η ομορφιά της ζωής είναι οτιδήποτε έχει ζωή!
Η μηχανή είναι αδιαμφισβήτητα ένα μοναδικό πάθος που αρκετοί, αν όχι όλοι έχουμε, αλλά λίγοι το ζουν συνεχώς! Το μέγιστο όμως πάθος για τη ζωή, είναι η ίδια η ζωή!
Η καθημερινότητα, οι μικρές στιγμές που ζεις κάνοντας μια απλή βόλτα με το άλλο σου μισό… Που θα σταματήσεις να δεις τη δύση του ηλίου και θα θαυμάσεις ένα τοπίο, που θα πάρεις καφέ στο χέρι και θα κάτσεις απλά να τον απολαύσεις κάπου, ίσως σε έναν παραλιακό δρόμο, στα βραχάκια βλέποντας τη θάλασσα…
Δεν είναι πάθος για ζωή και καθημερινές ωραίες στιγμές, να κάθεσαι όλη μέρα στον υπολογιστή ή στο κινητό. Σίγουρα θα ασχοληθείς με την τεχνολογία, χρειάζεται σε κάποιους, αλλά οι πιο πολλοί κλείνονται σε ένα δωμάτιο και ασχολούνται μόνο με αυτά!
Βγείτε έξω λίγο να περπατήσετε, σταματήστε όπως έκανα μια φορά σε ένα γήπεδο μπάσκετ και ρίξτε μερικά σουτάκια, χαζέψτε γύρω σας ότι σας κάνει εντύπωση, αναπνεύστε οξυγόνο και πείτε όταν σουρουπώνει πως αυτή είναι η ομορφιά της ζωής, να βλέπεις το δειλινό, όταν ξημερώνει, οτιδήποτε έχει ζωή! Δυστυχώς και το λέω συνειδητά πλέον, ακούω μονίμως “τρέχω και δεν φτάνω”, “έχω δουλειά, δεν προλαβαίνω”… Όσο όμως τρέχεις, προλαβαίνεις να ζήσεις;
Η καθημερινότητα, οι μικρές στιγμές που ζεις κάνοντας μια απλή βόλτα με το άλλο σου μισό… Που θα σταματήσεις να δεις τη δύση του ηλίου και θα θαυμάσεις ένα τοπίο, που θα πάρεις καφέ στο χέρι και θα κάτσεις απλά να τον απολαύσεις κάπου, ίσως σε έναν παραλιακό δρόμο, στα βραχάκια βλέποντας τη θάλασσα…
Δεν είναι πάθος για ζωή και καθημερινές ωραίες στιγμές, να κάθεσαι όλη μέρα στον υπολογιστή ή στο κινητό. Σίγουρα θα ασχοληθείς με την τεχνολογία, χρειάζεται σε κάποιους, αλλά οι πιο πολλοί κλείνονται σε ένα δωμάτιο και ασχολούνται μόνο με αυτά!
Βγείτε έξω λίγο να περπατήσετε, σταματήστε όπως έκανα μια φορά σε ένα γήπεδο μπάσκετ και ρίξτε μερικά σουτάκια, χαζέψτε γύρω σας ότι σας κάνει εντύπωση, αναπνεύστε οξυγόνο και πείτε όταν σουρουπώνει πως αυτή είναι η ομορφιά της ζωής, να βλέπεις το δειλινό, όταν ξημερώνει, οτιδήποτε έχει ζωή! Δυστυχώς και το λέω συνειδητά πλέον, ακούω μονίμως “τρέχω και δεν φτάνω”, “έχω δουλειά, δεν προλαβαίνω”… Όσο όμως τρέχεις, προλαβαίνεις να ζήσεις;
Του Φώτη Κωστακιώτη
gynaikaeimai
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.