Νέτα, σκέτα. Δίχως φροϋδικές αναλύσεις.
Ο κόσμος τους λέει κυνικούς.
Δεν έγιναν έτσι μετά από κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός. Απλά έτσι γεννήθηκαν. Από μωρά, η φάτσα τους είχε ένα στραβό, ειρωνικό θαρρείς, χαμόγελο. Το ίδιο διατήρησαν και τα ενήλικα τους μούτρα.
Δεν το νιώθουν κουσούρι. Αντίθετα το γουστάρουν τρελά.
Υπήρξαν γκόμενες που θέλησαν να τους το παίξουν ψυχολόγοι. Αναζήτησαν στα βάθη της ύπαρξης τους τις αιτίες, τα τραύματα και τα απωθημένα εκείνα, που τους έκαναν αυτό που ήταν. Τις χώρισαν. Αν ήθελαν ψυχολόγο θα πλήρωναν έναν. Είναι κυνικοί γιατί έτσι είναι. Νέτα, σκέτα. Δίχως φροϋδικές αναλύσεις.
Το σύνδρομο του καλού παιδιού, τους είναι άγνωστο. Λένε αυτό που σκέφτονται, όπως κι όταν το σκέφτονται. Δίχως υποκρισίες και φτιασίδια. Γυμνή αλήθεια. Με χιούμορ που ενίοτε μαυρίζει και αυτοσαρκασμό.
Οι μετρημένοι στα δάχτυλα φίλοι τους, εκείνοι που τ’ αυτιά τους δεν αποζητούν χάιδεμα και δεν προσβάλλονται εύκολα, τους ξέρουν και τους δέχονται. Οι άλλοι φεύγουν αδιάβαστοι. Δεν κάνει ο ένας στο άλλον, προφανώς…
Δεν είναι δήθεν. Είναι απλά γνήσιοι. Κανένα μαγείρεμα σκέψης. Στο σταυρό που λέμε, πετούν τα πάντα. Κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Και μαζεύουν. Πτώματα, βρισίδια ή χαμόγελα. Εκείνα τα χαμόγελα τα κρατούν. Ακομπλεξάριστα, αυθόρμητα, πηγαία.
Στο σχολείο η μάνα τους είχε λιώσει αμέτρητες σόλες στο πήγαινε έλα. Κάθε βδομάδα την καλούσε η δασκάλα. «Καλό και πανέξυπνο παιδί, αλλά αυτό το στόμα του οχετός» , παραπονιόταν. Κατέβαζε τα μούτρα η κακομοίρα. Με τον καιρό σήκωσε τα χέρια ψηλά. Τους αποδέχτηκε. Κάποιες φορές μάλιστα κρυφογελούσε με κάποια πετυχημένη αλήθεια που ξεστόμιζαν.
Στη δουλειά βέβαια έχουν θέμα. Το γλύψιμο δεν τους πηγαίνει καθόλου. Και δεν το κάνουν. Από το να χάσουν τον εαυτό τους, αφήνουν τους άλλους να κερδίζουν καρέκλες και bonus κι ας μην είναι καλύτεροι τους. Μια χαρά τα βγάζουν πέρα κι έτσι.
Δέχονται τη ζωή ωραία όπως ήταν. Όχι ωραιοποιημένη.
Αμακιγιάριστη.
Διασκεδάζουν με τους γύρω τους όταν εκείνοι λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Όταν πετούν αλήθειες στα μούτρα.
Μα αφού το λένε σεξ, γιατί να το αλλάξουν; Τι στο καλό είναι αυτό το «σεχ»; Τι τόλμη χρειάζεται πια ένα «ξ» στο τέλος μιας λέξης;
Τους λένε αγενείς, γραφικούς, αναίσθητους. Αυτοί πάλι θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντικούς. Και δυστυχώς για τους άλλους, δυσβάσταχτα ειλικρινείς.
Ίσως βέβαια κάποια φορά να πήγαν να πουλήσουν τους εαυτούς τους. Για κάποιο κορίτσι με όμορφα μάτια και μαλλιά. Με μπαλέτα, πιάνα και γαλλικά. Που το είχαν με το σεις και με το σας για να μην τρομάξει. Κι εκείνοι στα αμφίρροπα. Έγιναν άλλοι μα δεν το άντεξαν πολύ. Ένα μήνα; Άντε δύο.
Καλό το σεξ, αλλά δεν έχει πλάκα να μην είναι ο εαυτός τους.
