βρίσκεται. Ξέρεις, τη μέρα που χωρίσαμε του ευχήθηκα να μην ευτυχήσει ποτέ μακριά μου. Ήταν τόσο άσχημο από πλευράς μου όλο αυτό».
Τώρα εμένα, γιατί αυτό μου κάνει φυσιολογικό, ας μην το κάνουμε θέμα.
«Ας είναι καλά, εμένα αυτό μου αρκεί».
Γυρίζει στη δουλειά της αλλά ξέρω πως μέσα στο συρτάρι της έχει φωτογραφίες από τις τελευταίες διακοπές που πέρασαν μαζί. Βέβαια, ούτε που της περνάει από το μυαλό πως την ώρα που αυτή θρηνεί και σπαράζει σαν σε αρχαία τραγωδία, αυτός ενδεχομένως καμακώνει την γκόμενα που κάθεται στο απέναντι τραπέζι.
Τελικά, μπας και το άσμα είχε δίκιο; Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο ή μήπως τις στέλνεις στο διάολο και πας παρακάτω; Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την καταραμένη υποψία ότι ο χρόνος γλυκαίνει τις αναμνήσεις.
Έτσι, η παράλογη κατ’ εσέ επιθυμία του να πηγαίνει κάθε Κυριακή στο γήπεδο έγινε ξαφνικά η ανάγκη του να ξεσκάσει λιγάκι με τους φίλους του.
Τα δε άδεια κουτιά πίτσας πάνω στο νεροχύτη, που θύμιζαν τον πύργο της Πίζας, δεν ήταν τελικά τόσο άσχημα. Αν το δεις μάλιστα το θέμα αποστασιοποιημένα από κατσαρίδες και κοριούς, το δωμάτιο την είχε μια μινιμαλιστική διάθεση.
Μην σου πω ότι ξαφνικά αντέχεται ακόμα και το γεγονός ότι είχε τρελή αδυναμία στη μάνα του. Ξαφνικά από μαμάκιας -ένα διόλου σπάνιο είδος-έχει μετατραπεί σε γλυκό και στοργικό γιο. Μέχρι και θέση στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας διεκδικεί. Να τον βλέπουμε, να τον θαυμάζουμε!
Τελικά, όσο το σκέφτομαι τόσο πείθομαι. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο γιατί εμείς τις στέλνουμε εκεί. Φταίει μάλλον που έχουμε ανάγκη τη συμφιλίωση μαζί τους. Φταίει που δεν αντέχουμε να σκεφτόμαστε ότι η επιλογή μας ήταν λάθος. Κι ακόμα χειρότερα, όταν είμαστε μόνοι μας και έχουμε ανάγκη μια αγκαλιά, αναπολούμε εκείνον που κάποτε μας χάρισε έστω και μερικά ψήγματα ευτυχίας. Μα αν οι παλιές αγάπες άξιζαν τον κόπο θα ήταν δίπλα μας και δεν θα χρειαζόταν να τις βγάλουμε από την ντουλάπα με τη ναφθαλίνη…
«Ελπίζω να είναι καλά όπου και να βρίσκεται. Λες να με σκέφτεται καθόλου;»
Συγκρατούμαι πραγματικά να μην της απαντήσω ό, τι σκέφτομαι.
«Δηλαδή βρε αγάπη, αν σε σκεφτόταν δεν θα το ξέραμε; Θα σε έπαιρνε ένα τηλέφωνο, ένα mail, κάτι. Εν ανάγκη, υπάρχουν και τα σύννεφα καπνού! Εσύ σε μια ταράτσα, αυτός στην άλλη! Πάντως, θα το ξέραμε».
Επειδή όμως είναι περασμένη η ώρα, εγώ κουρασμένη και η Μητέρα Τερέζα έχει ξυπνήσει μέσα μου, το «ράβω». Κι εκεί που θέλω απεγνωσμένα να γυρίσω στη δουλειά μου, εκείνη «τρώγεται».
«Τον αγαπάω ακόμη. Θέλω να είναι καλά εκεί που βρίσκεται. Ξέρεις, τη μέρα που χωρίσαμε του ευχήθηκα να μην ευτυχήσει ποτέ μακριά μου. Ήταν τόσο άσχημο από πλευράς μου όλο αυτό».
Τώρα εμένα, γιατί αυτό μου κάνει φυσιολογικό, ας μην το κάνουμε θέμα.
«Ας είναι καλά, εμένα αυτό μου αρκεί».
Γυρίζει στη δουλειά της αλλά ξέρω πως μέσα στο συρτάρι της έχει φωτογραφίες από τις τελευταίες διακοπές που πέρασαν μαζί. Βέβαια, ούτε που της περνάει από το μυαλό πως την ώρα που αυτή θρηνεί και σπαράζει σαν σε αρχαία τραγωδία, αυτός ενδεχομένως καμακώνει την γκόμενα που κάθεται στο απέναντι τραπέζι.
Τελικά, μπας και το άσμα είχε δίκιο; Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο ή μήπως τις στέλνεις στο διάολο και πας παρακάτω; Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την καταραμένη υποψία ότι ο χρόνος γλυκαίνει τις αναμνήσεις.
Έτσι, η παράλογη κατ’ εσέ επιθυμία του να πηγαίνει κάθε Κυριακή στο γήπεδο έγινε ξαφνικά η ανάγκη του να ξεσκάσει λιγάκι με τους φίλους του.
Τα δε άδεια κουτιά πίτσας πάνω στο νεροχύτη, που θύμιζαν τον πύργο της Πίζας, δεν ήταν τελικά τόσο άσχημα. Αν το δεις μάλιστα το θέμα αποστασιοποιημένα από κατσαρίδες και κοριούς, το δωμάτιο την είχε μια μινιμαλιστική διάθεση.
Μην σου πω ότι ξαφνικά αντέχεται ακόμα και το γεγονός ότι είχε τρελή αδυναμία στη μάνα του. Ξαφνικά από μαμάκιας -ένα διόλου σπάνιο είδος-έχει μετατραπεί σε γλυκό και στοργικό γιο. Μέχρι και θέση στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας διεκδικεί. Να τον βλέπουμε, να τον θαυμάζουμε!
Τελικά, όσο το σκέφτομαι τόσο πείθομαι. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο γιατί εμείς τις στέλνουμε εκεί. Φταίει μάλλον που έχουμε ανάγκη τη συμφιλίωση μαζί τους. Φταίει που δεν αντέχουμε να σκεφτόμαστε ότι η επιλογή μας ήταν λάθος. Κι ακόμα χειρότερα, όταν είμαστε μόνοι μας και έχουμε ανάγκη μια αγκαλιά, αναπολούμε εκείνον που κάποτε μας χάρισε έστω και μερικά ψήγματα ευτυχίας. Μα αν οι παλιές αγάπες άξιζαν τον κόπο θα ήταν δίπλα μας και δεν θα χρειαζόταν να τις βγάλουμε από την ντουλάπα με τη ναφθαλίνη…
Νατασα Γκουτζικίδου
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.