ό,τι κάνουμε θα το βρούμε μια μέρα μπροστά μας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη στη γη από αυτήν που μπορεί να νιώθει ένας γονέας για το παιδί του. Πολλές φορές ως παιδιά – μικρά ή μεγάλα – αυτό το ξεχνάμε. Ανυπομονούμε ν’ ανοίξουμε τα φτερά μας για να πετάξουμε μακριά από τη μητρική φωλιά και να γνωρίσουμε τον κόσμο. Περιμένουμε πώς και πώς να ενηλικιωθούμε και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και στην πορεία κάπου ξεχνάμε ποιος ήταν αυτός που μας χάρισε αυτή τη ζωή και ποιος στερήθηκε λίγο ή πολύ τις δικές του ανάγκες και χαρές για να μας μεγαλώσει.
Η ζωή πάντα κάνει κύκλους γι’ αυτό και η μόνη φορά που θα καταλάβουμε την ανησυχία που νιώθει ένας γονιός για το παιδί του, θα είναι μόνο αν και εφόσον αποκτήσουμε δικό μας. Μέχρι τότε, όμως, θα ήταν καλό να δείχνουμε πόσο νοιαζόμαστε τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν. Ειδικά όταν επιτέλους φτάσει η μέρα εκείνη που τόσο περιμέναμε και φύγουμε από το σπίτι για σπουδές ή δουλειά.
Δε χρειάζεται να κάνουμε πολλά. Χρειάζεται μόνο να παίρνουμε πού και πού αυτό το κινητό που όλη μέρα κρατάμε έτσι κι αλλιώς στο χέρι, για να πληκτρολογήσουμε όχι τα νούμερα κάποιου φίλου ή του συντρόφου μας, αλλά αυτό της μαμάς ή του μπαμπά. Αυτή η κίνηση είναι υπέραρκετη και θα κάνει, όχι μόνο τους γονείς μας να νιώσουν όμορφα, αλλά κι εμάς τους ίδιους.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που να μας αγαπάνε περισσότερο από τους γονείς μας. Μπορεί να μην είναι πάντα οι καλύτεροι σύμβουλοι γιατί γεννήθηκαν σε άλλες εποχές. Μπορεί να μη συμφωνούμε ποτέ για διάφορα θέματα που πέφτουν στο τραπέζι. Μπορεί και να καβγαδίζουμε για το καθετί, όμως η επικοινωνία μαζί τους μόνο καλό μπορεί να μας κάνει. Στην τελική, πάντα σ’ αυτούς θα γυρίζουμε κάθε φορά που τα βρίσκουμε σκούρα στη ζωή και που θα θέλουμε ουσιαστική βοήθεια.
Πόσο τυχεροί είμαστε όσοι έχουμε τους γονείς μας για να τους μιλάμε και να ζητάμε τη βοήθειά τους. Που έχουμε πάντα ένα σπίτι με τους πιο δικούς μας ανθρώπους να μας περιμένουν για να επιστρέψουμε, όποτε το επιθυμούμε. Γιατί να τους θυμόμαστε, όμως, μόνο στα δύσκολα; Ακόμη και τις όμορφές μας μέρες, δε στοιχίζει τίποτα να τους πάρουμε ένα τηλέφωνο για να μοιραστούμε μαζί τους τις χαρές και τα νέα μας. Είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να τους κάνουμε κι ίσως το μοναδικό που θέλουν πραγματικά από μας. Να τους δείξουμε ότι τους σκεφτόμαστε, ότι θέλουμε να είναι μέρος της καινούριας μας ζωής μακριά τους κι ότι τους αγαπάμε και τους ευχαριστούμε για όλα όσα έκαναν για μας.
Κι επειδή όλα στη ζωή είναι κάρμα, αν θέλουμε τα δικά μας παιδιά να μας κρατήσουν στη δική τους ζωή όταν μια μέρα μεγαλώσουν, καλό θα ήταν να κάνουμε κι εμείς το ίδιο με τους δικούς μας γονείς. Γιατί όπως πολύ σωστά μια αγγλική παροιμία λέει, «karma’s a bitch» και ό,τι κάνουμε θα το βρούμε μια μέρα μπροστά μας.
Η ζωή πάντα κάνει κύκλους γι’ αυτό και η μόνη φορά που θα καταλάβουμε την ανησυχία που νιώθει ένας γονιός για το παιδί του, θα είναι μόνο αν και εφόσον αποκτήσουμε δικό μας. Μέχρι τότε, όμως, θα ήταν καλό να δείχνουμε πόσο νοιαζόμαστε τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν. Ειδικά όταν επιτέλους φτάσει η μέρα εκείνη που τόσο περιμέναμε και φύγουμε από το σπίτι για σπουδές ή δουλειά.
Δε χρειάζεται να κάνουμε πολλά. Χρειάζεται μόνο να παίρνουμε πού και πού αυτό το κινητό που όλη μέρα κρατάμε έτσι κι αλλιώς στο χέρι, για να πληκτρολογήσουμε όχι τα νούμερα κάποιου φίλου ή του συντρόφου μας, αλλά αυτό της μαμάς ή του μπαμπά. Αυτή η κίνηση είναι υπέραρκετη και θα κάνει, όχι μόνο τους γονείς μας να νιώσουν όμορφα, αλλά κι εμάς τους ίδιους.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που να μας αγαπάνε περισσότερο από τους γονείς μας. Μπορεί να μην είναι πάντα οι καλύτεροι σύμβουλοι γιατί γεννήθηκαν σε άλλες εποχές. Μπορεί να μη συμφωνούμε ποτέ για διάφορα θέματα που πέφτουν στο τραπέζι. Μπορεί και να καβγαδίζουμε για το καθετί, όμως η επικοινωνία μαζί τους μόνο καλό μπορεί να μας κάνει. Στην τελική, πάντα σ’ αυτούς θα γυρίζουμε κάθε φορά που τα βρίσκουμε σκούρα στη ζωή και που θα θέλουμε ουσιαστική βοήθεια.
Πόσο τυχεροί είμαστε όσοι έχουμε τους γονείς μας για να τους μιλάμε και να ζητάμε τη βοήθειά τους. Που έχουμε πάντα ένα σπίτι με τους πιο δικούς μας ανθρώπους να μας περιμένουν για να επιστρέψουμε, όποτε το επιθυμούμε. Γιατί να τους θυμόμαστε, όμως, μόνο στα δύσκολα; Ακόμη και τις όμορφές μας μέρες, δε στοιχίζει τίποτα να τους πάρουμε ένα τηλέφωνο για να μοιραστούμε μαζί τους τις χαρές και τα νέα μας. Είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να τους κάνουμε κι ίσως το μοναδικό που θέλουν πραγματικά από μας. Να τους δείξουμε ότι τους σκεφτόμαστε, ότι θέλουμε να είναι μέρος της καινούριας μας ζωής μακριά τους κι ότι τους αγαπάμε και τους ευχαριστούμε για όλα όσα έκαναν για μας.
Κι επειδή όλα στη ζωή είναι κάρμα, αν θέλουμε τα δικά μας παιδιά να μας κρατήσουν στη δική τους ζωή όταν μια μέρα μεγαλώσουν, καλό θα ήταν να κάνουμε κι εμείς το ίδιο με τους δικούς μας γονείς. Γιατί όπως πολύ σωστά μια αγγλική παροιμία λέει, «karma’s a bitch» και ό,τι κάνουμε θα το βρούμε μια μέρα μπροστά μας.
Πράξια Αρέστη
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.