Αυτό, ναι, μπορείς να το κάνεις.
Είναι κι αυτές οι αλήθειες που όσο τις ζητάς, άλλο τόσο δεν τις θέλεις.
Οξύμωρο θα μου πεις, αλλά έτσι είναι.
Γιατί η ιδέα της αλήθειας είναι όμορφη αλλά γεννάει τρόμο. Έτσι όπως θα έρθει να σταθεί αφτιασίδωτη μπροστά σου, δε θα σκεφτεί αν θα σε πληγώσει. Απλά θα σου φανερωθεί ως έχει, δίχως ψεύτικα στολίδια, δίχως ελαφρυντικά και δικαιολογίες.
Αλήθεια. Ωμή, όπως ακριβώς τη ζήτησες.
Ή μήπως τελικά δεν έπρεπε να τη ζητήσεις;
Ταλαντεύεσαι κι εσύ.
Μήπως τελικά το ψέμα είναι καλύτερο; Μήπως η πλάνη του είναι πιο ευχάριστη; Μήπως αυτή του η ψευδαίσθηση σε κάνει πιο ευτυχισμένο;
Φτάνεις στο σημείο να το πιστεύεις. Αν είναι η αλήθεια που πονά τόσο πολύ, που απομυθοποιεί, που γονατίζει, τότε καλύτερα ένα ψέμα.
Ένα ολοστρόγγυλο, δίχως αιχμές που γρατζουνίζουν, ψέμα, όλο δικό σου. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου, να κολλά πάνω σου γάντι και να μην αφήνει άλλα κενά πέραν ενός.
Του δικού σου. Του εσωτερικού κενού σου που δεν μπορεί να καλυφθεί με τίποτα ψεύτικο.
Εκείνη η τρυπούλα στα πλαϊνά της καρδιάς σου δεν καλύπτεται με κανένα ψέμα.
Ζητά μόνο αλήθειες κι ας την πονάνε.
Ζητά να ξέρει που πατεί και τις της γίνεται.
Και δε βολεύεται με κανένα φτιασιδωμένο λογάκι. Θέλει αποδείξεις ειλικρίνειας, θέλει ωμές, αμακιγιάριστες αλήθειες.
Άσχημες ενίοτε μα πάντα λυτρωτικές.
Γι’αυτό μην τις φοβάσαι της αλήθειες. Να τις απαιτείς και να τις επιλέγεις. Κι ας μείνουν δίπλα σου μια χούφτα άνθρωποι. Θα είναι λίγοι μα αληθινοί. Θα ξέρεις τι θα ακούς από το στόμα τους, όπως κι εκείνοι θα ξέρουν τι να περιμένουν από το δικό σου.
Μόνο αλήθειες. Αλήθειες που μπήγονται κατάσαρκα και φαίνονται να πληγώνουν αλλά εν τέλει λυτρώνουν.
Κι άσε τους άλλους στις καλοφτιαγμένες πλάνες τους. Άσε τους στα ακριβά μα ψεύτικα στολίδια τους.
Εσύ ζήσε λιτά. Ζήσε ειλικρινά. Ζήσε αληθινά.
Αυτό σου πρέπει. Αρκεί να το καταλάβεις και να το επιλέξεις.
Κι όσο για τους ψεύτες που δήθεν ειλικρινώς θα βγουν στο δρόμο σου, σαν τους ανακαλύψεις, γιατί το είπε κι ο λαός ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, απομάκρυνέ τους.
Δεν τους θέλεις κοντά σου, να είσαι σίγουρος γι’αυτό. Δεν τους έχεις ανάγκη, δεν τους χρειάζεσαι.
Μόνο βρωμιά μπορούν να σου κολλήσουν. Εκείνη τη βρωμιά από τα ψέματα που έμαθε να γεννά η ψυχή τους.
Απαρνήσου τα κι ας μη χαμογελάς συνέχεια. Απαρνήσου τα κι ας μην είναι όλα πάντα τέλεια.
Δεν είναι. Είναι στον ορισμό της ζωής να μην είναι όλα πάντα τέλεια.
Πάλεψε όμως να πλησιάσουν στην τελειότητα που ονειρεύτηκες.
