να δώσεις λίγο χρόνο να σκεφτείς ότι θα τη βρεις την άκρη.
Θα απορρίψω το κλισέ «ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς». Είναι όμως ζωτικής σημασίας να μπορεί κάποιος να συνειδητοποιεί πως η επαφή μας με καταστάσεις κι ανθρώπους που δεν κυμαίνονται στην comfort zone μας είναι αυτά που μας ενεργοποιούν δυνάμεις κι ένστικτα που πιθανότατα δεν είχαμε αντιληφθεί ότι υπήρχαν μέσα μας.
Αν σκεφτεί κανείς τι ήταν αυτό ή ποιος ήταν αυτός που τον ζόρισε και τον έκαναν να διαχειριστεί αλλιώς τον χρόνο του και την ήδη υφιστάμενη και παγιωμένη συνήθεια που μέχρι τώρα είχε, θα βρεθεί μπροστά σε κάτι πάρα πολύ όμορφο και βαθιά αληθινό. Θα δει ότι κατάφερε να δοκιμάσει άλλες προσωπικές αντοχές, διατηρώντας ταυτόχρονα και τα προσαρμοσμένα σ’ αυτόν όρια που τόσο σκληρά πάλεψε να εγκαταστήσει. Δε θα δει όμως μόνο αυτό, γιατί μέσα από την εσωτερική διεργασία που θα γίνεται πλέον συνειδητά, θ’ αντιληφθεί ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο, απλώς βρισκόταν εγκλωβισμένος στην ασφαλή τακτική του μη-ρίσκου από φόβο μην απογοητευτεί, απορριφθεί, πληγωθεί.
Τι κι αν ξύπνησες κι έξω έχει κατακλυσμό; Δώσε day-off στον εαυτό σου κι άδραξε τη μέρα μέσα.
Τι κι αν περίμενες εκείνο το μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ; Σίγουρα έλαβες πόσα άλλα.
Τι κι αν είχες προγραμματισμένο εκείνο το ραντεβού και στο ανέβαλαν; Δώσε ευκαιρία σε κάποιο άλλο που ίσως εσύ ανέβαλες.
Τι κι αν είχες σκοπό να κάνεις παστίτσιο αλλά τελικά δεν έχεις εκείνα τα τρυπητά μακαρόνια; Σίγουρα έχεις πέννες ή σπαγγέτι.
Τι κι αν έμεινες από μπαταρία μέσα στη μέση του δρόμου; Τόσοι περαστικοί περιμένουν να σου δείξουν την ευγενική καλοσύνη των ξένων.
Τι κι αν το deadline της εργασίας σου πλησιάζει και δεν έχεις βρει ακόμη ούτε το thesis σου; Μπλόκαρες. Συμβαίνει. Γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι, οι συμφοιτητές, οι γονείς. Δοκίμασέ τους όλους.
Τι κι αν είσαι μόνος εκείνη τη στιγμή που δε θέλεις με τίποτα να είσαι μόνος; Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος που νιώθει ακριβώς το ίδιο. Μήπως να ψάξεις να τον βρεις;
Τι κι αν είχες δεδομένο ότι ένας φίλος θα ήταν εκεί για πάντα; Γύρνα τούμπα την απογοήτευση και μετάτρεψέ την σε ωφέλιμο συναίσθημα αυτοπροστασίας.
Τι κι αν κατάλαβες ότι οι γονείς σου δεν είναι super heroes; Είναι από αυτές τις απομυθοποιήσεις που πάντα ήθελες να βγουν αληθινές. Να χαίρεσαι γι’ αυτούς που σου έδειξαν ότι ζορίζονται στα δύσκολα.
Τι κι αν σήμερα ο καφές που πήρες ήταν χάλια; Θα ξέρεις ένα μαγαζί που δεν πρόκειται να προτιμήσεις ξανά.
Τι κι αν χώρισες; Σημαίνει πως κάποτε ερωτεύτηκες κι έδωσες μια ευκαιρία, άρα ξέρεις πώς να το ξανακάνεις.
Τι κι αν τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα περίμενες; Η δύναμή σου δεν είναι η αποδοχή αυτού αλλά η επιμονή που έχεις στο να μην τα επιτρέπεις να σε ελέγχουν.
Πόσο εύκολο και βαρετό θα ήταν αν οι ζωές μας κυλούσαν έτσι ακριβώς όπως εμείς θα είχαμε προγραμματίσει; Βασικά δε θα ήταν εύκολο. Ουτοπικό θα ήταν. Σαφώς και ο προγραμματισμός σώζει πολλά στην καθημερινότητά μας, εφόσον όμως τον έχουμε εμείς υπό τον έλεγχό μας κι όχι αυτός.
