Οι νέες γενιές έχουν απλοποιήσει τις σχέσεις τους.
Μεγάλωσα στα χέρια ενός απόλυτου ανθρώπου, που συνεχώς μου έλεγε με στόμφο πως οι άνδρες δεν μπορούν να γίνουν φίλοι με τις γυναίκες, πως καμία γυναίκα σ΄ αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να γίνει “κολλητάρι” μ΄ έναν άνδρα, πως ανάμεσά τους κάποια στιγμή θα τρυπώσει το ερωτικό ζιζάνιο που τελικά θα προδώσει και τους δυο…
Ομολογώ πως δεν έχω πολλούς άνδρες φίλους. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν έχω κανέναν. Δυστυχώς όσες φορές και αν προσπάθησα να χτίσω μια φιλία μ΄ έναν άνδρα, η ζωή απέδειξε πως τα λόγια του πατέρα μου έκρυβαν μια διαολεμένη αλήθεια. Δεν ξέρω αν ήμουν προκατειλημμένη, αυτό που ξέρω είναι πως θα ήθελα πάρα πολύ να του αποδείξω πως έκανε λάθος. Όσες φορές όμως αισθάνθηκα άνετα μ΄ ένα αρσενικό και προσπάθησα να γίνω πραγματικά φίλη μαζί του, έσπασα τα μούτρα μου. Μάλιστα σε μια – δυο περιπτώσεις, ήμουν εγώ αυτή που στάθηκε αδύνατο να βγάλω από τη σκέψη μου το ενδεχόμενο πως ίσως να μπορούσα με τον νέο μου “φίλο” τελικά να τα βρω διαφορετικά.
Δεν έχω καταλήξει ακόμη αν είναι η φύση των δυο φύλων, αν είναι το ένστικτο του ζευγαρώματος ή κάτι άλλο που οδηγεί τις σκέψεις μας στο πιο πονηρό μονοπάτι. Θα ήθελα πάντως να είναι διαφορετικά, θα ήθελα να μπορούσα να εμπιστεύομαι έναν άνδρα όταν με αποκαλεί “κολλητάρι”, θα ήθελα να το εννοεί και να μην τσακώνω το βλέμμα του πάνω στο ντεκολτέ μου μετά την τρίτη βότκα. Θα ήθελα οι αγκαλιές και τα φιλιά να είναι ανάλαφρα και χωρίς ίχνος ερωτισμού, θα ήθελα οι πονηρές σκέψεις να μην είχαν την ικανότητα να τρυπώνουν σαν το σαράκι μέσα μας και να μεταμορφώνουν τις σκέψεις, να ξυπνούν ένστικτα, να δημιουργούν εντυπώσεις. Δεν ξέρω αν φταίμε τελικά εμείς οι ίδιοι, ίσως φταίει ο τρόπος που μας γαλούχησαν, που μας έμαθαν πως το αρσενικό είναι ο κυνηγός και εμείς τα θηράματα, το έπαθλο του έρωτα.
Οι νέες γενιές έχουν απλοποιήσει τις σχέσεις τους λίγο περισσότερο από μας. Δεν θεωρούν και πολύ σημαντικό κάποιο βράδυ να τα ‘χεις πιεί λίγο παραπάνω και γιατί όχι να κάνεις και σεξ με το “κολλητάρι”. “Δεν τρέχει μία!” όπως θα σου πουν χαρακτηριστικά. Ναι, μπορούν σήμερα να κοιμηθούν με τον φίλο τους και αύριο να του ζητήσουν τη συμβουλή τους για το επόμενο ταίρι. Νιώθουν άνετα και πιστεύουν πως αυτό είναι το προοδευτικό μοτίβο των σχέσεων, η λύση στον πουριτανισμό της “παλιάς σχολής”, που ανήκουν γονείς, συγγενείς και όλοι όσοι κουβαλάνε κάποιες δεκαετίες στους ώμους τους. Μόνο που καμιά φορά ακόμη και αυτοί οι προοδευτικοί νέοι τα βρίσκουν μπαστούνια όταν ο έρωτας ο κατεργάρης τρυπώσει ανάμεσα στα δυο νεανικά κορμιά, όταν οι ανάσες του ενός γίνονται πιο γρήγορες από του άλλου, όταν η λαχτάρα να βρεθείς με τον φίλο γίνεται όλο και πιο έντονη, όλο και πιο επικίνδυνη γι’ αυτήν την… ελεύθερη φιλία.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, κάποια στιγμή στη ζωή μας τον φίλο τον έχουμε δει ερωτικά, έχουμε νιώσει περίεργα μ΄ ένα του βλέμμα ή τον έχουμε κάνει να νιώσει το αρχέγονο ερωτικό ένστικτο του ζευγαρώματος. Δεν έχει σημασία αν είμαστε αρσενικό ή θηλυκό, θύτης ή θύμα, κυνηγός ή θήραμα, ο έρωτας όταν στοχεύει δυο κορμιά, δυο λαχτάρες, δυο ανάγκες, είναι απίστευτα δύσκολο να τιθασευτεί και εκεί στήνεται η παγίδα. Μια λάθος κίνηση, μια λάθος κουβέντα και η φιλία καταστρέφεται για πάντα.
