Ακόμα και στην πιο άσχημη να δίνεις φωνή και λόγο ύπαρξης.
Πόση αλήθεια να κρύβει άραγε κάθε λέξη;
Πόσες ερμηνείες, όνειρα και επιθυμίες; Χιλιάδες έχω να σας πω εγώ.
Για αυτό λοιπόν, να τις φοβάσαι τις λέξεις. Μην τις ξεστομίζεις έτσι απλά διότι έχουν μεγάλη δύναμη. Σε εξουσιάζουν, σε δοκιμάζουν, σε προσγειώνουν στη γη αλλά σε στέλνουν και στα σύννεφα.
Μην τις απαξιώνεις γιατί τις κάνεις εχθρούς σου. Γίνε φίλος τους. Αγάπησέ τες, μα πάνω από όλα….ΝΙΩΣΕ ΤΕΣ. Κάθε λέξη ή φράση κρύβει μια ιστορία.
Ένα παρελθόν διαφορετικό από τα άλλα.
Φόβο, Πόνο, Αγάπη, Έρωτα ακόμα και Μίσος, Φθόνο, Ζήλεια. Το παρόν και το μέλλον είναι στο χέρι σου πως θα το δημιουργήσεις. Πρόσεχε όμως….Μάθε να τις χρησιμοποιείς σωστά. Την κατάλληλη ώρα, μέρα, χρόνο και τόπο.
Όσο και να μη θες να το πιστέψεις και να το παραδεχτείς, να ξέρεις πως πληγώνουν οι λέξεις.
Μπορούν να γκρεμίσουν αλλά και να ξαναχτίσουν τα πάντα. Να σε κάνουν να θες να απαρνηθείς ότι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Να σε κάνουν να θες να αλλάξεις και να γίνεις όμοιος με τους άλλους.
Μια μαριονέτα που δεν έχει κρίση, σκέψη και ψυχή.
Με άλλα λόγια, ένα άβουλο ον που το μόνο πράγμα που ξέρει είναι να καθοδηγείται από τους άλλους. Να μην είναι αυτόνομο με ελευθερία, συνείδηση και χαρακτήρα.
Να έχει στόχο και σκοπό να μειώνει ή ακόμα χειρότερα να υποβαθμίζει και να ακυρώνει τους άλλους. Να μην έχει συναισθήματα και ανθρωπιά. Πόσο σκληρό και λυπηρό είναι αυτό;
Πόσο άδικο να χάνει ο άνθρωπος τον εαυτό του; Να πνίγεται και χάνεται μέσα στις λέξεις και να μην ξέρει να τις εκφράσει; Να προσπαθεί να αφανίσει τους άλλους αντί να κοιτάει να βοηθήσει τον δικό του εαυτό, τον οποίο δεν έχει μάθει να αγαπάει και να σέβεται;
Πολύ άδικο λοιπόν.
Και να ξέρεις πως όσο μεγαλώνεις την απόστασή από τον εαυτό σου, τόσο και η Ιθάκη σου, ο προορισμός σου γίνεται πιο βαρύς και δύσκολος να τον φτάσεις. Σίγουρα υπάρχουν εμπόδια και αντιξοότητες που πρέπει να προσπεράσεις αλλά αν δεν γνωρίζεις ποιος είσαι και δεν έχεις όρια και μέτρο πουθενά, θα χάνεσαι και θα ναυαγείς σε ξένες χώρες.
Τις οποίες δεν γνωρίζεις και δεν ξέρεις πώς να τις διαχειριστείς.
Για αυτό λοιπόν, να σέβεσαι τις λέξεις.
Να τις στολίζεις με όμορφα κοσμήματα. Ακόμα και στην πιο άσχημη να δίνεις φωνή και λόγο ύπαρξης. Να τις ντύνεις με αξιοθαύμαστα ρούχα. Να τις προσέχεις. Να προσπαθείς να τις κάνεις ήχους γαλήνιους και θαλασσινούς και όχι κραυγές γεμάτες θυμό και θλίψη. Να ταξιδεύεις μαζί τους. Να τις εξωτερικεύεις μόνο όταν έχουν λόγο και αλήθεια να προβάλουν.
Μην τις αλλοιώνεις με ψεύτικες δικαιολογίες και τεχνάσματα. Πες τες από συναίσθημα και ωριμότητα. Όχι από καθήκον. Γιατί μόνο εσύ έχεις την ευθύνη τους. Και πάνω από όλα να θυμάσαι: ” Μην τις κρατάς για πολύ μέσα σου. Διότι, η ανοχή όσο μένει κλεισμένη στο σκοτάδι για καιρό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη.»
