Αγνοούν άραγε ότι ο «προστάτης» τους είναι τελικά και ο δήμιός τους;
«...θλίβομαι που για μια ακόμη χρονιά, τέτοιες μέρες, βρισκόμαστε προ των πυλών της ανομολόγητης, εξολόθρευσης ζώων για χάρη ενός θρησκευτικού εθίμου και μιας θρησκείας που πιστεύει ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή».
Όσο μεγαλώνω, τόσο οι ευαισθησίες μου απέναντι στα ζώα αυξάνονται, τόσο η στάση μου υπέρ της προστασίας τους είναι κάθετη, τόσο θυμώνω με οτιδήποτε έχει σχέση με την κακοποίησή τους.
Ομως ο σπόρος για την αδιαπραγμάτευτη άρνησή μου να αγγίξω οτιδήποτε έχει σχέση με την σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αρνιών και κατσικιών τις πασχαλινές περιόδους στην Ελλάδα δεν φυτεύθηκε πρόσφατα μέσα μου. Αυτό έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία μου όταν υπήρξα μάρτυρας μιας τέτοιας σφαγής ζώων στη Λακωνία.
Από την μια χαίρομαι που με την πάροδο των χρόνων ανακαλύπτω ότι όλο και περισσότερος κόσμος αντιτίθεται με το βάρβαρο αυτό έθιμο των Ορθόδοξων Χριστιανών που μόνο ανατριχίλα πλέον μου προκαλεί.
Και από την άλλη θλίβομαι που για μια ακόμη χρονιά, τέτοιες μέρες, βρισκόμαστε προ των πυλών της ανομολογητης, εξολόθρευσης ζώων για χάρη ενός θρησκευτικού εθίμου και μιας θρησκείας που πιστεύει ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή.
Αν όμως δεν έχουν ψυχή τότε γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αποκαλούμε τα ζώα «ψυχούλες» πριν βεβαίως τα σκοτώσουμε και τα καταβροχθισουμε;
Στο κάτω – κάτω ακόμα και το ότι τα αποκαλούμε «ζωντανά» και όχι νεκρά είναι μια μορφή υποκρισίας. Αφού σαν ζωντανά – νεκρά τους συμπεριφερόμαστε από την στιγμή που γεννιούνται.
Έχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες για το πως πολλά από αυτά τα ζώα μεγαλώνουν δίπλα σε ανθρώπους που στόχο έχουν κάποια στιγμή να τα σφάξουν. Τους δίνουν ονόματα, τους μιλούν με γλυκόλογα, τα κάνουν να νιώθουν ότι όλα είναι ασφαλή γύρω τους.
Και εκείνα τους κοιτάζουν στα μάτια ως προστάτες.
Ως προστάτες τους κοιτάζουν στα μάτια ακόμα και την ώρα της σφαγής τους. Αγνοούν άραγε ότι ο «προστάτης» τους είναι τελικά και ο δήμιός τους;
Προσωπικά με φρικάρει απεριόριστα πλέον όλη αυτή η κατάσταση και νομίζω ότι κάθε άνθρωπος με ευαισθησία θα πρέπει να νιώθει το ίδιο με εμένα.
Δεν έχω τίποτα φυσικά με εκείνους που απολαμβάνουν τα κοψίδια και τα κοκορέτσια το Πάσχα, θα ήμουν βλαξ αν πήγαινα κόντρα στους νόμους της φύσης που ξέρουμε πολύ καλά τι λένε.
Όμως η συγκεκριμένη θυσία, την συγκεκριμένη περίοδο, για μένα δεν θα πάψει να είναι αντίστοιχη με μαζική δολοφονία.
Όσο μεγαλώνω, τόσο οι ευαισθησίες μου απέναντι στα ζώα αυξάνονται, τόσο η στάση μου υπέρ της προστασίας τους είναι κάθετη, τόσο θυμώνω με οτιδήποτε έχει σχέση με την κακοποίησή τους.
Ομως ο σπόρος για την αδιαπραγμάτευτη άρνησή μου να αγγίξω οτιδήποτε έχει σχέση με την σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αρνιών και κατσικιών τις πασχαλινές περιόδους στην Ελλάδα δεν φυτεύθηκε πρόσφατα μέσα μου. Αυτό έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία μου όταν υπήρξα μάρτυρας μιας τέτοιας σφαγής ζώων στη Λακωνία.
Από την μια χαίρομαι που με την πάροδο των χρόνων ανακαλύπτω ότι όλο και περισσότερος κόσμος αντιτίθεται με το βάρβαρο αυτό έθιμο των Ορθόδοξων Χριστιανών που μόνο ανατριχίλα πλέον μου προκαλεί.
Και από την άλλη θλίβομαι που για μια ακόμη χρονιά, τέτοιες μέρες, βρισκόμαστε προ των πυλών της ανομολογητης, εξολόθρευσης ζώων για χάρη ενός θρησκευτικού εθίμου και μιας θρησκείας που πιστεύει ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή.
Αν όμως δεν έχουν ψυχή τότε γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αποκαλούμε τα ζώα «ψυχούλες» πριν βεβαίως τα σκοτώσουμε και τα καταβροχθισουμε;
Στο κάτω – κάτω ακόμα και το ότι τα αποκαλούμε «ζωντανά» και όχι νεκρά είναι μια μορφή υποκρισίας. Αφού σαν ζωντανά – νεκρά τους συμπεριφερόμαστε από την στιγμή που γεννιούνται.
Έχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες για το πως πολλά από αυτά τα ζώα μεγαλώνουν δίπλα σε ανθρώπους που στόχο έχουν κάποια στιγμή να τα σφάξουν. Τους δίνουν ονόματα, τους μιλούν με γλυκόλογα, τα κάνουν να νιώθουν ότι όλα είναι ασφαλή γύρω τους.
Και εκείνα τους κοιτάζουν στα μάτια ως προστάτες.
Ως προστάτες τους κοιτάζουν στα μάτια ακόμα και την ώρα της σφαγής τους. Αγνοούν άραγε ότι ο «προστάτης» τους είναι τελικά και ο δήμιός τους;
Προσωπικά με φρικάρει απεριόριστα πλέον όλη αυτή η κατάσταση και νομίζω ότι κάθε άνθρωπος με ευαισθησία θα πρέπει να νιώθει το ίδιο με εμένα.
Δεν έχω τίποτα φυσικά με εκείνους που απολαμβάνουν τα κοψίδια και τα κοκορέτσια το Πάσχα, θα ήμουν βλαξ αν πήγαινα κόντρα στους νόμους της φύσης που ξέρουμε πολύ καλά τι λένε.
Όμως η συγκεκριμένη θυσία, την συγκεκριμένη περίοδο, για μένα δεν θα πάψει να είναι αντίστοιχη με μαζική δολοφονία.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
tovima
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.