Κάθε που πήγαινε να τους ξεφύγει κάτι, δαγκωνόταν. Πληγές το στόμα τους. Νισάφι. Ώσπου ήρθε ή ώρα που δεν άντεξαν. Καυγάς; Κάτι άλλο; Αδιάφορο. Άνοιξαν το στοματάκι τους και μοίρασαν εγκεφαλικά. Την ίδια στιγμή που τους παράτησε το κορίτσι, ανάσαναν κι αυτοί ελεύθερα…
Δεν αδιαφορούν για την ηθική και την ευπρέπεια, όπως πολλοί τους κατηγορούν. Δε θα σκότωναν, ούτε θα αδικούσαν ποτέ κανέναν. Αλλά το δήθεν δεν το αντέχουν. Αισχροί, πρόστυχοι, ψυχάκιες. Όλα τους τα έχουν προσάψει. Δεν αντέχουν τις αλήθειες τους. Δεν αντέχουν τη γυμνή πραγματικότητα που τους παρουσιάζουν. Για τη ζωή, την κοινωνία, τους εαυτούς τους.
«Μένουν στο στόμα σου και χάνουν την καρδιά σου», άκουσαν κάποτε να τους λένε. Άδικο δεν είχε εκείνος που το είπε. Αλλά είναι ευτυχισμένοι έτσι. Και σίγουροι. Βλέπουν τα πράγματα δίχως αυταπάτες. Όπως είναι κι όχι όπως έπρεπε ή θα ήθελαν να είναι.
Ζουν στον αληθινό κόσμο κι όχι στην παραμυθούπολη. Και οι άνθρωποι που μένουν κοντά τους είναι αληθινοί. Ούτε κόλακες, ούτε παρτάκηδες. Ειλικρινή αισθήματα, αυθεντικές ανθρώπινες σχέσεις. Φίλοι από επιλογή και πλήρη συνείδηση. Όχι από συμφέρον, ούτε από συνήθεια.
Στον έρωτα έχουν βέβαια ακόμη ένα θεματάκι, αλλά δεν παύουν να ελπίζουν. Ρομαντικοί δεν είναι επ’ ουδενί, αλλά όσο να πεις μια ελπίδα την έχουν.
Πως θα βρεθεί κάποια στιγμή η ηρωίδα που θα αντέξει δίπλα τους.
Εκείνη που θα μυρίσει μαζί τους λουλούδια κι αντί να ψάξει κρυμμένες ανθοδέσμες και δαχτυλίδια, θα ψάξει πρώτη να εντοπίσει το φέρετρο*.
Αυτή την ηρωίδα μη σου πω ότι θα την παντρευτούν κιόλας.
«Kυνικός είναι ο άνθρωπος που όταν μυρίζει λουλούδια, ψάχνει να βρει το φέρετρο».
H.L. Mencken
Δεν το νιώθουν κουσούρι. Αντίθετα το γουστάρουν τρελά.
Υπήρξαν γκόμενες που θέλησαν να τους το παίξουν ψυχολόγοι. Αναζήτησαν στα βάθη της ύπαρξης τους τις αιτίες, τα τραύματα και τα απωθημένα εκείνα, που τους έκαναν αυτό που ήταν. Τις χώρισαν. Αν ήθελαν ψυχολόγο θα πλήρωναν έναν. Είναι κυνικοί γιατί έτσι είναι. Νέτα, σκέτα. Δίχως φροϋδικές αναλύσεις.
Το σύνδρομο του καλού παιδιού, τους είναι άγνωστο. Λένε αυτό που σκέφτονται, όπως κι όταν το σκέφτονται. Δίχως υποκρισίες και φτιασίδια. Γυμνή αλήθεια. Με χιούμορ που ενίοτε μαυρίζει και αυτοσαρκασμό.
Οι μετρημένοι στα δάχτυλα φίλοι τους, εκείνοι που τ’ αυτιά τους δεν αποζητούν χάιδεμα και δεν προσβάλλονται εύκολα, τους ξέρουν και τους δέχονται. Οι άλλοι φεύγουν αδιάβαστοι. Δεν κάνει ο ένας στο άλλον, προφανώς…
Δεν είναι δήθεν. Είναι απλά γνήσιοι. Κανένα μαγείρεμα σκέψης. Στο σταυρό που λέμε, πετούν τα πάντα. Κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Και μαζεύουν. Πτώματα, βρισίδια ή χαμόγελα. Εκείνα τα χαμόγελα τα κρατούν. Ακομπλεξάριστα, αυθόρμητα, πηγαία.
Στο σχολείο η μάνα τους είχε λιώσει αμέτρητες σόλες στο πήγαινε έλα. Κάθε βδομάδα την καλούσε η δασκάλα. «Καλό και πανέξυπνο παιδί, αλλά αυτό το στόμα του οχετός» , παραπονιόταν. Κατέβαζε τα μούτρα η κακομοίρα. Με τον καιρό σήκωσε τα χέρια ψηλά. Τους αποδέχτηκε. Κάποιες φορές μάλιστα κρυφογελούσε με κάποια πετυχημένη αλήθεια που ξεστόμιζαν.