Φυσικά υπάρχουν και οι δυνατοί, αυτοί που όταν βάζουν τα όρια είναι η σφραγίδα και η υπογραφή τους. Είναι αυτοί οι λίγοι που δεν θα τολμήσουν ποτέ θα καταπατήσουν τα πιστεύω τους, που έχουν βάλει κανόνες στη ζωή τους και τους ακολουθούν κατά γράμμα. Μόνο που δυστυχώς αυτοί είναι οι ελάχιστοι, η εξαίρεση που απλώς αποδεικνύει τον κανόνα.
Ό,τι πιο δύσκολο έχουμε ν΄ αντιμετωπίσουμε σήμερα, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις με τον περίγυρό μας, με τους φίλους, τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους αγαπημένους, τους συναδέλφους, τον κόσμο όλο… Όλοι μας θέλουμε έναν φίλο, έναν έμπιστο, έναν ώμο δυνατό που θα είναι πάντα εκεί για μας και για τα εύκολα και για τα δύσκολα. Δεν λέω πως δεν θα τον βρούμε, λέω όμως πως είναι πολύ δύσκολο να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στη φύση του αρσενικού με το θηλυκό και την ανάγκη της ψυχής για ουσιαστική επικοινωνία. Αλίμονο αν αφηνόμασταν κυριολεκτικά στα ένστικτά μας, θα συνεχίζαμε να ζούμε σε αγέλες και να κατασπαράζουμε ο ένας τον άλλον σε κάθε ευκαιρία. Είμαστε όμως άνθρωποι, ικανοί για το καλύτερο και δυστυχώς για το χειρότερο, ας πολεμήσουμε λοιπόν για το καλύτερο και ας επιχειρήσουμε να εμπιστευθούμε τον άλλον που μας απλώνει το χέρι, ίσως τελικά να έχει καταφέρει να σεβαστεί πρώτα τον εαυτό του πριν επιχειρήσει να εμπιστευθεί και μας!
Ομολογώ πως δεν έχω πολλούς άνδρες φίλους. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν έχω κανέναν. Δυστυχώς όσες φορές και αν προσπάθησα να χτίσω μια φιλία μ΄ έναν άνδρα, η ζωή απέδειξε πως τα λόγια του πατέρα μου έκρυβαν μια διαολεμένη αλήθεια. Δεν ξέρω αν ήμουν προκατειλημμένη, αυτό που ξέρω είναι πως θα ήθελα πάρα πολύ να του αποδείξω πως έκανε λάθος. Όσες φορές όμως αισθάνθηκα άνετα μ΄ ένα αρσενικό και προσπάθησα να γίνω πραγματικά φίλη μαζί του, έσπασα τα μούτρα μου. Μάλιστα σε μια – δυο περιπτώσεις, ήμουν εγώ αυτή που στάθηκε αδύνατο να βγάλω από τη σκέψη μου το ενδεχόμενο πως ίσως να μπορούσα με τον νέο μου “φίλο” τελικά να τα βρω διαφορετικά.
Δεν έχω καταλήξει ακόμη αν είναι η φύση των δυο φύλων, αν είναι το ένστικτο του ζευγαρώματος ή κάτι άλλο που οδηγεί τις σκέψεις μας στο πιο πονηρό μονοπάτι. Θα ήθελα πάντως να είναι διαφορετικά, θα ήθελα να μπορούσα να εμπιστεύομαι έναν άνδρα όταν με αποκαλεί “κολλητάρι”, θα ήθελα να το εννοεί και να μην τσακώνω το βλέμμα του πάνω στο ντεκολτέ μου μετά την τρίτη βότκα. Θα ήθελα οι αγκαλιές και τα φιλιά να είναι ανάλαφρα και χωρίς ίχνος ερωτισμού, θα ήθελα οι πονηρές σκέψεις να μην είχαν την ικανότητα να τρυπώνουν σαν το σαράκι μέσα μας και να μεταμορφώνουν τις σκέψεις, να ξυπνούν ένστικτα, να δημιουργούν εντυπώσεις. Δεν ξέρω αν φταίμε τελικά εμείς οι ίδιοι, ίσως φταίει ο τρόπος που μας γαλούχησαν, που μας έμαθαν πως το αρσενικό είναι ο κυνηγός και εμείς τα θηράματα, το έπαθλο του έρωτα.
