Για να μάθει κανείς να εκτιμάει κάτι, πρέπει πρώτα να το χάσει.
Αν κάποιος μου έλεγε ότι σήμερα θα μπορούσα να αφιερώσω αυτό το κείμενο στον παππού μου, θα γελούσα και θα του έλεγα ότι μάλλον δεν τα ξέρει καλά τα πράγματα. Θα μου πείτε, γιατί; Ούτε η πρώτη αφιέρωση σε παππούδες θα ήταν, ούτε και η τελευταία φαντάζομαι. Και θα σας απαντήσω, ναι, αλλά εγώ στον παππού μου δεν θα αφιέρωνα ούτε στίχο από τραγούδι!
Πολύ μεγάλη κουβέντα, το ξέρω. Όμως, η σχέση που είχα με τον παππού μου δεν είναι όπως η σχέση που έχουν πολλοί με τους δικούς τους. Εμένα και τον παππού μου μας χαρακτήριζε η φράση "σαν το σκύλο με τη γάτα". Ναι, είχαμε πολλές διαφορές, ακόμα περισσότερη κόντρα και (αμοιβαία) απέχθεια. Μιλάω κι εκ μέρους του, μιας που δεν είναι εδώ να μας εκφράσει τη γνώμη του.
Όμως, ξέρετε πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα; Ένα τηλεφώνημα μακριά είναι όλα, και η ζωή στα φέρνει τούμπα εύκολα. Ήταν 6 Αυγούστου όταν τον είδα τελευταία φορά και 18 Σεπτέμβρη όταν έφυγε από τη ζωή. Στο μυαλό μου τον Αύγουστο φεύγοντας, ήξερα ότι όταν θα γυρίσω θα είναι ΠΑΛΙ εκεί. Μέναμε όλοι μαζί βλέπετε και το σιχαινόμουν αυτό. Έλεγα χαρακτηριστικά στους γονείς μου "ο λόγος που δεν έρχομαι τόσο συχνά, είναι αυτός" κι αυτοί πικραίνονταν, αλλά κατά βάθος με καταλάβαιναν. Δεν μου είπε κανείς όμως, ότι τώρα πια ο λόγος που δεν πηγαίνω είναι επειδή δεν είναι εκεί αυτός.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μου αξίζει αυτό. Για να μάθει κανείς να εκτιμάει κάτι, πρέπει πρώτα να το χάσει. Και δε ξέρετε πόσο συμφωνώ!
Δεν ξέρω αν όταν οι άνθρωποι φεύγουν συνεχίζουν να "ζουν" ανάμεσά μας, αλλά εύχομαι να αληθεύει αυτό για να καταλάβει ότι κάτω από όλα τα νεύρα και την κακή συμπεριφορά μου, κρυβόταν ένας άνθρωπος ανώριμος, που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί πρωτίστως τον εαυτό του.
Μου λείπει ο παππούς μου. Αλλά ξέρω ότι τώρα είναι μαζί με την γιαγιά μου, που τόσο πολύ ήθελε να πάει να την βρει και πλέον δεν θα τους ξαναχωρίσει τίποτα!
Στον παππού μου, λοιπόν, που έφυγε χωρίς να του πω αντίο!
Πολύ μεγάλη κουβέντα, το ξέρω. Όμως, η σχέση που είχα με τον παππού μου δεν είναι όπως η σχέση που έχουν πολλοί με τους δικούς τους. Εμένα και τον παππού μου μας χαρακτήριζε η φράση "σαν το σκύλο με τη γάτα". Ναι, είχαμε πολλές διαφορές, ακόμα περισσότερη κόντρα και (αμοιβαία) απέχθεια. Μιλάω κι εκ μέρους του, μιας που δεν είναι εδώ να μας εκφράσει τη γνώμη του.
Όμως, ξέρετε πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα; Ένα τηλεφώνημα μακριά είναι όλα, και η ζωή στα φέρνει τούμπα εύκολα. Ήταν 6 Αυγούστου όταν τον είδα τελευταία φορά και 18 Σεπτέμβρη όταν έφυγε από τη ζωή. Στο μυαλό μου τον Αύγουστο φεύγοντας, ήξερα ότι όταν θα γυρίσω θα είναι ΠΑΛΙ εκεί. Μέναμε όλοι μαζί βλέπετε και το σιχαινόμουν αυτό. Έλεγα χαρακτηριστικά στους γονείς μου "ο λόγος που δεν έρχομαι τόσο συχνά, είναι αυτός" κι αυτοί πικραίνονταν, αλλά κατά βάθος με καταλάβαιναν. Δεν μου είπε κανείς όμως, ότι τώρα πια ο λόγος που δεν πηγαίνω είναι επειδή δεν είναι εκεί αυτός.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μου αξίζει αυτό. Για να μάθει κανείς να εκτιμάει κάτι, πρέπει πρώτα να το χάσει. Και δε ξέρετε πόσο συμφωνώ!
Δεν ξέρω αν όταν οι άνθρωποι φεύγουν συνεχίζουν να "ζουν" ανάμεσά μας, αλλά εύχομαι να αληθεύει αυτό για να καταλάβει ότι κάτω από όλα τα νεύρα και την κακή συμπεριφορά μου, κρυβόταν ένας άνθρωπος ανώριμος, που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί πρωτίστως τον εαυτό του.
Μου λείπει ο παππούς μου. Αλλά ξέρω ότι τώρα είναι μαζί με την γιαγιά μου, που τόσο πολύ ήθελε να πάει να την βρει και πλέον δεν θα τους ξαναχωρίσει τίποτα!
Στον παππού μου, λοιπόν, που έφυγε χωρίς να του πω αντίο!
Μαρία Πλιάκα
enfo
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.