Κλειδώσαμε

Κι επιτέλους, εμπιστεύσου το αβέβαιο αύριο και πίστεψε στην αξία του.

Eίχες κλειδώσει και πέταξες το κλειδί.

Είχες ορκιστεί πως ποτέ ξανά κανένας δεν θα σε… άνοιγε.

Κουράστηκες να “μπαίνουν” μέσα στην καρδιά σου με τα παπούτσια.

Ξυπόλητοι ήθελες να έρχονται για να μείνουν.

Είχες ορκιστεί!

Είχες νιώσει κάποτε πολλά  κι αυτό είναι κάτι περισσότερο από αδιαμφισβήτητο.

Εσύ θυμάσαι κι ας ξέχασαν οι άλλοι.

Περνάς από τους πάγκους της λαϊκής και χαϊδεύεις τους λωτούς.

Φθινόπωρο…

Στυφή η γεύση τους, μα αγαπημένη.

Μόνο το φιλί του ήταν γλυκό…

Λωτοί της λησμονιάς.

Τα χρόνια πέρασαν και όλο αυτό το κρυφτό, το δήθεν μυστήριο που σε καλύπτει με μοναδική δικαιολογία την προστασία σου και την ισχυροποίηση της άμυνάς σου, κοντεύει να σε πνίξει επικίνδυνα.

Εμβόλιο για την γρίπη έκανες…

Για τον έρωτα;

Διάλεξες μόνη σου  να κλειδώσεις και να κλειδωθείς στη σιωπή σου, έριξες ο ίδιος τον εαυτό σου σ’ ένα κλουβί με θηριοδαμαστή τους φόβους σου να δαμάσουν τα ‘θέλω’ του κορμιού και τα ‘χρειάζομαι ‘της ψυχής με μόνο αποτέλεσμα να  το σκας  από εσένα. Η αρχική σου πρόθεση να σε προστατέψεις έγινε και η μεγάλη ήττα σου  αφού πας  κόντρα στην αλήθεια σου, σε όλα εκείνα, τα απροσδιόριστα , τα μαγικά και  πολλά που νιώθεις.

Μίκρυνες το πολύ σου και έβαλες ένα νούμερο μικρότερο εαυτού να σε στενεύει επώδυνα κάνοντας δίαιτα σε ό,τι έτρεφε το Εγώ σου.

Ένα Εγώ που κατάργησες μονάχη από την ώρα που απαρνήθηκες το ΜΑΖΙ!

Δεν ντρέπεσαι που δεν νιώθεις  πια, μα για κάποιον βιολογικό λόγο ατόφιας αυτοσυντήρησης  ώρες ώρες φοβάσαι, διστάζεις, αναρωτιέσαι.

Ένας συναγερμός χτυπά και η καρδιά αρχίζει πάλι τις αρρυθμίες της.

Ιδρώνεις, κρυώνεις, ζεσταίνεσαι, νιώθεις και πάλι με μια ψυχή που διεκδικεί το χάδι και ένα κορμί που αποζητά λόγια παρήγορα!

Θες τώρα πιο πολύ από ποτέ να σε θυμηθείς και να προσφέρεις ξανά με εμπιστοσύνη το χέρι σου σε αυτόν που θα σε ρίξει και πάλι στον γκρεμό του έρωτα!

Πάμε να πέσουμε;

Θες να τσακιστούμε μαζί;

Να ματώσουμε μαζί;

Να πονέσουμε μαζί;

Θες να μεθύσουμε από έρωτα και να σπάσουμε σε 1000 κομμάτια;

Λαχταράς επώδυνα σχεδόν το χέρι σου, να αγκαλιάσει και πάλι να δέσει και  να λύσει το πάθος σου και τη γραβάτα του.

Θέλεις, μα επιλέγεις την αποστασιοποίηση, την απότομη συμπεριφορά, τα σκληρά λόγια, τα υπνωτικά χάπια και οτιδήποτε κτίζει τείχη γερά τείχη από φελιζόλ… οτιδήποτε σε απομακρύνει από την αλήθεια σου, από εσένα τον ίδιο.

Έλα, σταμάτα!

Έλα, χαστούκισε την εικόνα σου την αψεγάδιαστη!

Άφησε τα μαλλιά σου ανάκατα και οδήγησε με 180 στην εθνική του έρωτα!

Έχεις ποτέ συνειδητοποιήσει πόσα μπράβο αξίζεις ΕΣΥ που ενώ σου έσκισαν την αγάπη από πάνω σου, ενώ σε άφησαν γυμνή στους δρόμους να παγώνεις , ΕΣΥ φόρεσες κουρέλια ένα νέο ζευγάρι μάτια και τα έκανες παλτό σου;

Άστεγη του έρωτα που μια νέα αγκαλιά έγινε η χαρτόκουτα σου!

Νομίζεις φαίνεται πως τα βρήκες με σένα τόσο καλά, που έγινες ακόμη και συμβατός δότης με τον ίδιο τον  εαυτό σου!