Είναι ευκολότερο να προσεγγίσεις μια δύσκολη κατάσταση όταν έχεις αποδεχτεί ότι θα ζοριστείς. Το ζόρι βέβαια δεν είναι το ίδιο για όλους. Όσο αχανές είναι το μέσα μας, άλλο τόσο είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας θα επιλέξει ν’ αντιδράσει τη δεδομένη στιγμή που θα το πάρει απόφαση. Το κλειδί στην όλη ιστορία είναι να μη θεωρείς ότι κάτι έχει λήξει επειδή η πρώτη σου εναλλακτική στο να επαναφέρεις μια πρότερη κατάσταση σε ισχύ είναι όσο πιο μαύρη γίνεται.
Αντ΄αυτού, κάνε χρήση των τόσων άλλων εναλλακτικών και δες ότι είναι φουλ ευεργετικό να δώσεις λίγο χρόνο να σκεφτείς ότι θα τη βρεις την άκρη, no matter what. Να ανήκεις, όχι με την έννοια που ξέρουμε όλοι, την καθόλου ασήμαντη κατά τ’ άλλα, μα με μία πιο βαθιά πιο εσωτερική. Να ανήκεις στις ευάλωτες και δύσκολες στιγμές σου, για να σου ανήκουν οι υπέροχές σου.
«Θα χρειαστεί να επιδιώξουμε να βρισκόμαστε με ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς. Θα χρειαστεί να δηλώσουμε συμμετοχή, να λάβουμε μέρος, να πιάσουμε μια θέση στο τραπέζι. Θα χρειαστεί να μάθουμε πώς να ακούμε, πώς να κάνουμε δύσκολες συζητήσεις, πώς να αναζητούμε τη χαρά, να μοιραζόμαστε τον πόνο και να είμαστε περισσότερο φιλοπερίεργοι παρά αμυντικοί, ενώ ταυτόχρονα να αναζητούμε στιγμές συνύπαρξης. Το πραγματικό ανήκειν δεν είναι παθητικό. Δεν είναι το ανήκειν που προκύπτει απλώς και μόνο επειδή ενταχθήκαμε σε μια ομάδα. Δεν έχει να κάνει με το να προσαρμοζόμαστε ή με το να υποκρινόμαστε και να ξεπουλιόμαστε επειδή αυτό είναι πιο ασφαλές. Είναι μια πρακτική που απαιτεί από μας να γίνουμε πιο ευάλωτοι, να νιώσουμε άβολα και να μάθουμε πώς να είμαστε παρόντες όταν βρισκόμαστε με άλλους ανθρώπους χωρίς να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε πραγματικά. Θέλουμε ν’ ανήκουμε πραγματικά κάπου, αλλά χρειάζεται να επενδύσουμε θάρρος για να μπούμε εν γνώσει μας βαθιά στις δύσκολες στιγμές.» Brene Brown
Αν σκεφτεί κανείς τι ήταν αυτό ή ποιος ήταν αυτός που τον ζόρισε και τον έκαναν να διαχειριστεί αλλιώς τον χρόνο του και την ήδη υφιστάμενη και παγιωμένη συνήθεια που μέχρι τώρα είχε, θα βρεθεί μπροστά σε κάτι πάρα πολύ όμορφο και βαθιά αληθινό. Θα δει ότι κατάφερε να δοκιμάσει άλλες προσωπικές αντοχές, διατηρώντας ταυτόχρονα και τα προσαρμοσμένα σ’ αυτόν όρια που τόσο σκληρά πάλεψε να εγκαταστήσει. Δε θα δει όμως μόνο αυτό, γιατί μέσα από την εσωτερική διεργασία που θα γίνεται πλέον συνειδητά, θ’ αντιληφθεί ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο, απλώς βρισκόταν εγκλωβισμένος στην ασφαλή τακτική του μη-ρίσκου από φόβο μην απογοητευτεί, απορριφθεί, πληγωθεί.
Τι κι αν ξύπνησες κι έξω έχει κατακλυσμό; Δώσε day-off στον εαυτό σου κι άδραξε τη μέρα μέσα.
Τι κι αν περίμενες εκείνο το μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ; Σίγουρα έλαβες πόσα άλλα.
Τι κι αν είχες προγραμματισμένο εκείνο το ραντεβού και στο ανέβαλαν; Δώσε ευκαιρία σε κάποιο άλλο που ίσως εσύ ανέβαλες.
Τι κι αν είχες σκοπό να κάνεις παστίτσιο αλλά τελικά δεν έχεις εκείνα τα τρυπητά μακαρόνια; Σίγουρα έχεις πέννες ή σπαγγέτι.
Τι κι αν έμεινες από μπαταρία μέσα στη μέση του δρόμου; Τόσοι περαστικοί περιμένουν να σου δείξουν την ευγενική καλοσύνη των ξένων.
Τι κι αν το deadline της εργασίας σου πλησιάζει και δεν έχεις βρει ακόμη ούτε το thesis σου; Μπλόκαρες. Συμβαίνει. Γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι, οι συμφοιτητές, οι γονείς. Δοκίμασέ τους όλους.
