Αντίο. Βιάζομαι τωρα.
Τι να μου πεις και πως να το καλύψεις. Δεν κουκουλώνονται ρε φίλε τα βουνά.
Μόνο ανεβαίνονται. Και εγω αυτή την αναρρίχηση, δεν τη συμπάθησα, ποτέ μου.
Γιατί ότι και να λες, όσο τώρα και να προσπαθείς, να το καλύψεις, για βουνό συζητάμε.
Ενα βουνό που επέλεξες να βάλεις ανάμεσα μας. Ακόμη και να συναντιόμαστε στην κορυφή. Το βουνό θα είναι πάντα εκει. Και το έβαλες εσυ. Δεν ήρθε μόνο του. Όυτε εγώ το κάλεσα. Το έβαλες εσυ.
Ναι ξέρω. Κάνουν λάθη οι άνθρωποι. Ναι δεν την αγάπησες οπως εμένα. Εγω ειμαι πολυ σημαντική για σενα. Πρέπει να καταλάβω πως οι άντρες έχετε διαφορετική λειτουργεια απο εμας τις γυναίκες.
Είναι καθαρά σωματικό. Δεν σημαίνει για σένα τίποτα, εκείνη. Εσυ εμένα αγαπάς και μόνο. Ενα λαθος εκανες κι ορκίζεσαι γονατιστός, πως δεν θα ξανακάνεις.
Πας καλα μωρε; Ακόμα με τις ίδιες μπούρδες υπερασπίζεστε οι άντρες την "λαδιά" σας;
Γιατι εκανες "λαδιά" φιλε μου. Και το λάδι δεν φεύγει απο το ύφασμα οσο και να το πλένεις. Μένει παντα εκει το σημάδι. Αχνοφαίνεται οσα χρονια κι αν περάσουν. Και δεν μου αρέσουν τα σημάδια. Και εσυ στα ματια μου,εισαι πια, σημαδεμένος. Μην μου ζητάς λοιπον συγχώρεση. Δεν εχω αυτή την ικανότητα. Βαρέθηκα να λαδωνεστε και μετά να ζητάτε κάθαρση.
Να προσεχές οταν έτρωγες.
Τα "λαδερά" εχουν ρίσκο. Και εσυ επέλεξες να το παρεις. Δεν σε κάθησαν με το ζόρι στο τραπέζι. Μόνος σου έκατσες. Επέλεξες να δοκιμασεις "λαδερά"
Μην μου ζητάς τωρα λοιπον, να σε καθαρίσω. Στο χα πει. Δεν πλένω πια στο χέρι. Μα δεν άκουγες.
Για μενα λοιπον, αυτα τα πράγματα, ειναι μετρημένα κουκιά. Απλά και ξεκάθαρα. Ενα κι ενα κάνουν δυο και οχι τρία φιλαράκι μου παλιό.
Και φυσικα, θα μου λείψεις. Και φυσικα, θα περάσω άσχημα.
Μα θα κλάψω και θα κλαιω για εκείνον που πέθανε.
Δεν θα μείνω ομως, να κλαιω τον νεκρό, ελπίζοντας σε μια ανάσταση.
Γιατι για θάνατο μιλάμε φιλε μου. Η απιστία ειναι, θάνατος. Και εσυ ο δολοφόνος. Ουτε καν φονιάς.
Δολοφόνος ονείρων, ελπίδας, και ψυχής. Θα φύγω λοιπον γιατι το να μείνω, δεν ειναι επιλογή. Και οσο δύσκολα και να ναι, γιατι ξερω θα ναι δύσκολα, θα ξυπνήσω ενα πρωί και δεν θα πονάω χώρια σου. Μαθαίνεις να ζεις, χωρις εκείνον που αγάπησες. Το χω ξανακάνει.
Να συνεχίσεις να ζεις, με εκείνον που σε πρόδωσε ομως, δεν μαθαίνεις ποτε.
Και θα μάθω. Οσο δύσκολο και να ναι. Θα μάθω.
Ομως, δεν θα συμβιβαστώ. Δεν θα μείνω μαζι σου, με την ελπίδα, πως μετάνιωσες, ουτε με τον φόβο, μην το ξανακάνεις.
Δεν χωράει φόβος στον έρωτα, ρε φιλε. Εγω ήθελα να σε καμαρώνω. Και τωρα ντρέπομαι. Ντρέπομαι για σένα και για την επιλογή μου.
Δεν σε συγχωρώ λοιπόν. Δεν ξερω αν ποτε κανεις πραγματικα, συγχώρεσε κανέναν, για την απιστία.
Γιατι δεν ξεχνάς να ξερεις. Το κρατάς. Παραφυλάς στην γωνία για να προλάβεις μια επόμενη. Κι αυτο δεν ειναι έρωτας. Κρυφτό ειναι. Και μεγάλωσα πολυ για να κρύβομαι. Και ξερεις και κατι;
Τελικά δεν ησουν αυτο που έψαχνα και προφανώς, δεν ήμουν ουτε εγω για σενα. Έχουμε άλλη φιλοσοφία, για το τί, είναι αποδεκτό σε μια σχέση.
