Ουδείς αναμάρτητος...
Για όλα εκείνα που τάξαμε, μα δεν τηρήσαμε το λόγο μας και δεν τα κάναμε ποτέ.
Για όσα ξεστομίσαμε εν βρασμώ ή δίχως να τα πολυσκεφτούμε και κάποιους πληγώσαμε ή αδικήσαμε.
Γι’ αυτούς που ουσιαστικά δεν καταφέραμε ποτέ να τους συγχωρέσουμε κι ας το παίζουμε άνθρωποι καλοί, γεμάτοι κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Για εκείνους που απορρίψαμε γιατί τους νιώσαμε “λίγους” για εμάς, ενώ πονέσαμε και θυμώσαμε με αυτούς που απέρριψαν εμάς.
Για όλες τις φορές που βάλαμε τον εαυτό μας και τη βολή μας πάνω πάνω και σκεπάσαμε τη φωνή μέσα μας που μας έλεγε ότι ίσως κάποιος μας χρειάζεται.
Για όσους βιαστήκαμε να κρίνουμε, να κατακρίνουμε και ενίοτε να χλευάσουμε.
Για τα λάθη που κάναμε και δεν παραδεχτήκαμε ποτέ, ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό.
Για τα ψέμματα που “χρειάστηκε” να πούμε και τα βαφτίσαμε “αναγκαστικά”.
Για τις συγγνώμες που δε ζητήσαμε.
Για τους φίλους που προδώσαμε ή αφήσαμε τη ζωή να μας απομακρύνει.
Για τα “σ’ αγαπώ” που βιαστήκαμε να προφέρουμε.
Για τα “σ’ αγαπώ” που δεν είπαμε εκεί που έπρεπε και όταν έπρεπε να το κάνουμε.
Για όσες φορές επιτρέψαμε στον υπερφίαλο εγωισμό μας να μιλήσει και να πράξει – παραμερίζοντας την ψυχή μας, την ανθρωπιά μας, τα πραγματικά “θέλω” μας…
… κρινόμαστε ΕΝΟΧΟΙ!
Όλοι μας!
Ας μη γελιόμαστε.
********************
Ωραία όλα αυτά που γράφουμε – καλή ώρα όπως εγώ τώρα.
Ωραίες οι ρήσεις και οι φιλοσοφίες που ποστάρουμε και δείχνουμε ότι αυτά πρεσβεύουμε.
Αλλά κάθε τόσο καλό είναι να κάνουμε και λίγη αυτοκριτική,
κοιτάζοντάς μας κατάματα στον καθρέφτη μας.
Ουδείς αναμάρτητος, παιδιά,
ουδείς αλάνθαστος,
ουδείς αναντικατάστατος,
ουδείς άμοιρος ευθυνών…
Για όσα ξεστομίσαμε εν βρασμώ ή δίχως να τα πολυσκεφτούμε και κάποιους πληγώσαμε ή αδικήσαμε.
Γι’ αυτούς που ουσιαστικά δεν καταφέραμε ποτέ να τους συγχωρέσουμε κι ας το παίζουμε άνθρωποι καλοί, γεμάτοι κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Για εκείνους που απορρίψαμε γιατί τους νιώσαμε “λίγους” για εμάς, ενώ πονέσαμε και θυμώσαμε με αυτούς που απέρριψαν εμάς.
Για όλες τις φορές που βάλαμε τον εαυτό μας και τη βολή μας πάνω πάνω και σκεπάσαμε τη φωνή μέσα μας που μας έλεγε ότι ίσως κάποιος μας χρειάζεται.
Για όσους βιαστήκαμε να κρίνουμε, να κατακρίνουμε και ενίοτε να χλευάσουμε.
Για τα λάθη που κάναμε και δεν παραδεχτήκαμε ποτέ, ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό.
Για τα ψέμματα που “χρειάστηκε” να πούμε και τα βαφτίσαμε “αναγκαστικά”.
Για τις συγγνώμες που δε ζητήσαμε.
Για τους φίλους που προδώσαμε ή αφήσαμε τη ζωή να μας απομακρύνει.
Για τα “σ’ αγαπώ” που βιαστήκαμε να προφέρουμε.
Για τα “σ’ αγαπώ” που δεν είπαμε εκεί που έπρεπε και όταν έπρεπε να το κάνουμε.
Για όσες φορές επιτρέψαμε στον υπερφίαλο εγωισμό μας να μιλήσει και να πράξει – παραμερίζοντας την ψυχή μας, την ανθρωπιά μας, τα πραγματικά “θέλω” μας…
… κρινόμαστε ΕΝΟΧΟΙ!
Όλοι μας!
Ας μη γελιόμαστε.
********************
Ωραία όλα αυτά που γράφουμε – καλή ώρα όπως εγώ τώρα.
Ωραίες οι ρήσεις και οι φιλοσοφίες που ποστάρουμε και δείχνουμε ότι αυτά πρεσβεύουμε.
Αλλά κάθε τόσο καλό είναι να κάνουμε και λίγη αυτοκριτική,
κοιτάζοντάς μας κατάματα στον καθρέφτη μας.
Ουδείς αναμάρτητος, παιδιά,
ουδείς αλάνθαστος,
ουδείς αναντικατάστατος,
ουδείς άμοιρος ευθυνών…
Κατερίνα Πανταλέων
metaximas
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.