Τι κι αν είσαι μόνος εκείνη τη στιγμή που δε θέλεις με τίποτα να είσαι μόνος; Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος που νιώθει ακριβώς το ίδιο. Μήπως να ψάξεις να τον βρεις;
Τι κι αν είχες δεδομένο ότι ένας φίλος θα ήταν εκεί για πάντα; Γύρνα τούμπα την απογοήτευση και μετάτρεψέ την σε ωφέλιμο συναίσθημα αυτοπροστασίας.
Τι κι αν κατάλαβες ότι οι γονείς σου δεν είναι super heroes; Είναι από αυτές τις απομυθοποιήσεις που πάντα ήθελες να βγουν αληθινές. Να χαίρεσαι γι’ αυτούς που σου έδειξαν ότι ζορίζονται στα δύσκολα.
Τι κι αν σήμερα ο καφές που πήρες ήταν χάλια; Θα ξέρεις ένα μαγαζί που δεν πρόκειται να προτιμήσεις ξανά.
Τι κι αν χώρισες; Σημαίνει πως κάποτε ερωτεύτηκες κι έδωσες μια ευκαιρία, άρα ξέρεις πώς να το ξανακάνεις.
Τι κι αν τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα περίμενες; Η δύναμή σου δεν είναι η αποδοχή αυτού αλλά η επιμονή που έχεις στο να μην τα επιτρέπεις να σε ελέγχουν.
Πόσο εύκολο και βαρετό θα ήταν αν οι ζωές μας κυλούσαν έτσι ακριβώς όπως εμείς θα είχαμε προγραμματίσει; Βασικά δε θα ήταν εύκολο. Ουτοπικό θα ήταν. Σαφώς και ο προγραμματισμός σώζει πολλά στην καθημερινότητά μας, εφόσον όμως τον έχουμε εμείς υπό τον έλεγχό μας κι όχι αυτός.
Είναι ευκολότερο να προσεγγίσεις μια δύσκολη κατάσταση όταν έχεις αποδεχτεί ότι θα ζοριστείς. Το ζόρι βέβαια δεν είναι το ίδιο για όλους. Όσο αχανές είναι το μέσα μας, άλλο τόσο είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας θα επιλέξει ν’ αντιδράσει τη δεδομένη στιγμή που θα το πάρει απόφαση. Το κλειδί στην όλη ιστορία είναι να μη θεωρείς ότι κάτι έχει λήξει επειδή η πρώτη σου εναλλακτική στο να επαναφέρεις μια πρότερη κατάσταση σε ισχύ είναι όσο πιο μαύρη γίνεται.
Αντ΄αυτού, κάνε χρήση των τόσων άλλων εναλλακτικών και δες ότι είναι φουλ ευεργετικό να δώσεις λίγο χρόνο να σκεφτείς ότι θα τη βρεις την άκρη, no matter what. Να ανήκεις, όχι με την έννοια που ξέρουμε όλοι, την καθόλου ασήμαντη κατά τ’ άλλα, μα με μία πιο βαθιά πιο εσωτερική. Να ανήκεις στις ευάλωτες και δύσκολες στιγμές σου, για να σου ανήκουν οι υπέροχές σου.
«Θα χρειαστεί να επιδιώξουμε να βρισκόμαστε με ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς. Θα χρειαστεί να δηλώσουμε συμμετοχή, να λάβουμε μέρος, να πιάσουμε μια θέση στο τραπέζι. Θα χρειαστεί να μάθουμε πώς να ακούμε, πώς να κάνουμε δύσκολες συζητήσεις, πώς να αναζητούμε τη χαρά, να μοιραζόμαστε τον πόνο και να είμαστε περισσότερο φιλοπερίεργοι παρά αμυντικοί, ενώ ταυτόχρονα να αναζητούμε στιγμές συνύπαρξης. Το πραγματικό ανήκειν δεν είναι παθητικό. Δεν είναι το ανήκειν που προκύπτει απλώς και μόνο επειδή ενταχθήκαμε σε μια ομάδα. Δεν έχει να κάνει με το να προσαρμοζόμαστε ή με το να υποκρινόμαστε και να ξεπουλιόμαστε επειδή αυτό είναι πιο ασφαλές. Είναι μια πρακτική που απαιτεί από μας να γίνουμε πιο ευάλωτοι, να νιώσουμε άβολα και να μάθουμε πώς να είμαστε παρόντες όταν βρισκόμαστε με άλλους ανθρώπους χωρίς να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε πραγματικά. Θέλουμε ν’ ανήκουμε πραγματικά κάπου, αλλά χρειάζεται να επενδύσουμε θάρρος για να μπούμε εν γνώσει μας βαθιά στις δύσκολες στιγμές.» Brene Brown
Τιτή Μητσοπούλου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.