Οι νέες γενιές έχουν απλοποιήσει τις σχέσεις τους λίγο περισσότερο από μας. Δεν θεωρούν και πολύ σημαντικό κάποιο βράδυ να τα ‘χεις πιεί λίγο παραπάνω και γιατί όχι να κάνεις και σεξ με το “κολλητάρι”. “Δεν τρέχει μία!” όπως θα σου πουν χαρακτηριστικά. Ναι, μπορούν σήμερα να κοιμηθούν με τον φίλο τους και αύριο να του ζητήσουν τη συμβουλή τους για το επόμενο ταίρι. Νιώθουν άνετα και πιστεύουν πως αυτό είναι το προοδευτικό μοτίβο των σχέσεων, η λύση στον πουριτανισμό της “παλιάς σχολής”, που ανήκουν γονείς, συγγενείς και όλοι όσοι κουβαλάνε κάποιες δεκαετίες στους ώμους τους. Μόνο που καμιά φορά ακόμη και αυτοί οι προοδευτικοί νέοι τα βρίσκουν μπαστούνια όταν ο έρωτας ο κατεργάρης τρυπώσει ανάμεσα στα δυο νεανικά κορμιά, όταν οι ανάσες του ενός γίνονται πιο γρήγορες από του άλλου, όταν η λαχτάρα να βρεθείς με τον φίλο γίνεται όλο και πιο έντονη, όλο και πιο επικίνδυνη γι’ αυτήν την… ελεύθερη φιλία.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, κάποια στιγμή στη ζωή μας τον φίλο τον έχουμε δει ερωτικά, έχουμε νιώσει περίεργα μ΄ ένα του βλέμμα ή τον έχουμε κάνει να νιώσει το αρχέγονο ερωτικό ένστικτο του ζευγαρώματος. Δεν έχει σημασία αν είμαστε αρσενικό ή θηλυκό, θύτης ή θύμα, κυνηγός ή θήραμα, ο έρωτας όταν στοχεύει δυο κορμιά, δυο λαχτάρες, δυο ανάγκες, είναι απίστευτα δύσκολο να τιθασευτεί και εκεί στήνεται η παγίδα. Μια λάθος κίνηση, μια λάθος κουβέντα και η φιλία καταστρέφεται για πάντα.
Φυσικά υπάρχουν και οι δυνατοί, αυτοί που όταν βάζουν τα όρια είναι η σφραγίδα και η υπογραφή τους. Είναι αυτοί οι λίγοι που δεν θα τολμήσουν ποτέ θα καταπατήσουν τα πιστεύω τους, που έχουν βάλει κανόνες στη ζωή τους και τους ακολουθούν κατά γράμμα. Μόνο που δυστυχώς αυτοί είναι οι ελάχιστοι, η εξαίρεση που απλώς αποδεικνύει τον κανόνα.
Ό,τι πιο δύσκολο έχουμε ν΄ αντιμετωπίσουμε σήμερα, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις με τον περίγυρό μας, με τους φίλους, τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους αγαπημένους, τους συναδέλφους, τον κόσμο όλο… Όλοι μας θέλουμε έναν φίλο, έναν έμπιστο, έναν ώμο δυνατό που θα είναι πάντα εκεί για μας και για τα εύκολα και για τα δύσκολα. Δεν λέω πως δεν θα τον βρούμε, λέω όμως πως είναι πολύ δύσκολο να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στη φύση του αρσενικού με το θηλυκό και την ανάγκη της ψυχής για ουσιαστική επικοινωνία. Αλίμονο αν αφηνόμασταν κυριολεκτικά στα ένστικτά μας, θα συνεχίζαμε να ζούμε σε αγέλες και να κατασπαράζουμε ο ένας τον άλλον σε κάθε ευκαιρία. Είμαστε όμως άνθρωποι, ικανοί για το καλύτερο και δυστυχώς για το χειρότερο, ας πολεμήσουμε λοιπόν για το καλύτερο και ας επιχειρήσουμε να εμπιστευθούμε τον άλλον που μας απλώνει το χέρι, ίσως τελικά να έχει καταφέρει να σεβαστεί πρώτα τον εαυτό του πριν επιχειρήσει να εμπιστευθεί και μας!
Μαρία Σταυρίδου
gynaikaeimai
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.