είναι μια κοσμοθεωρία ολόκληρη.
«Τα καλύτερα έρχονται.» Πόση αφέλεια να κρύβει αυτή η φράση και πόσες φορές να έχει, άραγε, ειπωθεί; Για κάποιους αποτελεί θέσφατο, ενώ για άλλους δεν είναι παρά μόνο λόγια παρηγοριάς, που στόχο έχουν ν’ απαλύνουν τον πόνο ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που βασανίζεται από κάτι τόσο ισχυρό, ώστε το μόνο που χρειάζεται είναι ν’ αντλήσει δύναμη για να προχωρήσει. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναρωτηθεί αν τα καλύτερα έρχονται ή αν έχουν ήδη έρθει. Κι αν έχουν έρθει, τα ζήσαμε όπως τους άξιζαν; Τι κι αν έχουν έρθει και δεν το καταλάβαμε;
Σ’ έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και τίποτα δεν είναι δεδομένο, παραλόγως εστιάζουμε τόσο συχνά στο μέλλον, που χάνουμε το παρόν. Αναλωνόμαστε σε σκέψεις που αφορούν μελλοντικά σχέδια, που στην πραγματικότητα μπορεί να μην έρθουν και ποτέ, καθώς μια στιγμή είναι αρκετή για να τ’ αλλάξει όλα. Ας μη λησμονούμε το σήμερα, ανυπομονώντας για ένα αύριο άγνωστο και μακρινό. Σήμερα μπορούμε ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε, σήμερα μπορούμε να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε, σήμερα να ζήσουμε. Αν αντιληφθούμε τη σημασία του τώρα, της στιγμής, θ’ αναθεωρήσουμε, θ’ αλλάξουμε και θ’ αναγεννηθούμε. Η σπουδαιότητα της ύπαρξης κρύβεται στο να ζει κανείς επί του παρόντος, γιατί η αξία της στιγμής δημιουργείται την ώρα που τη βιώνουμε, αφού η απόλαυσή της είναι αυτή που την καθορίζει ως σημαντική.
«Πρόλαβε να ζήσεις όσο είσαι ακόμη ζωντανός», λένε, και δεν έχουν άδικο. Πώς να έρθει κάτι καλύτερο, αν ό,τι έχουμε δεν το παρατηρούμε καν; Ψάχνουμε συνεχώς για κάτι που τελικά είναι μπροστά μας. Τα καλύτερα δεν είναι αυτά που θα ‘ρθουν, είναι αυτά που είναι εδώ, τώρα, γιατί τι είναι στ’ αλήθεια τα καλύτερα; Είναι η ματιά με την οποία θα δεις όσα έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν. Η εσωτερική δουλειά, η προσωπική εξέλιξη κι η αυτογνωσία, είναι αυτά που θα χτίσουν τη γέφυρα που θα οδηγεί στο να ζούμε όσα όντως γίνονται κι όχι όσα φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαν να συμβούν. Σ’ αυτή την εκδοχή, θα είναι πλέον εμφανές πως όσο ελπιδοφόρο κι αν είναι το να ψάχνει κανείς την ανατολή, χωρίς τη δύση δε θα ‘ρθει ποτέ.
Πολλοί πιστεύουν πως η τύχη δεν υπάρχει, ενώ κάποιοι θεωρούν πως απλώς δε δίνεται, παρά μόνο άλογα, σε ελάχιστους έναστρους ανθρώπους. Εγώ, επιλέγω να υιοθετώ την ετυμηγορία του Αριστοτέλη, η οποία κατατάσσει την τύχη ως τη στιγμή συνάντησης της εξαιρετικής, σκληρής προετοιμασίας, με την ευκαιρία. Άρα, αν μοχθήσουμε για κάτι που θέλουμε αληθινά να κατακτήσουμε, αν πάρουμε το ρίσκο όταν χρειαστεί, αν αποφασίσουμε να ζούμε στη στιγμή κι αρπάξουμε τα γλυκίσματα της διαδρομής, τότε η θετική εξέλιξη θα είναι μονόδρομος. Ακόμη κι αν κάτι πάει στραβά κι έρθουν εμπόδια πέραν της φαντασίας μας, αν πιστεύουμε στη δύναμη του παρόντος και στη σημασία της κάθε εμπειρίας, καλής ή κακής, τότε θα χαλαρώσουμε λιγάκι επιτέλους κι όλα θα γίνονται πιο φυσικά. Δεν είναι πάντα φανερά τα καλύτερα, γιατί πολύ απλά, είναι φορές που πρέπει να τα ξεπεράσεις για να κατανοήσεις τη σημαντικότητά τους. Πρόσεχε, όμως, γιατί η σιγουριά, συχνά, συνορεύει επικίνδυνα με την απληστία κι είναι εύκολο να προσπεράσεις απαξιωτικά όλα τα καλά, ευχόμενος για καλύτερα.
Αν σε στιγμές νοσταλγίας αρνηθείς να πιστέψεις πως η ζωή σού επιφυλάσσει κι άλλα καλά, τουλάχιστον κράτησε αυτά που έζησες σαν φυλακτό, για να σου θυμίζουν πως ακόμη κι αν κάτι φαντάζει απέλπιδο, υπάρχει πάντα, κάπου μια δυνατή στιγμή για να μας κρατήσει δημιουργικούς κι ορεξάτους. Ας μη φυλακιζόμαστε στο ίδιο μας το παρελθόν, αλλά ούτε και σ’ ένα μέλλον που δεν υπάρχει. Εν τέλει, με όση αφέλεια κι αν σε στιγμές λέγεται αυτή η φράση, είναι μια κοσμοθεωρία ολόκληρη. Και τελικά, αν τα καλύτερα δεν έχουν έρθει, θα τα φέρεις εσύ.
