Πώς 30 άνθρωποι βούτηξαν στον γκρεμό και μία κοπέλα σώθηκε από μια... πόρτα.
Ήταν Χριστούγεννα του 1958 όταν ένα γερασμένο λεωφορείο του ΚΤΕΛ Ιωαννίνων μετατράπηκε σε θανάσιμη παγίδα. Η μαρτυρία της μοναδικής γυναίκας που σώθηκε, καθηλώνει.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1958, οι κάτοικοι των απομονωμένων χωριών των Τζουμέρκων ετοιμάζονταν να υποδεχτούν τα Χριστούγεννα. Κάποιοι επέστρεφαν στα πατρικά τους, άλλοι πήγαιναν να συναντήσουν αγαπημένους. Εκείνο το πρωινό, ένα παλιό λεωφορείο του ΚΤΕΛ Ιωαννίνων ξεκίνησε για το χωριό Χουλιαράδες, μεταφέροντας 22 ψυχές.
Στην πορεία, κι ενώ το όχημα είχε ήδη φτάσει στα όριά του, επιβιβάστηκαν 11 ακόμα άντρες που επέστρεφαν από γάμο. Ο οδηγός, παρότι αρχικά δίστασε, ενέδωσε στην πίεση. Η τύχη όμως δεν είχε άλλα περιθώρια.
Η διαδρομή του τρόμου: Μία στροφή, ένας γκρεμός, 300 μέτρα κενό
Στις 8:45 το πρωί, στη θέση «Κέδρος» κοντά στο Τσίμποβο, το λεωφορείο σταματά για να στρίψει. Ο δρόμος, στενός και γεμάτος λάσπη από την κακοκαιρία. Ο εισπράκτορας κατεβαίνει να τοποθετήσει πέτρες πίσω από τους τροχούς. Η κίνηση καθυστέρησε. Το λεωφορείο άρχισε να υποχωρεί.
Και τότε, η τραγωδία ξετυλίγεται σαν φιλμ εποχής με φινάλε τρόμου: Το όχημα πέφτει στο κενό, γκρεμίζεται από ύψος 300 μέτρων και καταλήγει στον Άραχθο ποταμό, κουβαλώντας στον θάνατο 28 ψυχές.
Η Σταυρούλα που "γεννήθηκε" δεύτερη φορά
Η Σταυρούλα Κωνσταντινίδη – Βράνου, τότε μόλις 20 ετών, καθόταν μπροστά. Η πόρτα του λεωφορείου είχε μείνει ανοιχτή από τον εισπράκτορα. Και αυτή η ανοιχτή πόρτα της έσωσε τη ζωή.
«Ξαφνικά το λεωφορείο άρχισε να γλιστρά προς τα πίσω… με πέταξε έξω… προσγειώθηκα πάνω σε μια πέτρα. Είδα το λεωφορείο να κάνει τούμπες, οι ρόδες στον αέρα… και μετά, χάθηκε.»
Η μαρτυρία της στην Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων σοκάρει:
«Άκουσα φωνές και βογγητά. Ο εισπράκτορας έπαθε σοκ. Εγώ ήμουν εκεί… μόνη… σώα… και δεν καταλάβαινα γιατί.»
Η Ελλάδα πάγωσε
Όταν η είδηση έφτασε στα Γιάννενα και στα χωριά, άνθρωποι έτρεχαν με τα πόδια και τα ζώα για να δουν αν ήταν μέσα στο λεωφορείο οι δικοί τους. Τα σώματα ανασύρθηκαν μέσα από τη χαράδρα, συντριμμένα. Ο απολογισμός: 29 νεκροί (28 επιτόπου και μία κοπέλα αργότερα στο νοσοκομείο). Μόλις πέντε σώθηκαν.
Η σιωπή του δρόμου και το γλυπτό της μνήμης
Μετά το δυστύχημα, το ΚΤΕΛ σταμάτησε τα δρομολόγια στην περιοχή. Ο δρόμος βελτιώθηκε δεκαετίες αργότερα, αλλά η σκιά του γεγονότος παρέμεινε.
Στο σημείο, σήμερα, ένα γλυπτό του Θόδωρου Παπαγιάννη – τσαλακωμένο, από μέταλλο – στέκεται πάνω από τον γκρεμό. Όχι σαν απλό μνημείο, αλλά σαν ουρλιαχτό από το παρελθόν: να θυμίζει ότι κάποτε, ένα λεωφορείο δεν έφτασε ποτέ.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1958, οι κάτοικοι των απομονωμένων χωριών των Τζουμέρκων ετοιμάζονταν να υποδεχτούν τα Χριστούγεννα. Κάποιοι επέστρεφαν στα πατρικά τους, άλλοι πήγαιναν να συναντήσουν αγαπημένους. Εκείνο το πρωινό, ένα παλιό λεωφορείο του ΚΤΕΛ Ιωαννίνων ξεκίνησε για το χωριό Χουλιαράδες, μεταφέροντας 22 ψυχές.
Η διαδρομή του τρόμου: Μία στροφή, ένας γκρεμός, 300 μέτρα κενό
Στις 8:45 το πρωί, στη θέση «Κέδρος» κοντά στο Τσίμποβο, το λεωφορείο σταματά για να στρίψει. Ο δρόμος, στενός και γεμάτος λάσπη από την κακοκαιρία. Ο εισπράκτορας κατεβαίνει να τοποθετήσει πέτρες πίσω από τους τροχούς. Η κίνηση καθυστέρησε. Το λεωφορείο άρχισε να υποχωρεί.
Και τότε, η τραγωδία ξετυλίγεται σαν φιλμ εποχής με φινάλε τρόμου: Το όχημα πέφτει στο κενό, γκρεμίζεται από ύψος 300 μέτρων και καταλήγει στον Άραχθο ποταμό, κουβαλώντας στον θάνατο 28 ψυχές.
Η Σταυρούλα που "γεννήθηκε" δεύτερη φορά
Η Σταυρούλα Κωνσταντινίδη – Βράνου, τότε μόλις 20 ετών, καθόταν μπροστά. Η πόρτα του λεωφορείου είχε μείνει ανοιχτή από τον εισπράκτορα. Και αυτή η ανοιχτή πόρτα της έσωσε τη ζωή.
«Ξαφνικά το λεωφορείο άρχισε να γλιστρά προς τα πίσω… με πέταξε έξω… προσγειώθηκα πάνω σε μια πέτρα. Είδα το λεωφορείο να κάνει τούμπες, οι ρόδες στον αέρα… και μετά, χάθηκε.»
Η μαρτυρία της στην Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων σοκάρει:
«Άκουσα φωνές και βογγητά. Ο εισπράκτορας έπαθε σοκ. Εγώ ήμουν εκεί… μόνη… σώα… και δεν καταλάβαινα γιατί.»
Η Ελλάδα πάγωσε
Η σιωπή του δρόμου και το γλυπτό της μνήμης
Μετά το δυστύχημα, το ΚΤΕΛ σταμάτησε τα δρομολόγια στην περιοχή. Ο δρόμος βελτιώθηκε δεκαετίες αργότερα, αλλά η σκιά του γεγονότος παρέμεινε.
Στο σημείο, σήμερα, ένα γλυπτό του Θόδωρου Παπαγιάννη – τσαλακωμένο, από μέταλλο – στέκεται πάνω από τον γκρεμό. Όχι σαν απλό μνημείο, αλλά σαν ουρλιαχτό από το παρελθόν: να θυμίζει ότι κάποτε, ένα λεωφορείο δεν έφτασε ποτέ.
e-daily
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.