Μικρή ανόητη, που πιστεύεις  πως μπορείς να χειριστείς τα πάντα!

Ακόμη κι εσένα, ακόμη και τους δαιμονοάγγελους που κουβαλάς και χορεύουν ζεϊμπέκικο στην πίστα στης αθάνατης ψυχής σου!

Μίλα, πες κάτι στον καθρέφτη σου.

-Καθρέφτη , καθρεφτάκι ποια είναι η πιο δυνατή;

Όχι.

Τρως το μήλο το δηλητηριασμένο και σωπαίνεις.

Κι όμως σωπαίνεις. Έχεις δηλητηριαστεί από τις σκέψεις σου, στις υποθέσεις σου, στα αδιέξοδα σενάρια και τα κείμενα σου που καις στο τζάκι, στα δάκρυα που πια φαίνονται γιατί έγιναν ρυτίδα.

Δε μιλάς… Τίποτα δεν λες ούτε  καν στα κοντινά σου πρόσωπα.

Δεν θες να μοιάσεις στην μάνα σου, δεν θες να μυρίζουν χλωρίνη η κουζίνα και τα όνειρα σου!

Δεν μιλάς στην κολλητή σου που ΤΟΛΜΗΣΕ να ερωτευθεί ξανά!

Αναλώσιμη κολλητή…

Κι εσυ;

Εσύ…

Αναλώνεσαι στις άμυνες και χάνεις όλες σου τις στιγμές.

Δε μιλάς και δεν του λες τι ξαναένιωσες!

Κρίμα! Κρίμα δυο άνθρωποι να μανιάζουν από επιθυμίες κι οι φόβοι, οι εμμονές, το χθες, οι υποθέσεις, τα τάχα μου και τα ίσως  να τους κρατούν για πάντα χωριστά.

Θα με απορρίψει λες….

Θα φύγει κι αυτός!

Άλλο ένα νούμερο που θα σβήσω από το κινητό, για να μην το καλέσω ποτέ στα μεθύσια μου την ώρα που θα ακούω Μποφίλιου!

Μίλα, γαμώτο!

Ακόμη κι αν η απάντηση είναι όχι, ακόμη και αν  το κεφάλι σου έχεις μάθει καλά να το διατηρείς ψηλά πάντα, ό,τι κι αν σου συμβαίνει, ακόμη και αν κλαις μόνη σου με μια κούπα του καφέ γεμάτη αλκοόλ, μεταμφιεσμένη σε καφεΐνη…ΤΟΛΜΗΣΕ ΤΟ.

Το χθες σου, το χθες σας, οι εμπειρίες σου, οι γρατζουνιές, τα χαστούκια κι οι μαχαιριές σου, κυρίως οι μαχαιριές σου, σε έχουν κάνει σχεδόν άτρωτη, αόρατη, αναγάπητη  κι ας μη θες να το παραδεχτείς. Με τόσα που κουβαλάς στις ντελικάτες γεμάτες τατουάζ με νεράιδες πλάτες σου, γνωρίζεις πιο καλά από τον καθένα πως μπορείς να βρεις λύση για όλα, μπορείς να τα πετύχεις όλα με τον πιο ηδονικό και ιδανικό τρόπο. Μονη σου!

ΚΙ ο έρωτας;

Ποιος έρωτας;

Ο κόμπος στο στομάχι σου, στο λαιμό σου, η δύσπνοια, οι αϋπνίες η ασφυξία σου που όλο και στενεύει; ΟΧΙ! Όλα αυτά δεν τα θες, δεν είναι για σένα πια.

Κι όμως είναι πληγωμένο αγρίμι

Μίλα, γλείψε με λόγια την πληγή σου.

Να μιλάς. Να μιλάς και να απλώνεις τα χέρια και τα μάτια, τόσο ώστε να δίνεις και σε κάποιον άλλον την ευκαιρία να γνωρίσει το πόσο πολύτιμος είσαι, πόσο ξεχωριστός έχεις γίνει μετά από όλα όσα πέρασες στο χθες σου.

Κι επιτέλους, εμπιστεύσου το αβέβαιο αύριο  και πίστεψε στην αξία του. Ίσως εκείνα τα μάτια που σε αποπλανούν καιρό τώρα, ίσως εκείνο το χαμόγελο που σε λιώνει, ίσως εκείνα τα χείλη που δεν φιλάς και δεν τραγουδάς μαζί τους τραγούδια έρωτα, ίσως αυτό το κορμί που σε ατσαλάκωτα σεντόνια κοιμάται χώρια σου να γίνει ΣΗΜΕΡΑ ό,τι θα σε κάνει να ξεχάσεις το γαμημένο αυτό χθες που κλείδωσες τον εαυτό σου!

Το κλειδί σκούριασε.
Εσύ όχι!
Ξεκλείδωσε λοιπόν!
Ένα ξυπόλητο αύριο θα μπει να το καλωσορίσεις!

Αναστασία Κορινθίου

kissmygrass