Εκεί την περίμενε κι ο εαυτός της.
Ένα αυγουστιάτικο πρωινό, ξενυχτισμένη καθώς συνήθιζε να είναι, άυπνη απο ένα ακόμα βράδυ πάλης με τις σκιές του παρελθόντος της, συνειδητοποίησε πόσο άνιση ήταν η μάχη που έδινε . Πώς να πολεμήσεις τους φόβους σου χωρίς συμμάχους; Χωρίς βοήθεια; Πώς παλεύεις με κάτι που υπάρχει στις αναμνήσεις σου, στο παρελθόν σου; Κάτι που ύπουλα έρχεται για να ταράξει και το παρόν και το μέλλον σου;
Είχε καταλάβει πως όσο δυνατή κι αν ήταν, χρειαζόταν βοήθεια για να πάρει στα χέρια της τη ζωή της και ν΄αρχίσει να ξεφορτώνεται όλη τη σαβούρα κι όλα τα άχρηστα συναισθήματα που μόλυναν την ύπαρξή της. Αποφάσισε να διεκδικήσει για κείνη μια φορά, να σεβαστεί τα πρησμένα απο το κλάμα μάτια της και την τόσο εύθραυστη ιδιοσυγκρασία της.
Είχε μεγαλουργήσει χωρίς καμία βοήθεια. Είχε φτάσει πολύ ψηλά, αλλά πόσο κενή αισθανόταν χωρίς την ηρεμία της! Την ηρεμία που μπορούσε να εξωτερικεύει, αλλά με περίεργο τρόπο δεν διατηρούσε παρά για ελάχιστο χρόνο. Ήξερε καλά τι έκρυβε μέσα της, αλλά έπρεπε η ίδια να το ξαναδημιουργήσει απο την αρχή, να το ζωντανέψει, να το γεννήσει απο τα σπλάχνα της με το αίμα της και με πολύ πόνο. Έπρεπε να βουλώσει τα στόματα όλων εκείνων που της επέβαλλαν τι θα έπρεπε να είναι.
Η δουλειά που πρέπει να κάνουμε με τον εαυτό μας, με το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας, είμαι μακροχρόνια κι επίπονη. Θέλει κότσια να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να αρχίσεις να πετάς απο πάνω σου τα άχρηστα, τα λερωμένα. Κι εκείνη το έκανε. Είχε κουράγιο κι απο κότσια άλλο τίποτα!
Στάθηκε μπροστά απο το είδωλό της, ακόμα κι όταν τα πόδια της έτρεμαν και νόμιζε ότι θα καταρρεύσει κι άρχισε να πετάει τ’άχρηστα, τα βρώμικα ρούχα που της φόρεσαν. Άρχισε να αισθάνεται ελαφρύτερη, ανακουφισμένη.
Και κάπως έτσι, κάτω απο τα σκουπίδια που την είχαν φορτώσει, βρήκε όλα όσα έψαχνε. Εκεί κρυβόταν το δικό της φως. Εκεί την περίμενε κι ο εαυτός της. Μέσα στη βρωμιά και στο σκοτάδι της τον βρήκε. Τα είχε καταφέρει πια. Γιατρεύτηκε.
Είχε καταλάβει πως όσο δυνατή κι αν ήταν, χρειαζόταν βοήθεια για να πάρει στα χέρια της τη ζωή της και ν΄αρχίσει να ξεφορτώνεται όλη τη σαβούρα κι όλα τα άχρηστα συναισθήματα που μόλυναν την ύπαρξή της. Αποφάσισε να διεκδικήσει για κείνη μια φορά, να σεβαστεί τα πρησμένα απο το κλάμα μάτια της και την τόσο εύθραυστη ιδιοσυγκρασία της.
Είχε μεγαλουργήσει χωρίς καμία βοήθεια. Είχε φτάσει πολύ ψηλά, αλλά πόσο κενή αισθανόταν χωρίς την ηρεμία της! Την ηρεμία που μπορούσε να εξωτερικεύει, αλλά με περίεργο τρόπο δεν διατηρούσε παρά για ελάχιστο χρόνο. Ήξερε καλά τι έκρυβε μέσα της, αλλά έπρεπε η ίδια να το ξαναδημιουργήσει απο την αρχή, να το ζωντανέψει, να το γεννήσει απο τα σπλάχνα της με το αίμα της και με πολύ πόνο. Έπρεπε να βουλώσει τα στόματα όλων εκείνων που της επέβαλλαν τι θα έπρεπε να είναι.
Η δουλειά που πρέπει να κάνουμε με τον εαυτό μας, με το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας, είμαι μακροχρόνια κι επίπονη. Θέλει κότσια να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να αρχίσεις να πετάς απο πάνω σου τα άχρηστα, τα λερωμένα. Κι εκείνη το έκανε. Είχε κουράγιο κι απο κότσια άλλο τίποτα!
Στάθηκε μπροστά απο το είδωλό της, ακόμα κι όταν τα πόδια της έτρεμαν και νόμιζε ότι θα καταρρεύσει κι άρχισε να πετάει τ’άχρηστα, τα βρώμικα ρούχα που της φόρεσαν. Άρχισε να αισθάνεται ελαφρύτερη, ανακουφισμένη.
Και κάπως έτσι, κάτω απο τα σκουπίδια που την είχαν φορτώσει, βρήκε όλα όσα έψαχνε. Εκεί κρυβόταν το δικό της φως. Εκεί την περίμενε κι ο εαυτός της. Μέσα στη βρωμιά και στο σκοτάδι της τον βρήκε. Τα είχε καταφέρει πια. Γιατρεύτηκε.
Κατερίνα Ξυπάκη
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.