Για μενα η απιστία ειναι αμάρτημα. Απο εκείνα τα θανάσιμα. Μα δεν επιθυμώ να σε σκοτώσω γιατι αυτοκτόνησες.
Στα ματια μου λοιπον, έγινες λίγος και μικρός. Και γω ήθελα να καμαρώνω. Αν δεν σε καμαρώνω πια, γιατι να ειμαι δίπλα σου. Δεν είμαστε ίσοι πια. Χάθηκε η ισορροπία.
Μας εκανες τραμπάλα. Και εμένα μου άρεσε η τσουλήθρα. Στο χα πει. Μα δεν με άκουσες. Κοίταζες να πας να "παίξεις"..
Μου έδωσες λοιπον, πλεονέκτημα σε αυτή την σχέση. Και δεν θελω, να ειμαι απο "πανω", ουτε απο "κάτω" ήθελα ποτε.
"Μπρός" ή "πισω", ήθελα.
Με στόχο το μαζι, το δίπλα.
Να περπατήσουμε παρέα, να κάνουμε αυτο το ταξιδι μαζι. Δίπλα. Κανεις απο πανω. Ουτε απο κάτω. Μονο δίπλα.
Και είχες συμφωνήσει τότε. Οπως συμφωνούν όλοι στην αρχή. Κι ύστερα το αλλάζουν.
Κι έβαλες ανάμεσά μας το βουνό.
Κι αυτο, δεν μπορεις πια, να τ´αλλάξεις μικρέ μου.
Το οτι το παραδέχτηκες, δεν σημαίνει τιποτα. Τις ενοχές σου προσπαθείς να ξεφορτώσεις.
Και δεν τις χρειάζομαι φιλε και παλε ποτε αγαπημένε.
Μάθε να ζεις με αυτές και κουβάλα τις μόνος σου.
Αρκετά τέτοια φορτία εχω στην πλάτη. Δεν χρειάζομαι ακόμα ενα.
Ουτε συγχώρεση ουτε τιμωρία. Εκανες μια επιλογή συνειδητή. Απο μενα λοιπον μην ζητάς συγχώρεση.
Δεν έγινε. Το εκανες.
Ζήσε τωρα με τα λάθη σου και ίσως σε βοηθήσει να κοντρολαρεις τα πάθη σου.
Και τωρα φεύγω μικρέ μου. Ανέβηκα εδω, ως την κορυφή του βουνού, για να κοιτάξουμε μαζι όλα εκείνα που αποφάσισες να μην ζήσουμε.
Αντίο. Βιάζομαι τωρα. Εχω να προλάβω μια ζωη. Δεν εχω χρονο για αναρρίχηση.
Μόνο ανεβαίνονται. Και εγω αυτή την αναρρίχηση, δεν τη συμπάθησα, ποτέ μου.
Γιατί ότι και να λες, όσο τώρα και να προσπαθείς, να το καλύψεις, για βουνό συζητάμε.
Ενα βουνό που επέλεξες να βάλεις ανάμεσα μας. Ακόμη και να συναντιόμαστε στην κορυφή. Το βουνό θα είναι πάντα εκει. Και το έβαλες εσυ. Δεν ήρθε μόνο του. Όυτε εγώ το κάλεσα. Το έβαλες εσυ.
Ναι ξέρω. Κάνουν λάθη οι άνθρωποι. Ναι δεν την αγάπησες οπως εμένα. Εγω ειμαι πολυ σημαντική για σενα. Πρέπει να καταλάβω πως οι άντρες έχετε διαφορετική λειτουργεια απο εμας τις γυναίκες.
Είναι καθαρά σωματικό. Δεν σημαίνει για σένα τίποτα, εκείνη. Εσυ εμένα αγαπάς και μόνο. Ενα λαθος εκανες κι ορκίζεσαι γονατιστός, πως δεν θα ξανακάνεις.
Πας καλα μωρε; Ακόμα με τις ίδιες μπούρδες υπερασπίζεστε οι άντρες την "λαδιά" σας;
Γιατι εκανες "λαδιά" φιλε μου. Και το λάδι δεν φεύγει απο το ύφασμα οσο και να το πλένεις. Μένει παντα εκει το σημάδι. Αχνοφαίνεται οσα χρονια κι αν περάσουν. Και δεν μου αρέσουν τα σημάδια. Και εσυ στα ματια μου,εισαι πια, σημαδεμένος. Μην μου ζητάς λοιπον συγχώρεση. Δεν εχω αυτή την ικανότητα. Βαρέθηκα να λαδωνεστε και μετά να ζητάτε κάθαρση.
Να προσεχές οταν έτρωγες.
Τα "λαδερά" εχουν ρίσκο. Και εσυ επέλεξες να το παρεις. Δεν σε κάθησαν με το ζόρι στο τραπέζι. Μόνος σου έκατσες. Επέλεξες να δοκιμασεις "λαδερά"
Μην μου ζητάς τωρα λοιπον, να σε καθαρίσω. Στο χα πει. Δεν πλένω πια στο χέρι. Μα δεν άκουγες.