Στη δουλειά βέβαια έχουν θέμα. Το γλύψιμο δεν τους πηγαίνει καθόλου. Και δεν το κάνουν. Από το να χάσουν τον εαυτό τους, αφήνουν τους άλλους να κερδίζουν καρέκλες και bonus κι ας μην είναι καλύτεροι τους. Μια χαρά τα βγάζουν πέρα κι έτσι.
Δέχονται τη ζωή ωραία όπως ήταν. Όχι ωραιοποιημένη.
Αμακιγιάριστη.
Διασκεδάζουν με τους γύρω τους όταν εκείνοι λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Όταν πετούν αλήθειες στα μούτρα.
Μα αφού το λένε σεξ, γιατί να το αλλάξουν; Τι στο καλό είναι αυτό το «σεχ»; Τι τόλμη χρειάζεται πια ένα «ξ» στο τέλος μιας λέξης;
Τους λένε αγενείς, γραφικούς, αναίσθητους. Αυτοί πάλι θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντικούς. Και δυστυχώς για τους άλλους, δυσβάσταχτα ειλικρινείς.
Ίσως βέβαια κάποια φορά να πήγαν να πουλήσουν τους εαυτούς τους. Για κάποιο κορίτσι με όμορφα μάτια και μαλλιά. Με μπαλέτα, πιάνα και γαλλικά. Που το είχαν με το σεις και με το σας για να μην τρομάξει. Κι εκείνοι στα αμφίρροπα. Έγιναν άλλοι μα δεν το άντεξαν πολύ. Ένα μήνα; Άντε δύο.
Καλό το σεξ, αλλά δεν έχει πλάκα να μην είναι ο εαυτός τους.
Κάθε που πήγαινε να τους ξεφύγει κάτι, δαγκωνόταν. Πληγές το στόμα τους. Νισάφι. Ώσπου ήρθε ή ώρα που δεν άντεξαν. Καυγάς; Κάτι άλλο; Αδιάφορο. Άνοιξαν το στοματάκι τους και μοίρασαν εγκεφαλικά. Την ίδια στιγμή που τους παράτησε το κορίτσι, ανάσαναν κι αυτοί ελεύθερα…
Δεν αδιαφορούν για την ηθική και την ευπρέπεια, όπως πολλοί τους κατηγορούν. Δε θα σκότωναν, ούτε θα αδικούσαν ποτέ κανέναν. Αλλά το δήθεν δεν το αντέχουν. Αισχροί, πρόστυχοι, ψυχάκιες. Όλα τους τα έχουν προσάψει. Δεν αντέχουν τις αλήθειες τους. Δεν αντέχουν τη γυμνή πραγματικότητα που τους παρουσιάζουν. Για τη ζωή, την κοινωνία, τους εαυτούς τους.
«Μένουν στο στόμα σου και χάνουν την καρδιά σου», άκουσαν κάποτε να τους λένε. Άδικο δεν είχε εκείνος που το είπε. Αλλά είναι ευτυχισμένοι έτσι. Και σίγουροι. Βλέπουν τα πράγματα δίχως αυταπάτες. Όπως είναι κι όχι όπως έπρεπε ή θα ήθελαν να είναι.
Ζουν στον αληθινό κόσμο κι όχι στην παραμυθούπολη. Και οι άνθρωποι που μένουν κοντά τους είναι αληθινοί. Ούτε κόλακες, ούτε παρτάκηδες. Ειλικρινή αισθήματα, αυθεντικές ανθρώπινες σχέσεις. Φίλοι από επιλογή και πλήρη συνείδηση. Όχι από συμφέρον, ούτε από συνήθεια.
Στον έρωτα έχουν βέβαια ακόμη ένα θεματάκι, αλλά δεν παύουν να ελπίζουν. Ρομαντικοί δεν είναι επ’ ουδενί, αλλά όσο να πεις μια ελπίδα την έχουν.
Πως θα βρεθεί κάποια στιγμή η ηρωίδα που θα αντέξει δίπλα τους.
Εκείνη που θα μυρίσει μαζί τους λουλούδια κι αντί να ψάξει κρυμμένες ανθοδέσμες και δαχτυλίδια, θα ψάξει πρώτη να εντοπίσει το φέρετρο*.
Αυτή την ηρωίδα μη σου πω ότι θα την παντρευτούν κιόλας.
«Kυνικός είναι ο άνθρωπος που όταν μυρίζει λουλούδια, ψάχνει να βρει το φέρετρο».
H.L. Mencken
Στεύη Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.