Σαν τη φωτιά, όμοια και η αγάπη, δίχως φλόγα σβήνει

Κάπως έτσι λοιπόν κατάλαβε πως η φωτιά δε σβήνει απλά.

Η μικρή στέκεται γονατιστή μπροστά από το τζάκι και κοιτάζει τα κάρβουνα που λίγο-λίγο σβήνουν.

-Πού πάει η φωτιά όταν σβήνει, μαμά;

-Δεν πάει πουθενά, απλά σβήνει, απαντά η μητέρα της.

-Σβήνει και εξαφανίζεται δηλαδή;

-Ναι.

–Γιατί σβήνει; ρωτάει η μικρή που είναι στην ηλικία των γιατί.

-Γιατί δεν έχει άλλη δύναμη, απαντά ήρεμα η μητέρα της κρύβοντας έναν μικρό εκνευρισμό αφού δεν μπορεί να γλιτώσει από τις ερωτήσεις της τετράχρονης κόρης της.

-Και γιατί δεν έχει άλλη δύναμη, μαμά;

-Επειδή κανείς δεν την φροντίζει… απαντά η μαμά.

-Και ποιος μπορεί να τη φροντίσει;

-Εμείς.

-Δηλαδή εμείς την αφήνουμε να σβήσει;

–Έτσι φαίνεται.

-Είμαι πολύ λυπημένη όταν σβήνει η φωτιά. Μου αρέσουν οι φλόγες της που πάνε ψηλά! Δεν μπορεί απλά να σβήνουν… κάπου πηγαίνουν, λέει το κορίτσι προβληματισμένο και λυπημένο.

-Υπάρχει κάτι που κρατάει τη φωτιά αναμμένη, βρίσκει να πει η μαμά για να μη στενοχωρήσει κι άλλο το κορίτσι της.

-Αλήθεια; Τι; Τι;

-Ο αέρας.

-Τότε να φέρουμε αέρα, μαμά!

-Δεν είναι εύκολο, παιδί μου. Ο πολύς αέρας δημιουργεί μεγάλες φωτιές.

-Τότε να φέρουμε λίγο αέρα.

-Δεν τον ελέγχουμε εμείς τον αέρα…

Η μικρή φάνηκε πάλι αρκετά στενοχωρημένη.

-Υπάρχει ένας αέρας που ελέγχουμε όμως, μαμά. Έτσι δεν είναι;

-Ποιος είναι αυτός; ρωτάει έκπληκτη η μαμά.

-Η αναπνοή μας… λέει η μικρή που φυσάει και ξεφυσάει μπροστά στις στάχτες ώσπου η φωτιά παίρνει λίγο τα πάνω της. Έχω δει τον μπαμπά να το κάνει…

Και κάπως έτσι η μητέρα κατάλαβε πως οι ίδιες οι ανάσες μας κρατούν τη φλόγα αναμμένη.

Κάπως έτσι κατάλαβε ότι εκείνη είχε σταματήσει να αναπνέει πολύ πριν σβήσει η φλόγα του έρωτά της.

Κάπως έτσι κατάλαβε πως οι εισπνοές είναι το ίδιο σημαντικές με τις εκπνοές.

Πως η φλόγα διατηρείται ζωντανή όταν και τα δύο μέλη αναπνέουν ελεύθερα.

Κάπως έτσι λοιπόν κατάλαβε πως η φωτιά δε σβήνει απλά.

Η φωτιά χωρίς ανάσα πεθαίνει.

Όπως ακριβώς και η αγάπη.

Της Ματίνας Σταθάκη

anapnoes