Κάποια μέρα…υπόσχομαι

...θα μάθω να ζω. Αλλιώς.

Κάποια μέρα θα ξυπνήσω αλλιώς.

Θα διώξω την πρωινή αχλή που θολώνει το βλέμμα μου. Θα μάθω να βλέπω στα σκοτάδια και θα κάνω φίλη τη νύχτα μαζί με όλα τα άστρα της.

Θα μάθω να κοιτώ τον ουρανό, να ακούω τα μυστικά του, μαζί και τις επιθυμίες που οι άνθρωποι φυλακίζουν σιωπηλά στους ύπνους τους.

Θα μάθω να διαβάζω όλους τους μονοσύλλαβους φόβους, τους ρόγχους, τους ήχους των ματιών, των χεριών, των κορμιών. Θα φέρω στην επιφάνεια τους φθόγγους που πνίγηκαν όταν τα χείλη σφράγισαν. Θα διαβάσω κάθε λέξη που βράζει κάτω απ' το γυμνό δέρμα.

Θα πλησιάσω κάθε διωγμένη ανάμνηση. Θα αγκαλιάσω τη σάπια μαγεία του μεσημεριού και θα ενώσω μία μία τις ρωγμές που άνοιξαν στο νου σαν ξύπνησαν οι φόβοι. Θα τις σφραγίσω με τον πολτό της λήθης.

Θα βυθίσω τις χλιαρές σιωπές στον κατακάθι του καφέ. Θα τις ρουφήξω με μιας.

Θα τις κάνω ανάσες, ελπιδοφόρες πια.

Θα φορέσω ένα χαμόγελο και θα πειστώ πως μου πάει. Θα συνταιριάξω τις άχρωμες σκέψεις με τα απλικέ κεντήματα της γιαγιάς. Θα πλάσουμε μαζί ένα πορτρέτο-χρώματα.

Θα φυτέψω όνειρα σε ανύπαρκτα παρτέρια. Εκεί θα αφήσω να ανθίσουν οι ζωές.

Κι εκείνες θα βγάλουν ρίζες, θα γίνουν θεριά. Δε θα φοβάμαι πια μη κάποιος τις θερίσει.

Θα επιτρέψω το πρώτο ρίγος να διαπεράσει το κορμί. Θα γευτώ χειμερινά χρώματα, παλιές οσμές, γνώριμες και θα τις κάνω δικές μου. Θα αφήσω να σκορπίσει στο δωμάτιο ναφθαλίνη και ντουλαπίλα.

Θα αποχαιρετήσω το καλοκαίρι –φευ- και θα αφήσω τις βροχές να ξεπλύνουν αλλοπαρμένα όνειρα, λασπωμένες νοσταλγίες, χθεσινά παραπτώματα, αλλοτινές φρεναπάτες.

Κάποια μέρα…υπόσχομαι, θα μάθω να ζω. Αλλιώς.

γράφει η Μαριλένα Μπουμπάρη

exostispress