Ήταν η μόνη που φοβόταν ο Αλέξανδρος.
Δεν ήταν μια βασίλισσα σαν όλες τις άλλες. Ήταν εκείνη που τα φίδια δεν την τρόμαζαν – τα έβαζε στο λαιμό της και χόρευε μαζί τους, μπροστά στους θεούς και τους ανθρώπους. Ήταν εκείνη που ο Αλέξανδρος ο Μέγας, ο πιο ανίκητος άντρας της Ιστορίας, φοβόταν να της χαλάσει χατίρι. Κι αν ο κόσμος θυμάται τον Αλέξανδρο για τις κατακτήσεις του, η μητέρα του, η Ολυμπιάδα, έμεινε στη μνήμη των αιώνων για κάτι πιο σπάνιο: για το ότι δεν υπήρξε ποτέ θύμα της εποχής της. Μόνο θύτης.
Η Ολυμπιάδα ήταν κόρη του βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, ενός φύλου που είχε τη φήμη του πιο περήφανου και σκληροτράχηλου στον αρχαίο κόσμο. Από μικρή, μύηση στα Καβείρια Μυστήρια, θητεία σαν ιέρεια στη Δωδώνη, ζούσε σε κόσμους που λίγοι τολμούσαν να κοιτάξουν. Είχε χάρες, είχε ομορφιά, αλλά πάνω απ’ όλα είχε μια φλόγα που έκαιγε όλους τους άντρες γύρω της. Ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας την ερωτεύτηκε ακαριαία, λένε, όταν την είδε να συμμετέχει στους μυητικούς χορούς της Σαμοθράκης. Την παντρεύτηκε. Κι εκείνη, του χάρισε τον πιο τρομακτικό βασιλιά της Ιστορίας.
Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, όλα της τα σχέδια περιστράφηκαν γύρω του. Ήθελε να κυβερνήσει μέσα από εκείνον. Να ζήσει αιώνια μαζί του στην Ιστορία. Τον έπεισε ότι ο πατέρας του δεν ήταν ο Φίλιππος, αλλά ο Δίας που εμφανίστηκε σαν φίδι. Και όταν ο Φίλιππος πήρε άλλη γυναίκα, την Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα, η Ολυμπιάδα έγινε η προσωποποίηση της εκδίκησης. Φεύγει στην Ήπειρο, ανασυντάσσεται και ξαναγυρίζει με τρόπο που μόνο μια μάγισσα ή μια στρατηγός θα τολμούσε.
Δεν ήταν απλώς η μητέρα του Αλέξανδρου. Ήταν ο στρατηγός του, ο σύμβουλός του, ο φόβος του. Όταν έλειπε στις εκστρατείες, ο ίδιος της έγραφε για να μαλακώσει την οργή της. Όταν του έστελναν επιστολές γεμάτες παράπονα για εκείνη, ο Αλέξανδρος απαντούσε: «Ένα της δάκρυ αρκεί για να σβήσει χίλιες τέτοιες επιστολές».
Όμως, όσο ανεβαίνει κάποιος, τόσο περισσότεροι θέλουν την πτώση του. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, η Ολυμπιάδα έμεινε μόνη με τον εγγονό της, Αλέξανδρο Δ’. Και η Μακεδονία άρχισε να βράζει. Οι αντίπαλοί της ήταν πια στρατηγοί, χήρες βασιλέων, επίδοξοι διαδόχοι. Η ίδια, όμως, στα εβδομήντα της, αντί να αποσυρθεί, εκστρατεύει. Καταλαμβάνει τη Μακεδονία, σκοτώνει τον Φίλιππο Αρριδαίο, δολοφονεί την Ευρυδίκη, και μετατρέπει τον θρόνο σε πεδίο μάχης.
Ήταν θέμα χρόνου. Ο Κάσσανδρος την περικυκλώνει στην Πύδνα. Η πολιορκία διαρκεί επτά μήνες. Οι στρατιώτες της σφάζουν και τρώνε έναν ελέφαντα για να επιβιώσουν. Στο τέλος παραδίνεται για να σώσει το παιδί. Ο Κάσσανδρος δεν την εκτελεί. Τη δίνει στον όχλο. Και εκείνος τη λιθοβολεί μέχρι θανάτου. Το σώμα της έμεινε άταφο, όπως εκείνη είχε αφήσει τους εχθρούς της.
