Για το χαμόγελο που μας έχει χαρίσει για λίγο.
Πρέπει να χαιρόμαστε για τους έρωτες που τελείωσαν.
Αυτούς που κράτησαν αλλά κι αυτούς που έζησαν μόνο για λίγες στιγμές.
Αυτούς που δεν ακολουθούν λογική, κανόνες, δεν έχουν αιτία, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Αυτούς που αδειάζουν το μυαλό από την σκέψη και το γεμίζουν πόνο, όνειρα, ελπίδα, απελπισία, ομορφιά, ποίηση, μουσική.
Αυτούς που δεν γίνονται συμβίωση, συντροφικότητα, οικογένεια, γάμος, παιδιά.
Αυτούς που γεννιούνται για να τελειώσουν.
Τους μοναχικούς, πάντα μοναχικός είναι ο έρωτας.
Στον έρωτα είμαστε μόνοι μας. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε τον έρωτα του άλλου, να ζήσουμε στον κόσμο του.
Αυτό που νιώθουμε είναι μόνο η ένταση της απόγνωσής του.
Γιατί ο έρωτας υπάρχει μόνο όταν υπάρχει η αγωνία του τέλους.
Πρέπει να χαιρόμαστε για τους έρωτες που τελείωσαν για την μαγική στιγμή που χάρισαν όταν αρχίζουν.
Για τον πόνο που αφήνουν όταν χάνονται. Πάντα αφήνουν πόνο. Ακόμα κι όταν δεν έχουν καν αρχίσει.
Για τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις, τις άγρυπνες νύχτες.
Για τις μελωδίες που ανακαλύπτουμε, τα ποιήματα που γράφουμε, τους στίχους, τις ζωγραφιές, τις χορογραφίες, τους κόσμους που στήνουμε.
Για την έμπνευση που συλλαμβάνει τις στιγμές από το άπειρο και τις κάνει νότες, λέξεις, χρώματα, γεύσεις, αρώματα.
Για τα δάκρυα που ξεπλένουν την ανία, την μονοτονία, την μετριότητα, την μιζέρια.
Για το ξεγύμνωμα της ψυχής, το τσαλάκωμα, την έκθεση στην κόλαση, την έκρηξη ζωής που χαρίζει.
Για την λύτρωση από το μέλλον. Γιατί ο έρωτας είναι μονο παρόν.
Για το πάγωμα του χρόνου.
Για το χαμόγελο που μας έχει χαρίσει για λίγο.
Αυτούς που κράτησαν αλλά κι αυτούς που έζησαν μόνο για λίγες στιγμές.
Αυτούς που δεν ακολουθούν λογική, κανόνες, δεν έχουν αιτία, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Αυτούς που αδειάζουν το μυαλό από την σκέψη και το γεμίζουν πόνο, όνειρα, ελπίδα, απελπισία, ομορφιά, ποίηση, μουσική.
Αυτούς που δεν γίνονται συμβίωση, συντροφικότητα, οικογένεια, γάμος, παιδιά.
Αυτούς που γεννιούνται για να τελειώσουν.
Τους μοναχικούς, πάντα μοναχικός είναι ο έρωτας.
Στον έρωτα είμαστε μόνοι μας. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε τον έρωτα του άλλου, να ζήσουμε στον κόσμο του.
Αυτό που νιώθουμε είναι μόνο η ένταση της απόγνωσής του.
Γιατί ο έρωτας υπάρχει μόνο όταν υπάρχει η αγωνία του τέλους.
Πρέπει να χαιρόμαστε για τους έρωτες που τελείωσαν για την μαγική στιγμή που χάρισαν όταν αρχίζουν.
Για τον πόνο που αφήνουν όταν χάνονται. Πάντα αφήνουν πόνο. Ακόμα κι όταν δεν έχουν καν αρχίσει.
Για τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις, τις άγρυπνες νύχτες.
Για τις μελωδίες που ανακαλύπτουμε, τα ποιήματα που γράφουμε, τους στίχους, τις ζωγραφιές, τις χορογραφίες, τους κόσμους που στήνουμε.
Για την έμπνευση που συλλαμβάνει τις στιγμές από το άπειρο και τις κάνει νότες, λέξεις, χρώματα, γεύσεις, αρώματα.
Για τα δάκρυα που ξεπλένουν την ανία, την μονοτονία, την μετριότητα, την μιζέρια.
Για το ξεγύμνωμα της ψυχής, το τσαλάκωμα, την έκθεση στην κόλαση, την έκρηξη ζωής που χαρίζει.
Για την λύτρωση από το μέλλον. Γιατί ο έρωτας είναι μονο παρόν.
Για το πάγωμα του χρόνου.
Για το χαμόγελο που μας έχει χαρίσει για λίγο.
Νίκος Σταμάτης
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.