Και παραπονιόμαστε ότι αγάπη δε βρίσκουμε...
Πόσες φορές δεν παρακάλεσες για ένα μήνυμα και δεν εξάρτησες όλη σου την προσωπική
ευημερία από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο;
Πόσες φορές δεν φύσηξες και δεν ξεφύσηξες επειδή έστελνες, έστελνες και απάντηση δεν
έπαιρνες;
Πολλοί άνθρωποι πέσαμε σε αυτή την παγίδα. Κάναμε ανθρώπους περισσότερους από ότι είναι πραγματικά και εναποθέσαμε την ευτυχία μας στις πλάτες τους.
Στηρίξαμε τη ζωή μας στην πλάτη τους και ξεχάσαμε να στηριζόμαστε στα πόδια μας. Εναποθέσαμε την αξία μας στην αποδοχή τους και ξεχάσαμε τη δική μας μοναδικότητα. Γεμίσαμε την καρδιά μας με αγάπη για ανθρώπους οι οποίοι μας παραπετούν, ενώ δε δώσαμε ούτε ένα κομμάτι της σε άτομα που λαχταράνε να βρεθούν έστω και για ένα λεπτό δίπλα μας.
Πόσοι δε διακρίναμε ανθρώπους οι οποίοι πάντοτε είναι εκεί για εμάς, επειδή τα μάτια μας ήταν στραμμένα σε αδιάφορους; Και παραπονιόμαστε ότι αγάπη δε βρίσκουμε, ότι δεν έχουμε χέρι και αγκαλιά, επειδή εμείς κλειδώνουμε τον εαυτό μας στους ανθρώπους που θέλουν να μας προσεγγίσουν πραγματικά.
Δεν πιστεύουμε στους ανθρώπους, επειδή εμπιστευόμαστε ακατάλληλους. Και όταν έρχονται οι πραγματικά σημαντικοί δεν τους βλέπουμε, επειδή παλεύουμε να επουλώσουμε πληγές που μας άνοιξαν αυτοί που δεν ήταν για εμάς. Αλλά εμείς τους κάνουμε αρχηγούς της ζωής μας. Και όσο παρακαλάς για ένα μήνυμα, κάποιος θα ονειρευόταν να σε έχει στην αγκαλιά του όλη μέρα.
Πόσοι άνθρωποι άξιζαν και δεν τους προσέξαμε! Και πόσοι δεν άξιζαν και έγιναν αρχηγοί, βασιλιάδες, κόμισσες της ζωής μας!
Αλλά αυτή δεν είναι η ανώμαλη, περίεργη φύση του ανθρώπου; Να αγαπά πάντα αυτό που τον καταστρέφει;
Πολλοί άνθρωποι πέσαμε σε αυτή την παγίδα. Κάναμε ανθρώπους περισσότερους από ότι είναι πραγματικά και εναποθέσαμε την ευτυχία μας στις πλάτες τους.
Στηρίξαμε τη ζωή μας στην πλάτη τους και ξεχάσαμε να στηριζόμαστε στα πόδια μας. Εναποθέσαμε την αξία μας στην αποδοχή τους και ξεχάσαμε τη δική μας μοναδικότητα. Γεμίσαμε την καρδιά μας με αγάπη για ανθρώπους οι οποίοι μας παραπετούν, ενώ δε δώσαμε ούτε ένα κομμάτι της σε άτομα που λαχταράνε να βρεθούν έστω και για ένα λεπτό δίπλα μας.
Πόσοι δε διακρίναμε ανθρώπους οι οποίοι πάντοτε είναι εκεί για εμάς, επειδή τα μάτια μας ήταν στραμμένα σε αδιάφορους; Και παραπονιόμαστε ότι αγάπη δε βρίσκουμε, ότι δεν έχουμε χέρι και αγκαλιά, επειδή εμείς κλειδώνουμε τον εαυτό μας στους ανθρώπους που θέλουν να μας προσεγγίσουν πραγματικά.
Δεν πιστεύουμε στους ανθρώπους, επειδή εμπιστευόμαστε ακατάλληλους. Και όταν έρχονται οι πραγματικά σημαντικοί δεν τους βλέπουμε, επειδή παλεύουμε να επουλώσουμε πληγές που μας άνοιξαν αυτοί που δεν ήταν για εμάς. Αλλά εμείς τους κάνουμε αρχηγούς της ζωής μας. Και όσο παρακαλάς για ένα μήνυμα, κάποιος θα ονειρευόταν να σε έχει στην αγκαλιά του όλη μέρα.
Πόσοι άνθρωποι άξιζαν και δεν τους προσέξαμε! Και πόσοι δεν άξιζαν και έγιναν αρχηγοί, βασιλιάδες, κόμισσες της ζωής μας!
Αλλά αυτή δεν είναι η ανώμαλη, περίεργη φύση του ανθρώπου; Να αγαπά πάντα αυτό που τον καταστρέφει;
Μαρία Σκαμπαρδώνη
healingeffect
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.