Αυτό, ναι, μπορείς να το κάνεις.
Οξύμωρο θα μου πεις, αλλά έτσι είναι.
Γιατί η ιδέα της αλήθειας είναι όμορφη αλλά γεννάει τρόμο. Έτσι όπως θα έρθει να σταθεί αφτιασίδωτη μπροστά σου, δε θα σκεφτεί αν θα σε πληγώσει. Απλά θα σου φανερωθεί ως έχει, δίχως ψεύτικα στολίδια, δίχως ελαφρυντικά και δικαιολογίες.
Αλήθεια. Ωμή, όπως ακριβώς τη ζήτησες.
Ή μήπως τελικά δεν έπρεπε να τη ζητήσεις;
Ταλαντεύεσαι κι εσύ.
Μήπως τελικά το ψέμα είναι καλύτερο; Μήπως η πλάνη του είναι πιο ευχάριστη; Μήπως αυτή του η ψευδαίσθηση σε κάνει πιο ευτυχισμένο;
Φτάνεις στο σημείο να το πιστεύεις. Αν είναι η αλήθεια που πονά τόσο πολύ, που απομυθοποιεί, που γονατίζει, τότε καλύτερα ένα ψέμα.
Ένα ολοστρόγγυλο, δίχως αιχμές που γρατζουνίζουν, ψέμα, όλο δικό σου. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου, να κολλά πάνω σου γάντι και να μην αφήνει άλλα κενά πέραν ενός.
Του δικού σου. Του εσωτερικού κενού σου που δεν μπορεί να καλυφθεί με τίποτα ψεύτικο.
Εκείνη η τρυπούλα στα πλαϊνά της καρδιάς σου δεν καλύπτεται με κανένα ψέμα.
Ζητά μόνο αλήθειες κι ας την πονάνε.
Ζητά να ξέρει που πατεί και τις της γίνεται.
Και δε βολεύεται με κανένα φτιασιδωμένο λογάκι. Θέλει αποδείξεις ειλικρίνειας, θέλει ωμές, αμακιγιάριστες αλήθειες.
Άσχημες ενίοτε μα πάντα λυτρωτικές.
Γι’αυτό μην τις φοβάσαι της αλήθειες. Να τις απαιτείς και να τις επιλέγεις. Κι ας μείνουν δίπλα σου μια χούφτα άνθρωποι. Θα είναι λίγοι μα αληθινοί. Θα ξέρεις τι θα ακούς από το στόμα τους, όπως κι εκείνοι θα ξέρουν τι να περιμένουν από το δικό σου.
Μόνο αλήθειες. Αλήθειες που μπήγονται κατάσαρκα και φαίνονται να πληγώνουν αλλά εν τέλει λυτρώνουν.
Κι άσε τους άλλους στις καλοφτιαγμένες πλάνες τους. Άσε τους στα ακριβά μα ψεύτικα στολίδια τους.
Εσύ ζήσε λιτά. Ζήσε ειλικρινά. Ζήσε αληθινά.
Αυτό σου πρέπει. Αρκεί να το καταλάβεις και να το επιλέξεις.
Κι όσο για τους ψεύτες που δήθεν ειλικρινώς θα βγουν στο δρόμο σου, σαν τους ανακαλύψεις, γιατί το είπε κι ο λαός ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, απομάκρυνέ τους.
Δεν τους θέλεις κοντά σου, να είσαι σίγουρος γι’αυτό. Δεν τους έχεις ανάγκη, δεν τους χρειάζεσαι.
Μόνο βρωμιά μπορούν να σου κολλήσουν. Εκείνη τη βρωμιά από τα ψέματα που έμαθε να γεννά η ψυχή τους.
Απαρνήσου τα κι ας μη χαμογελάς συνέχεια. Απαρνήσου τα κι ας μην είναι όλα πάντα τέλεια.
Δεν είναι. Είναι στον ορισμό της ζωής να μην είναι όλα πάντα τέλεια.
Πάλεψε όμως να πλησιάσουν στην τελειότητα που ονειρεύτηκες.
Αυτό, ναι, μπορείς να το κάνεις.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.