Ράντισέ τες, με τον πλούτο των χρωμάτων που μόνο εσύ ξέρεις….
Πόσες ερμηνείες, όνειρα και επιθυμίες; Χιλιάδες έχω να σας πω εγώ.
Για αυτό λοιπόν, να τις φοβάσαι τις λέξεις. Μην τις ξεστομίζεις έτσι απλά διότι έχουν μεγάλη δύναμη. Σε εξουσιάζουν, σε δοκιμάζουν, σε προσγειώνουν στη γη αλλά σε στέλνουν και στα σύννεφα.
Μην τις απαξιώνεις γιατί τις κάνεις εχθρούς σου. Γίνε φίλος τους. Αγάπησέ τες, μα πάνω από όλα….ΝΙΩΣΕ ΤΕΣ. Κάθε λέξη ή φράση κρύβει μια ιστορία.
Ένα παρελθόν διαφορετικό από τα άλλα.
Φόβο, Πόνο, Αγάπη, Έρωτα ακόμα και Μίσος, Φθόνο, Ζήλεια. Το παρόν και το μέλλον είναι στο χέρι σου πως θα το δημιουργήσεις. Πρόσεχε όμως….Μάθε να τις χρησιμοποιείς σωστά. Την κατάλληλη ώρα, μέρα, χρόνο και τόπο.
Όσο και να μη θες να το πιστέψεις και να το παραδεχτείς, να ξέρεις πως πληγώνουν οι λέξεις.
Μπορούν να γκρεμίσουν αλλά και να ξαναχτίσουν τα πάντα. Να σε κάνουν να θες να απαρνηθείς ότι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Να σε κάνουν να θες να αλλάξεις και να γίνεις όμοιος με τους άλλους.
Μια μαριονέτα που δεν έχει κρίση, σκέψη και ψυχή.
Με άλλα λόγια, ένα άβουλο ον που το μόνο πράγμα που ξέρει είναι να καθοδηγείται από τους άλλους. Να μην είναι αυτόνομο με ελευθερία, συνείδηση και χαρακτήρα.
Να έχει στόχο και σκοπό να μειώνει ή ακόμα χειρότερα να υποβαθμίζει και να ακυρώνει τους άλλους. Να μην έχει συναισθήματα και ανθρωπιά. Πόσο σκληρό και λυπηρό είναι αυτό;
Πόσο άδικο να χάνει ο άνθρωπος τον εαυτό του; Να πνίγεται και χάνεται μέσα στις λέξεις και να μην ξέρει να τις εκφράσει; Να προσπαθεί να αφανίσει τους άλλους αντί να κοιτάει να βοηθήσει τον δικό του εαυτό, τον οποίο δεν έχει μάθει να αγαπάει και να σέβεται;
Πολύ άδικο λοιπόν.
Και να ξέρεις πως όσο μεγαλώνεις την απόστασή από τον εαυτό σου, τόσο και η Ιθάκη σου, ο προορισμός σου γίνεται πιο βαρύς και δύσκολος να τον φτάσεις. Σίγουρα υπάρχουν εμπόδια και αντιξοότητες που πρέπει να προσπεράσεις αλλά αν δεν γνωρίζεις ποιος είσαι και δεν έχεις όρια και μέτρο πουθενά, θα χάνεσαι και θα ναυαγείς σε ξένες χώρες.
Τις οποίες δεν γνωρίζεις και δεν ξέρεις πώς να τις διαχειριστείς.
Για αυτό λοιπόν, να σέβεσαι τις λέξεις.
Να τις στολίζεις με όμορφα κοσμήματα. Ακόμα και στην πιο άσχημη να δίνεις φωνή και λόγο ύπαρξης. Να τις ντύνεις με αξιοθαύμαστα ρούχα. Να τις προσέχεις. Να προσπαθείς να τις κάνεις ήχους γαλήνιους και θαλασσινούς και όχι κραυγές γεμάτες θυμό και θλίψη. Να ταξιδεύεις μαζί τους. Να τις εξωτερικεύεις μόνο όταν έχουν λόγο και αλήθεια να προβάλουν.
Μην τις αλλοιώνεις με ψεύτικες δικαιολογίες και τεχνάσματα. Πες τες από συναίσθημα και ωριμότητα. Όχι από καθήκον. Γιατί μόνο εσύ έχεις την ευθύνη τους. Και πάνω από όλα να θυμάσαι: ” Μην τις κρατάς για πολύ μέσα σου. Διότι, η ανοχή όσο μένει κλεισμένη στο σκοτάδι για καιρό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη.»
Ράντισέ τες, με τον πλούτο των χρωμάτων που μόνο εσύ ξέρεις….
Της Νικόλ Παπαδοπούλου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.