Ήταν μάνα, ήταν βασίλισσα, ήταν τέρας και θαύμα μαζί. Η Ολυμπιάδα ήταν μια εποχή μόνη της.
Η Ολυμπιάδα ήταν κόρη του βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, ενός φύλου που είχε τη φήμη του πιο περήφανου και σκληροτράχηλου στον αρχαίο κόσμο. Από μικρή, μύηση στα Καβείρια Μυστήρια, θητεία σαν ιέρεια στη Δωδώνη, ζούσε σε κόσμους που λίγοι τολμούσαν να κοιτάξουν. Είχε χάρες, είχε ομορφιά, αλλά πάνω απ’ όλα είχε μια φλόγα που έκαιγε όλους τους άντρες γύρω της. Ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας την ερωτεύτηκε ακαριαία, λένε, όταν την είδε να συμμετέχει στους μυητικούς χορούς της Σαμοθράκης. Την παντρεύτηκε. Κι εκείνη, του χάρισε τον πιο τρομακτικό βασιλιά της Ιστορίας.
Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, όλα της τα σχέδια περιστράφηκαν γύρω του. Ήθελε να κυβερνήσει μέσα από εκείνον. Να ζήσει αιώνια μαζί του στην Ιστορία. Τον έπεισε ότι ο πατέρας του δεν ήταν ο Φίλιππος, αλλά ο Δίας που εμφανίστηκε σαν φίδι. Και όταν ο Φίλιππος πήρε άλλη γυναίκα, την Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα, η Ολυμπιάδα έγινε η προσωποποίηση της εκδίκησης. Φεύγει στην Ήπειρο, ανασυντάσσεται και ξαναγυρίζει με τρόπο που μόνο μια μάγισσα ή μια στρατηγός θα τολμούσε.
Δεν ήταν απλώς η μητέρα του Αλέξανδρου. Ήταν ο στρατηγός του, ο σύμβουλός του, ο φόβος του. Όταν έλειπε στις εκστρατείες, ο ίδιος της έγραφε για να μαλακώσει την οργή της. Όταν του έστελναν επιστολές γεμάτες παράπονα για εκείνη, ο Αλέξανδρος απαντούσε: «Ένα της δάκρυ αρκεί για να σβήσει χίλιες τέτοιες επιστολές».
Όμως, όσο ανεβαίνει κάποιος, τόσο περισσότεροι θέλουν την πτώση του. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, η Ολυμπιάδα έμεινε μόνη με τον εγγονό της, Αλέξανδρο Δ’. Και η Μακεδονία άρχισε να βράζει. Οι αντίπαλοί της ήταν πια στρατηγοί, χήρες βασιλέων, επίδοξοι διαδόχοι. Η ίδια, όμως, στα εβδομήντα της, αντί να αποσυρθεί, εκστρατεύει. Καταλαμβάνει τη Μακεδονία, σκοτώνει τον Φίλιππο Αρριδαίο, δολοφονεί την Ευρυδίκη, και μετατρέπει τον θρόνο σε πεδίο μάχης.
Ήταν θέμα χρόνου. Ο Κάσσανδρος την περικυκλώνει στην Πύδνα. Η πολιορκία διαρκεί επτά μήνες. Οι στρατιώτες της σφάζουν και τρώνε έναν ελέφαντα για να επιβιώσουν. Στο τέλος παραδίνεται για να σώσει το παιδί. Ο Κάσσανδρος δεν την εκτελεί. Τη δίνει στον όχλο. Και εκείνος τη λιθοβολεί μέχρι θανάτου. Το σώμα της έμεινε άταφο, όπως εκείνη είχε αφήσει τους εχθρούς της.
Ήταν μάνα, ήταν βασίλισσα, ήταν τέρας και θαύμα μαζί. Η Ολυμπιάδα ήταν μια εποχή μόνη της.
Γρηγόρης Κεντητός
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.