Εμείς οι φαν του Καπουτζίδη δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο.
Οι σειρές του Γιώργου Καπουτζίδη μας χαρίζουν άφθονο γέλιο και όσες φορές κι αν τις δούμε, ποτέ δε θα τις βαρεθούμε. Αντικειμενικά, μας έχουν χαρίσει διαχρονικές ατακάρες. Αυτό όμως που κάνει τις σειρές και τις παραστάσεις του Καπουτζίδη να ξεχωρίζουν είναι τα μηνύματα που περνάνε στο κοινό. Οι χαρακτήρες που δημιουργεί είναι μεν κωμικοί αλλά ταυτόχρονα είναι και ανθρώπινοι και αφηγούνται τη δική τους αλήθεια.
Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε να προβάλλεται η δεύτερη σεζόν της σειράς «Σέρρες» που την περιμέναμε με πολλή ανυπομονησία. Από ό,τι φαίνεται η αναμονή άξιζε. Η συνέχεια είναι πολύ δυνατή και είμαστε μόλις στο δεύτερο επεισόδιο.
Η θεία Σταματίνα είναι ένας χαρακτήρας πολύ ιδιαίτερος. Κάνει έντονη την παρουσία της προκαλώντας γέλιο με τις καυστικές ατάκες που μας χαρίζει. Όμως πίσω από αυτή την κωμική φιγούρα κρύβεται μια γυναίκα που έχει βιώσει από πρώτο χέρι τι πάει να πει να είσαι μόνος. Η σκηνή που η Σταματίνα ανοίγει την καρδιά της στον αδερφό της το Λευτέρη και ουσιαστικά του μιλάει για τη μοναξιά και την αποξένωση που νιώθει όλα αυτά τα χρόνια είναι άκρως συγκινητική.
Πώς είναι να ζεις σαν outsider σε μια κοινωνία που σε βάζει στο περιθώριο επειδή είσαι διαφορετικός;
Σε μια απλή, λιτή και απέριττη σκηνή σε ένα παγκάκι σε δύο το πολύ λεπτά η Σταματίνα (aka Γιούλη Τσαγκαράκη) δίνει ένα γερό χαστούκι σε εμάς τους τηλεθεατές. Ουσιαστικά, μιλάει για το πόσο μη αποδεκτή και μόνη πώς αισθάνεται σε μια κοινωνία που την κάνει πέρα. Πόσο σκληρό είναι για κάποιον να αισθάνεται outsider, να μη νιώθει ότι ανήκει κάπου; Να νιώθει ότι ακόμη και η ίδια του η οικογένεια, οι δικοί του άνθρωποι δεν τον αποδέχονται πραγματικά; Πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις τους άλλους να απομακρύνονται από κοντά σου ψιθυρίζοντας λόγια; Κι όμως, για πολλά άτομα εκεί έξω αυτή είναι η πραγματικότητα και η Τσαγκαράκη την απέδωσε πολύ συγκινητικά στην ερμηνεία της. Όσο να πεις κι εμείς δακρύσαμε μαζί της.
Η Σταματίνα λέει σε κάποια στιγμή: «Αυτό το μαγαζί είναι και για μένα Λευτέρη». Ο υπερβάλλον ζήλος της για το gay bar του ανιψιού της είναι και δική της υπόθεση. Για έναν και μόνο λόγο: γιατί εκεί νιώθει ότι επιτέλους ανήκει. Βρήκε ένα μέρος όπου επιτέλους είναι ευπρόσδεκτη. To bar αυτό λοιπόν δεν είναι ένα ακόμη bar στις Σέρρες. Συμβολίζει κάτι βαθύτερο. Έναν χώρο για όσους ζουν στο παρασκήνιο.
Εμείς οι φαν του Καπουτζίδη δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Σε όλες του τις σειρές και τις παραστάσεις περνάει μηνύματα. Όχι με έναν τραγικό τρόπο, αλλά μέσα από την κωμωδία. Οι χαρακτήρες που δημιουργεί δεν είναι καρικατούρες, είναι αληθινοί, ανθρώπινοι. Γι’ αυτό είναι και ό,τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο πετυχημένο.
Γιώργο εμείς σε ευχαριστούμε, όρθιοι!
Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε να προβάλλεται η δεύτερη σεζόν της σειράς «Σέρρες» που την περιμέναμε με πολλή ανυπομονησία. Από ό,τι φαίνεται η αναμονή άξιζε. Η συνέχεια είναι πολύ δυνατή και είμαστε μόλις στο δεύτερο επεισόδιο.
Η θεία Σταματίνα είναι ένας χαρακτήρας πολύ ιδιαίτερος. Κάνει έντονη την παρουσία της προκαλώντας γέλιο με τις καυστικές ατάκες που μας χαρίζει. Όμως πίσω από αυτή την κωμική φιγούρα κρύβεται μια γυναίκα που έχει βιώσει από πρώτο χέρι τι πάει να πει να είσαι μόνος. Η σκηνή που η Σταματίνα ανοίγει την καρδιά της στον αδερφό της το Λευτέρη και ουσιαστικά του μιλάει για τη μοναξιά και την αποξένωση που νιώθει όλα αυτά τα χρόνια είναι άκρως συγκινητική.
Πώς είναι να ζεις σαν outsider σε μια κοινωνία που σε βάζει στο περιθώριο επειδή είσαι διαφορετικός;
Σε μια απλή, λιτή και απέριττη σκηνή σε ένα παγκάκι σε δύο το πολύ λεπτά η Σταματίνα (aka Γιούλη Τσαγκαράκη) δίνει ένα γερό χαστούκι σε εμάς τους τηλεθεατές. Ουσιαστικά, μιλάει για το πόσο μη αποδεκτή και μόνη πώς αισθάνεται σε μια κοινωνία που την κάνει πέρα. Πόσο σκληρό είναι για κάποιον να αισθάνεται outsider, να μη νιώθει ότι ανήκει κάπου; Να νιώθει ότι ακόμη και η ίδια του η οικογένεια, οι δικοί του άνθρωποι δεν τον αποδέχονται πραγματικά; Πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις τους άλλους να απομακρύνονται από κοντά σου ψιθυρίζοντας λόγια; Κι όμως, για πολλά άτομα εκεί έξω αυτή είναι η πραγματικότητα και η Τσαγκαράκη την απέδωσε πολύ συγκινητικά στην ερμηνεία της. Όσο να πεις κι εμείς δακρύσαμε μαζί της.
Η Σταματίνα λέει σε κάποια στιγμή: «Αυτό το μαγαζί είναι και για μένα Λευτέρη». Ο υπερβάλλον ζήλος της για το gay bar του ανιψιού της είναι και δική της υπόθεση. Για έναν και μόνο λόγο: γιατί εκεί νιώθει ότι επιτέλους ανήκει. Βρήκε ένα μέρος όπου επιτέλους είναι ευπρόσδεκτη. To bar αυτό λοιπόν δεν είναι ένα ακόμη bar στις Σέρρες. Συμβολίζει κάτι βαθύτερο. Έναν χώρο για όσους ζουν στο παρασκήνιο.
Εμείς οι φαν του Καπουτζίδη δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Σε όλες του τις σειρές και τις παραστάσεις περνάει μηνύματα. Όχι με έναν τραγικό τρόπο, αλλά μέσα από την κωμωδία. Οι χαρακτήρες που δημιουργεί δεν είναι καρικατούρες, είναι αληθινοί, ανθρώπινοι. Γι’ αυτό είναι και ό,τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο πετυχημένο.
Γιώργο εμείς σε ευχαριστούμε, όρθιοι!
Μαρία Μωραΐτη
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.