Για μενα λοιπον, αυτα τα πράγματα, ειναι μετρημένα κουκιά. Απλά και ξεκάθαρα. Ενα κι ενα κάνουν δυο και οχι τρία φιλαράκι μου παλιό.
Και φυσικα, θα μου λείψεις. Και φυσικα, θα περάσω άσχημα.
Μα θα κλάψω και θα κλαιω για εκείνον που πέθανε.
Δεν θα μείνω ομως, να κλαιω τον νεκρό, ελπίζοντας σε μια ανάσταση.
Γιατι για θάνατο μιλάμε φιλε μου. Η απιστία ειναι, θάνατος. Και εσυ ο δολοφόνος. Ουτε καν φονιάς.
Δολοφόνος ονείρων, ελπίδας, και ψυχής. Θα φύγω λοιπον γιατι το να μείνω, δεν ειναι επιλογή. Και οσο δύσκολα και να ναι, γιατι ξερω θα ναι δύσκολα, θα ξυπνήσω ενα πρωί και δεν θα πονάω χώρια σου. Μαθαίνεις να ζεις, χωρις εκείνον που αγάπησες. Το χω ξανακάνει.
Να συνεχίσεις να ζεις, με εκείνον που σε πρόδωσε ομως, δεν μαθαίνεις ποτε.
Και θα μάθω. Οσο δύσκολο και να ναι. Θα μάθω.
Ομως, δεν θα συμβιβαστώ. Δεν θα μείνω μαζι σου, με την ελπίδα, πως μετάνιωσες, ουτε με τον φόβο, μην το ξανακάνεις.
Δεν χωράει φόβος στον έρωτα, ρε φιλε. Εγω ήθελα να σε καμαρώνω. Και τωρα ντρέπομαι. Ντρέπομαι για σένα και για την επιλογή μου.
Δεν σε συγχωρώ λοιπόν. Δεν ξερω αν ποτε κανεις πραγματικα, συγχώρεσε κανέναν, για την απιστία.
Γιατι δεν ξεχνάς να ξερεις. Το κρατάς. Παραφυλάς στην γωνία για να προλάβεις μια επόμενη. Κι αυτο δεν ειναι έρωτας. Κρυφτό ειναι. Και μεγάλωσα πολυ για να κρύβομαι. Και ξερεις και κατι;
Τελικά δεν ησουν αυτο που έψαχνα και προφανώς, δεν ήμουν ουτε εγω για σενα. Έχουμε άλλη φιλοσοφία, για το τί, είναι αποδεκτό σε μια σχέση.
Για μενα η απιστία ειναι αμάρτημα. Απο εκείνα τα θανάσιμα. Μα δεν επιθυμώ να σε σκοτώσω γιατι αυτοκτόνησες.
Στα ματια μου λοιπον, έγινες λίγος και μικρός. Και γω ήθελα να καμαρώνω. Αν δεν σε καμαρώνω πια, γιατι να ειμαι δίπλα σου. Δεν είμαστε ίσοι πια. Χάθηκε η ισορροπία.
Μας εκανες τραμπάλα. Και εμένα μου άρεσε η τσουλήθρα. Στο χα πει. Μα δεν με άκουσες. Κοίταζες να πας να "παίξεις"..
Μου έδωσες λοιπον, πλεονέκτημα σε αυτή την σχέση. Και δεν θελω, να ειμαι απο "πανω", ουτε απο "κάτω" ήθελα ποτε.
"Μπρός" ή "πισω", ήθελα.
Με στόχο το μαζι, το δίπλα.
Να περπατήσουμε παρέα, να κάνουμε αυτο το ταξιδι μαζι. Δίπλα. Κανεις απο πανω. Ουτε απο κάτω. Μονο δίπλα.
Και είχες συμφωνήσει τότε. Οπως συμφωνούν όλοι στην αρχή. Κι ύστερα το αλλάζουν.
Κι έβαλες ανάμεσά μας το βουνό.
Κι αυτο, δεν μπορεις πια, να τ´αλλάξεις μικρέ μου.
Το οτι το παραδέχτηκες, δεν σημαίνει τιποτα. Τις ενοχές σου προσπαθείς να ξεφορτώσεις.
Και δεν τις χρειάζομαι φιλε και παλε ποτε αγαπημένε.
Μάθε να ζεις με αυτές και κουβάλα τις μόνος σου.
Αρκετά τέτοια φορτία εχω στην πλάτη. Δεν χρειάζομαι ακόμα ενα.
Ουτε συγχώρεση ουτε τιμωρία. Εκανες μια επιλογή συνειδητή. Απο μενα λοιπον μην ζητάς συγχώρεση.
Δεν έγινε. Το εκανες.
Ζήσε τωρα με τα λάθη σου και ίσως σε βοηθήσει να κοντρολαρεις τα πάθη σου.
Και τωρα φεύγω μικρέ μου. Ανέβηκα εδω, ως την κορυφή του βουνού, για να κοιτάξουμε μαζι όλα εκείνα που αποφάσισες να μην ζήσουμε.
Αντίο. Βιάζομαι τωρα. Εχω να προλάβω μια ζωη. Δεν εχω χρονο για αναρρίχηση.
Ειρήνη Στέφα
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.