Πριν τις ετικέτες και τα barcode, οι Αρχαίοι είχαν τη σφραγίδα τους.
Στην Αρχαιότητα, το ψωμί δεν ήταν απλώς τροφή. Ήταν προϊόν αξίας, και κάθε καρβέλι έπρεπε να φέρει τη σφραγίδα του. Οι άνθρωποι τότε δεν είχαν φούρνο στο σπίτι. Πήγαιναν το έτοιμο ζυμάρι στους δημόσιους φούρνους, όπου ψήνονταν δεκάδες ή και εκατοντάδες ψωμιά μαζί. Έπρεπε λοιπόν να ξεχωρίζουν.
Η λύση ήταν απλή και ιδιοφυής: σφραγίδα. Μια μικρή μήτρα με το όνομα του ιδιοκτήτη ή του φούρναρη, η οποία πατιόταν πάνω στη ζύμη πριν ψηθεί. Έτσι, όταν έβγαινε από τον φούρνο, δεν υπήρχε αμφιβολία ποιος είχε φέρει ποιο. Ήταν το αρχαίο αντίστοιχο του barcode.
Η Πομπηία μας έχει χαρίσει μοναδικές εικόνες από σφραγισμένα καρβέλια που διατηρήθηκαν μέσα στις στάχτες του Βεζούβιου. Σε κάποια από αυτά διαβάζεις ακόμα και σήμερα λέξεις όπως «Of Celer» ή «Of Eurysaces», δηλαδή «του Κέλερη» ή «του Ευρυσάκη». Ήταν κάτι παραπάνω από σημάδι ιδιοκτησίας. Ήταν υπογραφή.
Οι σφραγίδες δεν είχαν μόνο ονόματα. Είχαν και σχέδια, σύμβολα, ακόμα και διακοσμητικά μοτίβα. Κάποιες χρησιμοποιούνταν από εμπόρους ή αρτοποιούς για να ξεχωρίσουν το προϊόν τους στην αγορά. Ήταν μια μορφή αρχαίου branding.
Κι αν αναρωτιέσαι γιατί είχε τόση σημασία να μην γίνει μπέρδεμα; Πολύ απλά, το ψωμί ήταν πολύτιμο. Ήταν η βασική τροφή της ημέρας και κάθε οικογένεια έφερνε στον φούρνο τη δική της συνταγή, με διαφορετικό αλεύρι, ζύμωμα και ποσότητες. Ήθελαν πίσω το δικό τους καρβέλι, όχι ένα ξένο.
Η τεχνική αυτή άντεξε αιώνες. Οι σφραγίδες έγιναν τέχνη, σύμβολο αξιοπιστίας και μέσο κοινωνικής ταυτότητας. Στο ψωμί αποτυπωνόταν ένα κομμάτι της καθημερινής ζωής των αρχαίων: η ανάγκη για τάξη, για αναγνώριση, για αξιοπιστία.
Η λύση ήταν απλή και ιδιοφυής: σφραγίδα. Μια μικρή μήτρα με το όνομα του ιδιοκτήτη ή του φούρναρη, η οποία πατιόταν πάνω στη ζύμη πριν ψηθεί. Έτσι, όταν έβγαινε από τον φούρνο, δεν υπήρχε αμφιβολία ποιος είχε φέρει ποιο. Ήταν το αρχαίο αντίστοιχο του barcode.
Η Πομπηία μας έχει χαρίσει μοναδικές εικόνες από σφραγισμένα καρβέλια που διατηρήθηκαν μέσα στις στάχτες του Βεζούβιου. Σε κάποια από αυτά διαβάζεις ακόμα και σήμερα λέξεις όπως «Of Celer» ή «Of Eurysaces», δηλαδή «του Κέλερη» ή «του Ευρυσάκη». Ήταν κάτι παραπάνω από σημάδι ιδιοκτησίας. Ήταν υπογραφή.
Οι σφραγίδες δεν είχαν μόνο ονόματα. Είχαν και σχέδια, σύμβολα, ακόμα και διακοσμητικά μοτίβα. Κάποιες χρησιμοποιούνταν από εμπόρους ή αρτοποιούς για να ξεχωρίσουν το προϊόν τους στην αγορά. Ήταν μια μορφή αρχαίου branding.
Κι αν αναρωτιέσαι γιατί είχε τόση σημασία να μην γίνει μπέρδεμα; Πολύ απλά, το ψωμί ήταν πολύτιμο. Ήταν η βασική τροφή της ημέρας και κάθε οικογένεια έφερνε στον φούρνο τη δική της συνταγή, με διαφορετικό αλεύρι, ζύμωμα και ποσότητες. Ήθελαν πίσω το δικό τους καρβέλι, όχι ένα ξένο.
Η τεχνική αυτή άντεξε αιώνες. Οι σφραγίδες έγιναν τέχνη, σύμβολο αξιοπιστίας και μέσο κοινωνικής ταυτότητας. Στο ψωμί αποτυπωνόταν ένα κομμάτι της καθημερινής ζωής των αρχαίων: η ανάγκη για τάξη, για αναγνώριση, για αξιοπιστία.
Γρηγόρης Κεντητός
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.