διπλάσια τιμή απ’ το κανονικό.
Ήταν τόσο διάσημο που οι ξένοι το αγόραζαν διπλάσια απ’ την τιμή της αγοράς. Το μέλι των Ελλήνων μοναχών είχε άρωμα λιβανιού και θεωρούνταν θεϊκό.
Στα βουνά γύρω από την Αθήνα, πολύ πριν την έλευση των σύγχρονων βιομηχανικών μελισσοκομείων, υπήρχαν μοναστήρια που έφτιαχναν μέλι τόσο καθαρό, τόσο αρωματικό και τόσο περιζήτητο, που οι ξένοι ταξιδιώτες το χαρακτήριζαν «ανώτερο από κάθε άλλο στην Ευρώπη». Το εμπόριο του γινόταν σχεδόν με όρους νομίσματος. Οι Ιταλοί το πλήρωναν διπλάσια τιμή από το κοινό μέλι της εποχής, και έλεγαν ότι μύριζε σαν λιβάνι και κερί της Παναγίας.
Το μυστικό, όπως το περιγράφει ξένος λόγιος που το είδε με τα μάτια του τον 18ο αιώνα, ήταν στη γεωγραφία. Τα μελίσσια βρίσκονταν σε μοναστήρι πάνω σε απότομο βράχο, με ανοιχτή θέα προς τον ουρανό, ανάμεσα σε αμέτρητα άγρια θυμάρια και λουλούδια που φύτρωναν σε ασβεστολιθικά εδάφη. Όπως λέει, δεν ήταν το μέλι τους γλυκό σαν ζάχαρη. Ήταν βαθύ, πικρό, με επίγευση ρητίνης και ανθέων, κάτι ανάμεσα σε θυμίαμα και ελαφρύ κρασί.
Οι κυψέλες τους ήταν φτιαγμένες από ιτιά και λασπόχωμα, πλάγιες και μακρόστενες, σκεπασμένες με φύλλα και πηλό για να προστατεύονται από τη βροχή. Το σύστημα συλλογής δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Οι καλόγεροι έπαιρναν το μέλι μόνο από το κέντρο της κυψέλης, αφήνοντας τα άκρα για τις μέλισσες. Δεν έκαιγαν, δεν έπνιγαν, δεν ταλαιπωρούσαν το σμήνος. Το κερί το χρησιμοποιούσαν σε εκκλησίες ή το πουλούσαν ξεχωριστά.
Το μοναστήρι τους είχε γίνει τόσο φημισμένο που, όπως γράφει, το επισκέπτονταν ταξιδιώτες από τη Γαλλία και τη Βενετία μόνο για να αγοράσουν λίγο από το μέλι αυτό. Ορισμένοι πίστευαν πως είχε και φαρμακευτικές ιδιότητες. Άλλοι το κρατούσαν για εξαγωγή και το πουλούσαν στην Ευρώπη με διπλάσια τιμή.
Η παραγωγή δεν ήταν μεγάλη, αλλά η ποιότητα ήταν σχεδόν θεϊκή. Ήταν ένα από τα λίγα προϊόντα της Ελλάδας που έβγαινε σε τόσο υψηλό επίπεδο. Το μέλι των μοναχών δεν ήταν απλώς τροφή. Ήταν απόδειξη ότι το ελληνικό χώμα, όταν μείνει ανόθευτο, βγάζει θαύματα.
Στα βουνά γύρω από την Αθήνα, πολύ πριν την έλευση των σύγχρονων βιομηχανικών μελισσοκομείων, υπήρχαν μοναστήρια που έφτιαχναν μέλι τόσο καθαρό, τόσο αρωματικό και τόσο περιζήτητο, που οι ξένοι ταξιδιώτες το χαρακτήριζαν «ανώτερο από κάθε άλλο στην Ευρώπη». Το εμπόριο του γινόταν σχεδόν με όρους νομίσματος. Οι Ιταλοί το πλήρωναν διπλάσια τιμή από το κοινό μέλι της εποχής, και έλεγαν ότι μύριζε σαν λιβάνι και κερί της Παναγίας.
Το μυστικό, όπως το περιγράφει ξένος λόγιος που το είδε με τα μάτια του τον 18ο αιώνα, ήταν στη γεωγραφία. Τα μελίσσια βρίσκονταν σε μοναστήρι πάνω σε απότομο βράχο, με ανοιχτή θέα προς τον ουρανό, ανάμεσα σε αμέτρητα άγρια θυμάρια και λουλούδια που φύτρωναν σε ασβεστολιθικά εδάφη. Όπως λέει, δεν ήταν το μέλι τους γλυκό σαν ζάχαρη. Ήταν βαθύ, πικρό, με επίγευση ρητίνης και ανθέων, κάτι ανάμεσα σε θυμίαμα και ελαφρύ κρασί.
Οι κυψέλες τους ήταν φτιαγμένες από ιτιά και λασπόχωμα, πλάγιες και μακρόστενες, σκεπασμένες με φύλλα και πηλό για να προστατεύονται από τη βροχή. Το σύστημα συλλογής δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Οι καλόγεροι έπαιρναν το μέλι μόνο από το κέντρο της κυψέλης, αφήνοντας τα άκρα για τις μέλισσες. Δεν έκαιγαν, δεν έπνιγαν, δεν ταλαιπωρούσαν το σμήνος. Το κερί το χρησιμοποιούσαν σε εκκλησίες ή το πουλούσαν ξεχωριστά.
Το μοναστήρι τους είχε γίνει τόσο φημισμένο που, όπως γράφει, το επισκέπτονταν ταξιδιώτες από τη Γαλλία και τη Βενετία μόνο για να αγοράσουν λίγο από το μέλι αυτό. Ορισμένοι πίστευαν πως είχε και φαρμακευτικές ιδιότητες. Άλλοι το κρατούσαν για εξαγωγή και το πουλούσαν στην Ευρώπη με διπλάσια τιμή.
Η παραγωγή δεν ήταν μεγάλη, αλλά η ποιότητα ήταν σχεδόν θεϊκή. Ήταν ένα από τα λίγα προϊόντα της Ελλάδας που έβγαινε σε τόσο υψηλό επίπεδο. Το μέλι των μοναχών δεν ήταν απλώς τροφή. Ήταν απόδειξη ότι το ελληνικό χώμα, όταν μείνει ανόθευτο, βγάζει θαύματα.
Γρηγόρης Κεντητός
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.