Ορμάω στη ζωή, στην αγάπη, τη χαρά…
«Όρμα», ακόμα ηχεί η φωνή του πατέρα μου στ’αυτιά μου να προφέρει αυτή τη λέξη…
Τον θυμάμαι να μου το λέει κι έβλεπα στα μάτια του να καθρεφτίζεται η λαχτάρα να τα καταφέρω, ίσως πιο πολύ για εκείνον παρά για μένα. Τον ένιωθα να με καμαρώνει με το βλέμμα του. Ξέρεις, όμως, κάτι μπαμπά; Ήταν βαρύ φορτίο για μένα αυτό και δεν μπόρεσα να το σηκώσω, έστω κι αν έδινα σε όλους την εντύπωση ότι είμαι δυνατή!
«Όρμα» και μη φοβάσαι… μα υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα πολύ μπαμπά και δεν ήσουν εκεί! Κι άλλες πάλι που ενώ ήσουν εκεί, χρειαζόταν να σε προστατέψω εγώ…
Πάνε 18 χρόνια από τότε που αντίκρυσα για τελευταία φορά τα μάτια σου, από εκείνη τη βραδιά, που είχες αποφασίσει να ξεκινήσεις για ένα άλλο ταξίδι κι εγώ το μόνο που έκανα ήταν να σου κρατώ σφιχτά το χέρι, μήπως και καταφέρω να καθυστερήσω την αναχώρησή σου,μήπως ξεγελάσω τον συνταξιδιώτη σου και μείνεις λίγο ακόμη κοντά μας! Μάταια…
Προσπαθούσα να κρατήσω τη φωνή σου και την προτροπή σου ζωντανές μέσα μου, με την ψευδαίσθηση ότι θα σε κρατούσα κοντά μου. «Όρμα» και όρμηξα στην αρένα εξυπηρετώντας επιλογές άλλων. Δίνοντας τις δικές τους μάχες και ματώνοντας για τις δικές τους πληγές. Έγινα το στήριγμα και το δεκανίκι τους. Μα δεν ήμουν έτοιμη να ορμήξω σε κανέναν αγώνα, δεν το είχα διαλέξει εγώ όλο αυτό! Μα δεν ήθελα να σε απογοητεύσω… Ορμούσα, κι όλο αυτό με κούρασε, με πλήγωσε, με έκανε να χάσω τον εαυτό μου.
Οι αντοχές είχαν λιγοστέψει πια κι εγώ δεν ήθελα να ακούω τη φωνή σου. Σου είχα θυμώσει πολύ! Δεν ήταν όλο αυτό για μένα… δεν ήθελα να παλεύω πια για ξένα πράγματα. Κι ένα βράδυ, χαμένη στους φόβους και στις σκέψεις μου, ξανάκουσα τη φωνή σου, μόνο που αυτή τη φορά ήταν διαφορετική. «Όρμα» και ναι πήρα την απόφαση και όρμηξα για μένα! Για να ξαναβρώ τη ζωή που σταμάτησε στα 20 μου χρόνια, τη μέρα του θανάτου σου… «Όρμα» και ναι όρμηξα στη ζωή πραγματοποιώντας τα δικά μου όνειρα και κάνοντας πράξη τα δικά μου θέλω.
Τώρα πια ξέρω πως δε θα μπορούσα να ορμήξω στις δικές σου μάχες ούτε στις μάχες κανενός άλλου. Κι ας ήθελα να κερδίσω τη μία και μοναδική σου μάχη, με τον ύπουλο εχθρό σου, το αλκοόλ… Τώρα πια ξέρω πως ακόμα κι αν είχα τη δύναμη να κάνω κάτι τέτοιο, και πάλι δε θα τα κατάφερνα, γιατί ήταν δική σου η επιλογή, θα ήταν δική σου και η απόφαση…
Τώρα πια ξέρω πως αν κιοτέψω σε μια μάχη, αν δεν ορμήξω, θα είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Γιατί ξέρεις είναι στιγμές που κι εγώ φοβάμαι, που έχω αμφιβολίες ή δεύτερες σκέψεις, στιγμές που λυγίζω, που δεν είμαι δυνατή. Γιατί δεν πλάστηκα για να πολεμάω μόνο και να ορμάω στην αρένα της ζωής, μα έχω ευαισθησίες, έχω ανάγκη από μια αγκαλιά κι ένα καταφύγιο, αυτό που χρόνια πριν αποζητούσα σε σενα…
«Όρμα»… αυτό κάνω μπαμπά! Ορμάω στη ζωή, στην αγάπη, τη χαρά…
Χαρά Μαρκατζίνου
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.