Σ’ έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και τίποτα δεν είναι δεδομένο, παραλόγως εστιάζουμε τόσο συχνά στο μέλλον, που χάνουμε το παρόν. Αναλωνόμαστε σε σκέψεις που αφορούν μελλοντικά σχέδια, που στην πραγματικότητα μπορεί να μην έρθουν και ποτέ, καθώς μια στιγμή είναι αρκετή για να τ’ αλλάξει όλα. Ας μη λησμονούμε το σήμερα, ανυπομονώντας για ένα αύριο άγνωστο και μακρινό. Σήμερα μπορούμε ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε, σήμερα μπορούμε να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε, σήμερα να ζήσουμε. Αν αντιληφθούμε τη σημασία του τώρα, της στιγμής, θ’ αναθεωρήσουμε, θ’ αλλάξουμε και θ’ αναγεννηθούμε. Η σπουδαιότητα της ύπαρξης κρύβεται στο να ζει κανείς επί του παρόντος, γιατί η αξία της στιγμής δημιουργείται την ώρα που τη βιώνουμε, αφού η απόλαυσή της είναι αυτή που την καθορίζει ως σημαντική.
«Πρόλαβε να ζήσεις όσο είσαι ακόμη ζωντανός», λένε, και δεν έχουν άδικο. Πώς να έρθει κάτι καλύτερο, αν ό,τι έχουμε δεν το παρατηρούμε καν; Ψάχνουμε συνεχώς για κάτι που τελικά είναι μπροστά μας. Τα καλύτερα δεν είναι αυτά που θα ‘ρθουν, είναι αυτά που είναι εδώ, τώρα, γιατί τι είναι στ’ αλήθεια τα καλύτερα; Είναι η ματιά με την οποία θα δεις όσα έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν. Η εσωτερική δουλειά, η προσωπική εξέλιξη κι η αυτογνωσία, είναι αυτά που θα χτίσουν τη γέφυρα που θα οδηγεί στο να ζούμε όσα όντως γίνονται κι όχι όσα φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαν να συμβούν. Σ’ αυτή την εκδοχή, θα είναι πλέον εμφανές πως όσο ελπιδοφόρο κι αν είναι το να ψάχνει κανείς την ανατολή, χωρίς τη δύση δε θα ‘ρθει ποτέ.
Πολλοί πιστεύουν πως η τύχη δεν υπάρχει, ενώ κάποιοι θεωρούν πως απλώς δε δίνεται, παρά μόνο άλογα, σε ελάχιστους έναστρους ανθρώπους. Εγώ, επιλέγω να υιοθετώ την ετυμηγορία του Αριστοτέλη, η οποία κατατάσσει την τύχη ως τη στιγμή συνάντησης της εξαιρετικής, σκληρής προετοιμασίας, με την ευκαιρία. Άρα, αν μοχθήσουμε για κάτι που θέλουμε αληθινά να κατακτήσουμε, αν πάρουμε το ρίσκο όταν χρειαστεί, αν αποφασίσουμε να ζούμε στη στιγμή κι αρπάξουμε τα γλυκίσματα της διαδρομής, τότε η θετική εξέλιξη θα είναι μονόδρομος. Ακόμη κι αν κάτι πάει στραβά κι έρθουν εμπόδια πέραν της φαντασίας μας, αν πιστεύουμε στη δύναμη του παρόντος και στη σημασία της κάθε εμπειρίας, καλής ή κακής, τότε θα χαλαρώσουμε λιγάκι επιτέλους κι όλα θα γίνονται πιο φυσικά. Δεν είναι πάντα φανερά τα καλύτερα, γιατί πολύ απλά, είναι φορές που πρέπει να τα ξεπεράσεις για να κατανοήσεις τη σημαντικότητά τους. Πρόσεχε, όμως, γιατί η σιγουριά, συχνά, συνορεύει επικίνδυνα με την απληστία κι είναι εύκολο να προσπεράσεις απαξιωτικά όλα τα καλά, ευχόμενος για καλύτερα.
Αν σε στιγμές νοσταλγίας αρνηθείς να πιστέψεις πως η ζωή σού επιφυλάσσει κι άλλα καλά, τουλάχιστον κράτησε αυτά που έζησες σαν φυλακτό, για να σου θυμίζουν πως ακόμη κι αν κάτι φαντάζει απέλπιδο, υπάρχει πάντα, κάπου μια δυνατή στιγμή για να μας κρατήσει δημιουργικούς κι ορεξάτους. Ας μη φυλακιζόμαστε στο ίδιο μας το παρελθόν, αλλά ούτε και σ’ ένα μέλλον που δεν υπάρχει. Εν τέλει, με όση αφέλεια κι αν σε στιγμές λέγεται αυτή η φράση, είναι μια κοσμοθεωρία ολόκληρη. Και τελικά, αν τα καλύτερα δεν έχουν έρθει, θα τα φέρεις εσύ.
Αθηνά Τσαγκαρίδου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.